Assapan północny

Assapan północny^[5] (Glaucomys sabrinus) – gatunek gryzonia z rodziny wiewiórkowatych (Sciuridae)^[6].

Assapan północny

Glaucomys sabrinus[1]
(Shaw, 1801)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	gryzonie
Podrząd	wiewiórkokształtne
Rodzina	wiewiórkowate
Podrodzina	wiewiórki
Plemię	polatuchy
Rodzaj	assapan
Gatunek	assapan północny
Synonimy
Sciurus sabrinus Shaw, 1801[1] Pteromys canadensis É. Geoffroy Saint-Hilaire, 1803[1] Sciurus hudsonius Gmelin, 1788[1]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]
najmniejszej troski
Zasięg występowania
Glaucomys sabrinus – zasięg występowania[4]

Systematyka

Podgatunki^[1][6]:

• G. sabrinus sabrinus (Shaw, 1801)
• G. sabrinus alpinus (Richardson, 1828)
• G. sabrinus bangsi (Rhoads, 1897)
• G. sabrinus californicus (Rhoads, 1897)
• G. sabrinus canescens A.H. Howell, 1915
• G. sabrinus coloratus Handley, 1953
• G. sabrinus columbiensis A.H. Howell, 1915
• G. sabrinus flaviventris A.H. Howell, 1915
• G. sabrinus fuliginosus (Rhoads, 1897)
• G. sabrinus fuscus Miller, 1936
• G. sabrinus goodwini Anderson, 1943
• G. sabrinus gouldi Anderson, 1943
• G. sabrinus griseifrons A.H. Howell, 1934
• G. sabrinus klamathensis (Merriam, 1897)
• G. sabrinus lascivus (Bangs, 1899)
• G. sabrinus latipes A.H. Howell, 1915
• G. sabrinus lucifugus Hall, 1934
• G. sabrinus macrotis (Mearns, 1898)
• G. sabrinus makkovikensis (Sornborger, 1900)
• G. sabrinus murinauralis Musser, 1961
• G. sabrinus oregonensis (Bachman, 1839)
• G. sabrinus reductus Cowan, 1937
• G. sabrinus stephensi (Merriam, 1900)
• G. sabrinus yukonensis (Osgood, 1900)
• G. sabrinus zaphaeus (Osgood, 1905)

Średnie wymiary

• Długość ciała: 23,5–27 cm
• Długość ogona: 11–18 cm

Występowanie

Występuje w lasach południowej i zachodniej Kanady oraz zachodniej, północnej i wschodniej części USA, także na Alasce^[2].

Tryb życia

G. sabrinus w locie ślizgowym

Assapan północny przebywa zwykle w koronach drzew, zjadając owoce, korę, porosty, grzyby i jagody. Jesienią gromadzi w dziupli zapasy orzechów i wysuszonych jagód, ponieważ nie zapada w sen zimowy. W powietrze rzuca się tylko w celu umknięcia napastnikowi. Podczas skoku rozkłada na boki kończyny, rozpinając w ten sposób fałd skórny, łączący kończyny i boki ciała. Szybuje w ten sposób na sąsiednie drzewo. Może przy tym osiągnąć prędkość dochodzącą do 110 m na minutę.

Rozmnażanie

W kwietniu, lub nawet później, w miękko wysłanej, bezpiecznej dziupli samica rodzi od 2 do 6 młodych. Ssą one mleko matki około 10 tygodni, a więc wyjątkowo długo, jak na gryzonie. Wiąże się to prawdopodobnie z tym, że młode muszą być bardzo dobrze rozwinięte, zanim odważą się na pierwszy lot ślizgowy.