Bohdan Tomaszewski

Bohdan Wacław Krzysztof Tomaszewski (ur. 10 sierpnia 1921 w Warszawie, zm. 27 lutego 2015 tamże^[1]) – polski dziennikarz, komentator sportowy, tenisista (przedwojenny mistrz Polski juniorów), autor książek i scenariuszy filmowych^[2]. Uznawany za legendę i symbol polskiego dziennikarstwa sportowego^[3].

Bohdan Tomaszewski

Bohdan Tomaszewski (2007)
Pełne imię i nazwisko	Bohdan Wacław Krzysztof Tomaszewski
Data i miejsce urodzenia	10 sierpnia 1921 Warszawa
Data i miejsce śmierci	27 lutego 2015 Warszawa
Zawód, zajęcie	dziennikarz sportowy
Odznaczenia

Bohdan Tomaszewski (1965)

Grobowiec Tomaszewskich na warszawskim cmentarzu Powązkowskim

Życiorys

Był synem Wacława, inżyniera sanitarnego, i Janiny z Czaykowskich^[4]; miał dwóch starszych braci: Wiesława i Janusza^[5]. Pobierał nauki w warszawskich gimnazjach: państwowym im. Stanisława Staszica^[6] i prywatnym im. Jana Zamoyskiego, a podczas okupacji niemieckiej na tajnych kompletach^[7]. Jako młody chłopak zaczął wyczynowo grać w tenisa, zdobywając tytuł mistrza^[8] i wicemistrza Polski juniorów^[9].

W czasie okupacji handlował mydłem i dorabiał jako rikszarz^[10]. W latach 1941–1944 uczęszczał na zajęcia Tajnej Szkoły Głównej Handlowej im. Edwarda Lipińskiego. Zaprzysiężony jako żołnierz ZWZ-AK ps. „Mały”, wziął udział w powstaniu warszawskim (brak informacji o przydziale^[11]; według własnych relacji, należał do zgrupowania „Kuba” na Starówce, ale nie miał broni^[12]). Po kapitulacji powstania trafił do obozu w Ożarowie.

Po wojnie pracował w sopockim Grand Hotelu. W 1946 rozpoczął pracę dziennikarską w „Kurierze Szczecińskim”. W tym czasie kontynuował karierę sportową w SKT Szczecin (1945–1948). W 1948 rozpoczął pracę jako dziennikarz sportowy w „Expressie Wieczornym”. W 1955 został sprawozdawcą radiowym w Redakcji Sportowej Polskiego Radia, a w 1961 sprawozdawcą telewizyjnym^[13]. W latach 1956–1980 komentował m.in. 12 igrzysk olimpijskich letnich i zimowych.

Z zachowanych dokumentów Służby Bezpieczeństwa wynika, że w 1954 miał być pozyskany do współpracy z Departamentem III Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego jako tajny współpracownik ps. „Guzikowski”, w 1957 przekazany został na kontakt Departamentowi II MSW^[14].

W czasie stanu wojennego Bohdan Tomaszewski odmówił współpracy z Polskim Radiem^[15]. Powrócił na antenę w 1989. Był co poniedziałek gościem Kroniki sportowej w Pierwszym Programie Polskiego Radia.

Bohdan Tomaszewski w pracy radiowego sprawozdawcy odwołując się do intelektualnych refleksji stworzył nowy styl, który stanowił przeciwieństwo dla płytkich przeżyć stymulowanych tanimi, emocjonalno-rozrywkowymi aspektami widowiska sportowego^[2].

Był członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich oraz Stowarzyszenia Pracowników, Współpracowników i Przyjaciół Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa Imienia Jana Nowaka-Jeziorańskiego^[16].

12 września 2014, w uznaniu zasług dla regionu, kortowi centralnemu kompleksu przy al. Wojska Polskiego 127 w Szczecinie nadano imię Bohdana Tomaszewskiego^[17].

Pogrzeb Bohdana Tomaszewskiego odbył się 6 marca 2015. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 146-5-9,10)^[18][19].

Życie prywatne

Był trzykrotnie żonaty. Miał dwóch synów: z Zofią z Leszczyńskich secundo voto Minkiewicz (1924–2014) – Krzysztofa^[20], a z Ewą ze Słupnickich (1920–2015) – Tomasza. Poprzez drugą żonę był spokrewniony z szermierzem i dwukrotnym złotym medalistą olimpijskim, Witoldem Woydą (1939–2008)^[16]. Od 1967 jego żoną była Izabella Sierakowska^[15]. Był mieszkańcem osiedla Stawki^[21].

Publikacje

• 1957: Halo, halo! Tu mikrofony Polskiego Radia w Melbourne
• 1961: Milczące stadiony
• 1962: Kariera z kolcami
• 1964: Spotkanie ze sportem
• 1965: Rok olimpijski
• 1968: Romantyczne mecze
• 1968: Samotność w peletonie (współautorem był Jerzy Suszko)
• 1971: Do ostatniego tchu
• 1974: Listy oldboya, czyli olimpijskie Somosierry
• 1976: Proszę o klucz
• 1978: Wimbledon
• 1979: Łączymy się ze stadionem
• 1980: Dziesięć moich olimpiad
• 1985: Romantyczne mecze
• 1990: Pożegnalna defilada
• 1992: Przeżyjmy to jeszcze raz

Film

Jest autorem scenariuszy do filmów: Zaczarowany rower, Bokser i Czekam w Monte-Carlo^[2][22].

Wystąpił też w kilku polskich filmach, gdzie najczęściej grał samego siebie. Były to:

• 1960 – Mąż swojej żony
• 1965 – Wojna domowa
• 1966 – Bokser
• 1970 – Krajobraz po bitwie
• 1971 – Motodrama
• 1977 – Prawo Archimedesa
• 2000 – Minio
• 2002 – Wunderteam. Cudowne lata
• 2011 – W biegu za życiem

Odznaczenia i nagrody

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2005) – w uznaniu wybitnych zasług dla dziennikarstwa sportowego, za działalność publicystyczną^[23]
• Brązowy Krzyż Zasługi (1952) – za zasługi w pracy zawodowej^[24]
• Medal ZAiKS-u (2009)^[25]

Nagrody i wyróżnienia

• Dziennikarski Laur Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (16 grudnia 2006) – za niedościgniony wzór dziennikarskiego profesjonalizmu
• Złoty Mikrofon (1972) – za indywidualność sprawozdawcy i reportera sportowego^[26].
• Nagroda im. Witolda Hulewicza^[27]

Upamiętnienie

W 2015 pośmiertnie ustanowiono nagrodę im. Bohdana Tomaszewskiego dla dziennikarzy sportowych. Pierwszym laureatem został Stefan Szczepłek^[28]. 25 czerwca 2016 w Alei Gwiazd Sportu we Władysławowie odsłonięto gwiazdę Bohdana Tomaszewskiego^[29].