Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Benjamin Raich
austriacki narciarz alpejczyk Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Benjamin Raich (ur. 28 lutego 1978 r. w Arzl im Pitztal) – austriacki narciarz alpejski, czterokrotny medalista olimpijski, wielokrotny medalista mistrzostw świata seniorów i juniorów, a także zdobywca Pucharu Świata.
Remove ads
Kariera
Podsumowanie
Perspektywa
Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Benjamin Raich pojawił się 17 grudnia 1994 roku w Neustift im Stubaital, gdzie w zawodach FIS Race w gigancie zajął 22. miejsce. W marcu 1996 roku wystartował na mistrzostwach świata juniorów w Schwyz, gdzie nie ukończył rywalizacji w gigancie, jednak w slalomie wywalczył złoty medal. Na rozgrywanych rok później mistrzostwach świata juniorów w Schladming nie ukończył drugiego przejazdu w slalomie, był za to najlepszy w gigancie. Najlepsze wynik w tej kategorii wiekowej osiągnął jednak podczas mistrzostw świata juniorów w Megève w 1998 roku, gdzie zwyciężał w slalomie, gigancie oraz kombinacji. W międzyczasie, 10 marca 1996 roku w Kvitfjell, zadebiutował w zawodach Pucharu Świata, jednak nie ukończył zawodów w slalomie. Pierwsze punkty zdobył nieco ponad rok później 15 marca 1997 roku w Vail, zajmując osiemnaste miejsce w gigancie.
Regularne starty w zawodach pucharowych rozpoczął w sezonie 1998/1999. W swoim ósmym starcie tego sezonu, 6 stycznia 1999 roku w Kranjskiej Gorze po raz pierwszy stanął na podium, zajmując trzecie miejsce w slalomie. W zawodach tych wyprzedzili go jedynie Słoweniec Jure Košir oraz kolejny Austriak, Thomas Stangassinger. W kolejnych startach jeszcze cztery razy stawał na podium, w tym trzykrotnie zwyciężał: 7 stycznia w Schladming w slalomie, 10 stycznia we Flachau w gigancie oraz 17 stycznia 1999 roku w Wengen, ponownie w slalomie. W klasyfikacji generalnej dało mu to dziesiąte miejsce, w klasyfikacji giganta był siódmy, a wśród slalomistów zajął szóste miejsce. W lutym 1999 roku wystartował na mistrzostwach świata w Vail, gdzie był szósty w slalomie, a giganta nie ukończył. Podobne wyniki osiągał w sezonie 1999/2000, który ukończył na dziewiątym miejscu w klasyfikacji generalnej oraz czwartym w klasyfikacji giganta. Na podium stawał siedmiokrotnie, przy czym 26 lutego w Yongpyong i 18 marca 2000 roku w Bormio wygrywał giganta.
Pierwszy medal wśród seniorów wywalczył na mistrzostwach świata w St. Anton, gdzie zdobył srebrny medal w slalomie. Na podium rozdzielił tam swego rodaka Mario Matta oraz Mitję Kunca ze Słowenii. Do zwycięzcy stracił zaledwie 0,15 sekundy. Wystąpił także w gigancie, jednak nie ukończył drugiego przejazdu. W zawodach pucharowych ośmiokrotnie plasował się w najlepszej trójce, odnosząc cztery zwycięstwa w slalomie: 14 stycznia w Wengen, 21 stycznia w Kitzbühel, 23 stycznia w Schladming oraz 11 marca 2001 roku w Åre. Wyniki te pozwoliły mu zająć czwarte miejsce w klasyfikacji generalnej i giganta, a w klasyfikacji slalomu wywalczył pierwszą w karierze Małą Kryształową Kulę. W kolejnym sezonie na podium stanął trzy razy: 20 grudnia 2001 roku w Kranjskiej Gorze był drugi, dzień później zwyciężył, a 10 marca 2002 roku w Altenmarkt ponownie był drugi w slalomie gigancie. W klasyfikacji generalnej zajął ostatecznie dziewiąte miejsce, a wśród gigancistów był drugi za Francuzem, Frédérikiem Covilim. W lutym 2002 roku startował na igrzyskach olimpijskich w Salt Lake City, gdzie wywalczył dwa medale. Najpierw wystąpił w kombinacji, osiągając trzynasty czas zjazdu i trzeci w slalomie, co dało mu ostatecznie brązowy medal. W zawodach tych wyprzedzili go tylko Norweg Kjetil André Aamodt i Bode Miller z USA. Trzecie miejsce zajął także w rozgrywanym dziesięć dni później slalomie, plasując się za dwoma Francuzami: Jean-Pierre'em Vidalem i Sébastienem Amiezem. Był ponadto czwarty w gigancie, przegrywając walkę o podium z Norwegiem Lasse Kjusem o 0,08 sekundy.
Starty w sezonie 2002/2003 rozpoczął od występu w slalomie 27 października w Sölden, jednak nie ukończył rywalizacji. W dwóch kolejnych startach, 22 i 24 listopada w Park City zajmował trzecie miejsce, kolejno w gigancie i slalomie. W pozostałej części sezonu lepsze występy przeplatał słabszymi, na podium stając jeszcze trzy razy: 28 stycznia w Schladming był drugi w slalomie, 2 marca w Yongpyong trzeci w tej konkurencji, a 15 marca 2003 roku w Lillehammer był drugi w gigancie. Po raz pierwszy od czterech lat nie odniósł żadnego pucharowego zwycięstwa. Dało mu to ósme miejsce w klasyfikacji generalnej i giganta oraz szóste w klasyfikacji slalomu. Z rozgrywanych w lutym 2003 roku mistrzostw świata w Sankt Moritz wrócił bez medalu. Kombinacji nie ukończył, w gigancie był dziewiąty, a w slalomie czwarty, przegrywając walkę o brązowy medal z Włochem Giorgio Roccą o 0,10 sekundy. Pierwszy raz na podium klasyfikacji generalnej PŚ stanął w sezonie 2003/2004, zajmując trzecie miejsce za dwoma innymi Austriakami: Hermannem Maierem i Stephanem Eberharterem. Był także drugi w klasyfikacji kombinacji, trzeci w klasyfikacji slalomu i czwarty w gigancie. Na podium stawał sześć razy, z czego trzy na najwyższym stopniu: 3 stycznia we Flachau był najlepszy w gigancie, a 18 stycznia w Wengen i 27 stycznia 2004 roku w Schladming zwyciężał w slalomie.
W przeciągu swych startów w Pucharze Świata najwięcej punktów Austriak zgromadził w sezonie 2004/2005. W sumie jedenaście razy plasował się w najlepszej trójce, odnosząc trzy zwycięstwa: 5 grudnia w Beaver Creek wygrał slalom, 14 stycznia w Wengen był najlepszy w kombinacji, a 26 lutego 2005 roku w Kranjskiej Gorze zwyciężył w gigancie. Łącznie zebrał 1454 punkty, co dało mu drugie miejsce w klasyfikacji generalnej, 194 punkty za zwycięzcą, Bode Millerem. W tym samym sezonie Raich zwyciężył ponadto w klasyfikacjach kombinacji, slalomu i giganta, a w klasyfikacji supergiganta był szósty. Mistrzostwa świata w Bormio w 2005 roku okazały się dla Raicha najbardziej udaną imprezą w karierze; Austriak w pięciu startach wywalczył pięć medali. Najpierw wystąpił w supergigancie, w którym startował po raz pierwszy w zawodach tej rangi. Zajął w nim trzecie miejsce, ulegając tylko Millerowi i swemu rodakowi, Michaelowi Walchhoferowi. Cztery dni później wystartował w kombinacji, uzyskując trzeci czas zjazdu i najlepszy w slalomie. Dało mu to najlepszy łączny czas i zwycięstwo z przewagą 0,91 sekundy nad Norwegiem Akselem Lundem Svindalem. Następnie wywalczył srebrny medal w gigancie, rozdzielając Hermanna Maiera i Darona Rahlvesa z USA. Ponadto okazał się najlepszy w slalomie, a wspólnie z Renate Götschl, Kathrin Zettel, Michaelem Walchhoferem, Nicole Hosp i Rainerem Schönfelderem zdobył srebrny medal w zawodach drużynowych.
Swoją jedyną Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji generalnej zdobył w sezonie 2005/2006. Dziewiętnaście zawodów kończył w najlepszej dziesiątce, z czego na podium stawał aż dwunastokrotnie. Trzykrotnie był trzeci, dwukrotnie drugi, a siedem razy zwyciężał: 21 grudnia w Kranjskiej Gorze, 7 stycznia w Adelboden i 17 marca w Åre wygrywał giganta, 13 stycznia w Wengen, 22 stycznia w Kitzbühel i 3 lutego w Chamonix był najlepszy w superkombinacji, a 10 marca 2006 roku w Shiga Kōgen zwyciężył w slalomie. W efekcie zwyciężył w klasyfikacjach giganta i kombinacji, a wśród slalomistów był trzeci za Giorgio Roccą i Kalle Palanderem z Finlandii. W lutym 2006 roku wystartował na igrzyskach olimpijskich w Turynie, gdzie zwyciężył w slalomie oraz gigancie. Zajął tam również 21. miejsce w supergigancie, a rywalizacji w kombinacji nie ukończył.
W czterech kolejnych sezonach zajmował drugie miejsce w klasyfikacji generalnej. W tym czasie wielokrotnie stawał na podium zawodów Pucharu Świata, zwyciężając dwanaście razy. W sezonie 2006/2007 wygrywał 12 listopada w Levi, 30 stycznia w Schladming i 18 marca 2007 roku w Lenzerheide (slalom), 6 stycznia w Adelboden i 3 marca w Kranjskiej Gorze (gigant) oraz 9 marca 2007 roku w Kvitfjell (superkombinacja). W sezonach 2007/2008 i 2009/2010 odniósł po jednym zwycięstwie, odpowiednio 9 grudnia 2008 roku w Bad Kleinkirchheim (slalom) i 11 grudnia 2009 roku w Val d’Isère (superkombinacja). Kolejne cztery zwycięstwa zanotował w sezonie 2008/2009: 7 grudnia w Beaver Creek, 10 stycznia w Adelboden i 13 marca 2009 roku w Åre był najlepszy w gigancie, a 12 grudnia w Val d’Isère wygrał superkombinację. Zdobył Małą Kryształową Kulę w slalomie w sezonie 2006/2007 oraz w kombinacji w sezonie 2009/2010, a w klasyfikacji giganta był drugi w sezonach 2007/2008 i 2008/2009 oraz trzeci w sezonach 2006/2007 i 2009/2010.
W 2007 roku wystąpił na mistrzostwach świata w Åre, wspólnie z Renate Götschl, Fritzem Stroblem, Michaelą Kirchgasser, Marlies Schild i Mario Mattem zdobywając złoty medal w zawodach drużynowych. Indywidualnie wywalczył drugie miejsce w superkombinacji, w której uplasował się o 0,08 sekundy za Danielem Albrechtem, a o 0,16 sekundy przed jego rodakiem, Markiem Berthodem. Był też między innymi piąty w supergigancie i czwarty w slalomie, w którym w walce o medal lepszy o 0,03 sekundy okazał się Francuz Jean-Baptiste Grange. Na rozgrywanych dwa lata później mistrzostwach świata w Val d’Isère zdobył srebrny medal w gigancie, rozdzielając Szwajcara Carlo Jankę i Teda Ligety'ego z USA. Brał także udział w igrzyskach olimpijskich w Vancouver, gdzie jego najlepszym wynikiem było czwarte miejsce w slalomie. Po pierwszym przejeździe zajmował trzecie miejsce, jednak w drugim uzyskał szósty wynik, dzięki czemu wyprzedził go bezpośrednio Szwed André Myhrer. Zajął tam także szóste miejsce w superkombinacji i gigancie.
Ostatni medal zdobył w 2011 roku, kiedy podczas mistrzostw świata w Garmisch-Partenkirchen razem z Romedem Baumannem, Anną Fenninger, Michaelą Kirchgasser, Marlies Schild i Philippem Schörghoferem zajął drugie miejsce w zawodach drużynowych. Indywidualnie był piąty w supergigancie i czwarty w superkombinacji, w której walkę o podium przegrał z Włochem Peterem Fillem. W zawodach pucharowych tylko dwa razy znalazł się na podium, nie odnosząc zwycięstwa. W klasyfikacji generalnej, podobnie jak w kolejnych sezonach, plasował się poza najlepszą dziesiątką klasyfikacji generalnej. Ostatnie zwycięstwo odniósł 25 lutego 2012 roku w Crans Montana, gdzie był najlepszy w supergigancie. W sezonie 2012/2013 ani razu nie stanął na podium, a w sezonie 2013/2014 dokonał tego tylko raz, 8 marca 2014 roku w Kranjskiej Gorze zajmując drugie miejsce w gigancie. W 2013 roku wystąpił na mistrzostwach świata w Schladming, gdzie jego najlepszym wynikiem było dziewiąte miejsce w gigancie. Brał również udział w igrzyskach w Soczi w 2014 roku, gdzie był siódmy w gigancie, a rywalizacji w slalomie nie ukończył.
W 2006 roku otrzymał nagrodę Skieur d’Or, przyznawaną przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Dziennikarzy Narciarskich[1]. W tym samym roku został również sportowcem roku w Austrii oraz otrzymał Odznakę Honorową za Zasługi dla Republiki Austrii[2]. Kilkukrotnie zdobywał medale mistrzostw kraju, w tym złoty w gigancie w 2000 roku.
Jego siostra, Carina Raich, również uprawiała narciarstwo alpejskie, a szwagier, Mario Stecher reprezentował Austrię w kombinacji norweskiej.
Remove ads
Osiągnięcia
Igrzyska olimpijskie
Mistrzostwa świata
Mistrzostwa świata juniorów
Puchar Świata
Miejsca w klasyfikacji generalnej
- sezon 1997/1998: 96.
- sezon 1998/1999: 10.
- sezon 1999/2000: 9.
- sezon 2000/2001: 4.
- sezon 2001/2002: 9.
- sezon 2002/2003: 8.
- sezon 2003/2004: 3.
- sezon 2004/2005: 2.
- sezon 2005/2006: 1.
- sezon 2006/2007: 2.
- sezon 2007/2008: 2.
- sezon 2008/2009: 2.
- sezon 2009/2010: 2.
- sezon 2010/2011:11.
- sezon 2011/2012: 12.
- sezon 2012/2013: 20.
- sezon 2013/2014: 20.
- sezon 2014/2015: 28.
Zwycięstwa w zawodach
Schladming – 7 stycznia 1999 (slalom)
Flachau – 10 stycznia 1999 (gigant)
Wengen – 17 stycznia 1999 (slalom)
Yongpyong – 26 lutego 2000 (gigant)
Bormio – 18 marca 2000 (gigant)
Wengen – 14 stycznia 2001 (slalom)
Kitzbühel – 21 stycznia 2001 (slalom)
Schladming – 23 stycznia 2001 (slalom)
Åre – 11 marca 2001 (slalom)
Kranjska Gora – 21 grudnia 2001 (gigant)
Flachau – 3 stycznia 2004 (gigant)
Wengen – 18 stycznia 2004 (slalom)
Schladming – 27 stycznia 2004 (slalom)
Beaver Creek – 5 grudnia 2004 (slalom)
Wengen – 14 stycznia 2005 (superkombinacja)
Kranjska Gora – 26 lutego 2005 (slalom)
Kranjska Gora – 21 grudnia 2005 (gigant)
Adelboden – 7 stycznia 2006 (gigant)
Wengen – 13 stycznia 2006 (superkombinacja)
Kitzbühel – 22 stycznia 2006 (kombinacja)
Chamonix – 3 lutego 2006 (superkombinacja)
Shiga Kōgen – 10 marca 2006 (slalom)
Åre – 17 marca 2006 (gigant)
Levi – 12 listopada 2006 (slalom)
Adelboden – 6 stycznia 2007 (gigant)
Schladming – 30 stycznia 2007 (slalom)
Kranjska Gora – 3 marca 2007 (gigant)
Kvitfjell – 9 marca 2007 (superkombinacja)
Lenzerheide – 18 marca 2007 (slalom)
Bad Kleinkirchheim – 9 grudnia 2007 (slalom)
Beaver Creek – 7 grudnia 2008 (gigant)
Val d’Isère – 12 grudnia 2008 (superkombinacja)
Adelboden – 10 stycznia 2009 (gigant)
Åre – 13 marca 2009 (gigant)
Val d’Isère – 11 grudnia 2009 (superkombinacja)
Crans-Montana – 25 lutego 2012 (supergigant)
Pozostałe miejsca na podium w zawodach
Kranjska Gora – 6 stycznia 1999 (slalom) – 3.miejsce
Adelboden – 12 stycznia 1999 (gigant) – 3.miejsce
Madonna di Campiglio – 13 grudnia 1999 (slalom) – 2.miejsce
Kranjska Gora – 21 grudnia 1999 (slalom) – 2.miejsce
Saalbach-Hinterglemm – 22 grudnia 1999 (gigant) – 3.miejsce
Kitzbühel – 23 stycznia 2000 (slalom) – 3.miejsce
Bormio – 19 marca 2000 (slalom) – 2.miejsce
Les Arcs – 6 stycznia 2001 (gigant) – 2.miejsce
Shiga Kōgen – 15 lutego 2001 (gigant) – 3.miejsce
Shiga Kōgen – 17 lutego 2001 (slalom) – 3.miejsce
Åre – 10 marca 2001 (gigant) – 3.miejsce
Kranjska Gora – 20 grudnia 2001 (gigant) – 2.miejsce
Altenmarkt-Zauchensee – 10 marca 2002 (gigant) – 2.miejsce
Park City – 22 listopada 2002 (gigant) – 3.miejsce
Park City – 24 listopada 2002 (slalom) – 3.miejsce
Schladming – 28 stycznia 2003 (slalom) – 2.miejsce
Yongpyong – 2 marca 2003 (slalom) – 3.miejsce
Lillehammer – 15 marca 2003 (gigant) – 2.miejsce
Chamonix – 11 stycznia 2004 (kombinacja) – 2.miejsce
Kitzbühel – 25 stycznia 2004 (kombinacja) – 2.miejsce
Adelboden – 8 lutego 2004 (slalom) – 3.miejsce
Beaver Creek – 4 grudnia 2004 (gigant) – 3.miejsce
Val Gardena – 17 grudnia 2004 (supergigant) – 3.miejsce
Alta Badia – 19 grudnia 2004 (gigant) – 2.miejsce
Chamonix – 9 stycznia 2005 (slalom) – 2.miejsce
Wengen – 16 stycznia 2005 (slalom) – 3.miejsce
Schladming – 25 stycznia 2005 (slalom) – 2.miejsce
Kranjska Gora – 27 lutego 2005 (slalom) – 3.miejsce
Lenzerheide – 12 marca 2005 (gigant) – 3.miejsce
Lake Louise – 27 listopada 2005 (supergigant) – 2.miejsce
Madonna di Campiglio – 12 grudnia 2005 (slalom) – 2.miejsce
Adelboden – 8 stycznia 2006 (slalom) – 3.miejsce
Kitzbühel – 22 stycznia 2006 (slalom) – 3.miejsce
Schladming – 24 stycznia 2006 (slalom) – 3.miejsce
Adelboden – 7 stycznia 2007 (slalom) – 2.miejsce
Ga-Pa – 25 lutego 2007 (slalom) – 3.miejsce
Kranjska Gora – 4 marca 2007 (slalom) – 2.miejsce
Lenzerheide – 15 marca 2007 (supergigant) – 2.miejsce
Lake Louise – 25 listopada 2007 (supergigant) – 2.miejsce
Alta Badia – 16 grudnia 2007 (gigant) – 2.miejsce
Adelboden – 6 stycznia 2008 (slalom) – 2.miejsce
Kitzbühel – 20 stycznia 2008 (kombinacja) – 2.miejsce
Whistler – 23 lutego 2008 (gigant) – 3.miejsce
Bormio – 14 marca 2008 (gigant) – 2.miejsce
Alta Badia – 22 grudnia 2008 (slalom) – 3.miejsce
Sestriere – 22 lutego 2009 (gigant) – 3.miejsce
Lake Louise – 29 listopada 2009 (supergigant) – 2.miejsce
Beaver Creek – 6 grudnia 2009 (gigant) – 2.miejsce
Val d’Isère – 13 grudnia 2009 (gigant) – 3.miejsce
Kitzbühel – 24 stycznia 2010 (kombinacja) – 3.miejsce
Val d’Isère – 12 grudnia 2010 (slalom) – 2.miejsce
Hinterstoder – 5 lutego 2011 (supergigant) – 2.miejsce
Adelboden – 7 stycznia 2012 (gigant) – 2.miejsce
Crans-Montana – 24 lutego 2012 (supergigant) – 3.miejsce
Kranjska Gora – 8 marca 2014 (gigant) – 2.miejsce
Ga-Pa – 1 marca 2015 (gigant) – 3. miejsce
- W sumie (36 zwycięstw, 29 drugich i 27 trzecich miejsc).
Remove ads
Bibliografia
- Profil na stronie FIS (niem. • ang. • fr.)
- Profil na Sports Reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-06-30)]. (ang.).
Przypisy
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads