Campephilus

Campephilus – rodzaj ptaków z podrodziny dzięciołów (Picinae) w rodzinie dzięciołowatych (Picidae).

Campephilus[1]
G.R. Gray, 1840[2]
Przedstawiciel rodzaju – dzięcioł jasnodzioby (C. guatemalensis)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ptaki
Podgromada	Neornithes
Infragromada	ptaki neognatyczne
Rząd	dzięciołowe
Podrząd	dzięciołowce
Nadrodzina	Picoidea
Rodzina	dzięciołowate
Podrodzina	dzięcioły
Plemię	Campephilini
Rodzaj	Campephilus
Typ nomenklatoryczny
Picus principalis Linnaeus, 1758
Synonimy
Dendrocopus Bonaparte, 1838[3] Megapicos Malherbe, 1849[4] Phloeoceastes Cabanis, 1862[5] Scapaneus Cabanis & F. Heine Sr., 1863[6] Cniparchus Cabanis & F. Heine Sr., 1863[7] Ipocrantor Cabanis & F. Heine Sr., 1863[8] Megalopipo Sundevall, 1866[9]
Gatunki
zobacz opis w tekście

Zasięg występowania

Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Ameryce^[10].

Morfologia

Długość ciała 28–60 cm; masa ciała 178–570 g^[10].

Systematyka

Etymologia

• Dendrocopus: gr. δενδρον dendron „drzewo”; κοπος kopos „uderzający”, od κοπτω koptō „uderzać”^[11]. Gatunek typowy: Picus principalis Linnaeus, 1758; młodszy homonim Dendrocopus Vieillot, 1816 (Picidae).
• Campephilus: gr. καμπη kampē „gąsienica”; φιλος philos „miłośnik”^[11].
• Megapicos: gr. μεγας megas, μεγαλη megale „wielki”; późnogr. πικος pikos „dzięcioł”, od łac. picus „dzięcioł”^[11]. Gatunek typowy: Picus imperialis Gould, 1832.
• Phloeoceastes: gr. φλοιος phloios – kora drzewa, od φλεω phleō „obfitować”; κεαζω keazō „podzielić, rozszczepić”^[11]. Gatunek typowy: Picus robustus M.H.C. Lichtenstein, 1819.
• Scapaneus: gr. σκαπανευς skapaneus „kopacz”, od σκαπανευω skapaneuō „wykopać”, od σκαπτω skaptō „kopać”^[11]. Gatunek typowy: Picus melanoleucos J.F. Gmelin, 1788.
• Cniparchus: gr. κνιψ knips, κνιπος knipos „kornik, owad”; αρχος arkhos „wódz”, od αρχω arkhō „rządzić”^[11]. Gatunek typowy: Picus haematogaster von Tschudi, 1844.
• Ipocrantor: gr. ιψ ips, ιπος ipos „kornik”; κραντωρ krantōr, κραντορος krantoros „władca, monarcha”, od κραινω krainō „dowodzić”^[11]. Gatunek typowy: Picus magellanicus P.P. King, 1827.
• Megalopipo: gr. μεγας megas, μεγαλη megalē „wielki”; πιπω pipō „dzięcioł”^[11]. Korekta nazwy Megapicos Malherbe, 1849.

Podział systematyczny

Do rodzaju należą następujące gatunki^[12]:

• Campephilus pollens (Bonaparte, 1845) – dzięcioł białowstęgi
• Campephilus haematogaster (von Tschudi, 1844) – dzięcioł wspaniały
• Campephilus rubricollis (Boddaert, 1783) – dzięcioł czerwonoszyi
• Campephilus robustus (M.H.C. Lichtenstein, 1819) – dzięcioł jasnogrzbiety
• Campephilus guatemalensis (Hartlaub, 1844) – dzięcioł jasnodzioby
• Campephilus melanoleucos (J.F. Gmelin, 1788) – dzięcioł szkarłatnoczuby
• Campephilus gayaquilensis (Lesson, 1845) – dzięcioł pręgogrzbiety
• Campephilus leucopogon (Valenciennes, 1826) – dzięcioł płowogrzbiety
• Campephilus magellanicus (P.P. King, 1827) – dzięcioł magellański
• Campephilus principalis (Linnaeus, 1758) – dzięcioł wielkodzioby – takson prawdopodobnie wymarły^[13], ponownie odkryty w 2004 roku^[14], lecz odkrycie to zostało niemal natychmiast zakwestionowane i brak jest niezbitych dowodów na istnienie tego gatunku^{[15][16][17][18]}
• Campephilus imperialis (Gould, 1832) – dzięcioł cesarski – takson prawdopodobnie wymarły około 1956 roku^[19]