Bronisław Witecki

Bronisław Witecki (ur. 18 sierpnia 1889 w Warszawie, zm. 19 czerwca 1923 tamże) – major żandarmerii Wojska Polskiego.

Bronisław Witecki

Bronisław Witecki podczas służby w Legionach Polskich
major żandarmerii
Data i miejsce urodzenia	18 sierpnia 1889 Warszawa
Data i miejsce śmierci	19 czerwca 1923 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1914–1921
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	Ministerstwo Spraw Wojskowych 1 Dywizjon Żandarmerii 3 Dywizjon Żandarmerii
Stanowiska	szef kancelarii komendant ekspozytury kierownik wydziału kierownik sekcji
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Życiorys

Bronisław Witecki urodził się 18 sierpnia 1889 roku w Warszawie, w rodzinie Stanisława i Marii. Pracował jako buchalter. Należał do Polski Partii Socjalistycznej – Proletariat i Organizacji Bojowej PPS. Został aresztowany przez władze carskie i skazany na przymusowe osiedlenie na terenie Syberii Wschodniej, skąd uciekł i trafił na obszar Galicji^[1] .

16 sierpnia 1914, po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich^[1] . Krótkotrwale służył w batalionie rekruckim Pawła Kittaya, po czym został przydzielony do żandarmerii polowej. Jako wachmistrz odbywał służbę w DW Naczelnego Komitetu Narodowego w Jabłonkowie pod koniec 1914. Następnie brał udział w walkach na froncie wschodnim, skąd został skierowany do Królestwa wraz z II Brygadą (służył w jej komendzie). Mianowany chorążym żandarmerii 11 listopada 1915. Od 15 lutego 1916 w c. i k. Komendzie Grupy Polskich Legionów. 27 marca 1916 roku został referentem ewidencyjnym c. i k. Komendy Grupy Polskich Legionów^[2]. 22 grudnia 1916 roku awansował na podporucznika z dniem 1 grudnia 1916 roku i 2. lokatą w Żandarmerii Polowej^[3]. Został szefem Kancelarii „B” Żandarmerii Polowej Legionów Polskich 1 lutego 1917. Wykładał służbę śledczą na rozpoczętym 1 kwietnia 1917 w Warszawie Wyższym Kursie Szkoły Żandarmerii. Po kryzysie przysięgowym od 28 sierpnia 1917 pełnił funkcję komendanta Ekspozytury Żandarmerii Polowej Polskiego Korpusu Posiłkowego w Warszawie (późniejsza EŻP WP, następnie Dowództwo Polskiej Żandarmerii Polowej).

U kresu wojny brał udział w rozbrajaniu Niemców na terenach polskich. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do tworzącego się Wojska Polskiego i od tego czasu służył w Żandarmerii Polowej. Przydzielony do Wydziału Defensywy w ramach Oddziału II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego^[4], po reorganizacji w listopadzie 1918 kierował Sekcją IIc i zajmował się kontrwywiadem^[4], od grudnia 1918 był oficerem łącznikowym z żandarmerią w Wydziale IV Informacyjnym^[4]. Po kolejnej reorganizacji z marca 1919 kierował Wydziałem Defensywy w Sekcji Politycznej Departamentu Informacyjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych^[5]. Od marca 1920 roku był szefem Sekcji 2. Defensywy Oddziału II Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych (obie funkcje sprawował w stopniu porucznika)^[6].

14 października 1919 roku aresztował działaczy Komunistycznej Partii Robotniczej Polski: Maksymiliana Horwitza i Marię Koszutską. Mianowany rotmistrzem żandarmerii był przydzielony do 1 dywizjonu żandarmerii. Od 1 czerwca 1921 roku jego oddziałem macierzystym był 3 dywizjon żandarmerii^[7]. Po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej przeniesiony do rezerwy w stopniu rotmistrza^[8]. Później został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku^[1] . W lipcu 1922 roku otrzymał z Ministerstwa Spraw Wewnętrznych pozwolenie na otwarcie pierwszego w Warszawie prywatnego biura detektywistycznego^[9]. „Centrala Detektywów Prywatnych Biuro Informacyjno-Wywiadowcze” miała swoją siedzibę przy ul. Żurawiej 32 m. 2^[10].

Zmarł 19 czerwca 1923 roku w Warszawie^[11][12]. 21 czerwca 1923 roku został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach^[13].

Bronisław Witecki był żonaty z Krystyną.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości – pośmiertnie
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 2 maja 1923^[14][15][16]
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie