David Coverdale

David Coverdale (ur. 22 września 1951 w Saltburn-by-the-Sea^[1]) – brytyjski wokalista rockowy, członek m.in. Deep Purple i Whitesnake^[2].

David Coverdale

David Coverdale w roku 2013
Data i miejsce urodzenia	22 września 1951 Anglia (Saltburn-by-the-Sea)
Instrumenty	gitara, harmonijka
Typ głosu	baryton
Gatunki	rock, hard rock, heavy metal, blues-rock
Zawód	muzyk, kompozytor
Aktywność	od 1973
Zespoły
Deep Purple Whitesnake Coverdale/Page
Strona internetowa

Coverdale, do momentu zastąpienia Iana Gillana w Deep Purple w 1973 r., był mało znanym muzykiem. Pracował w sklepie z ubraniami w Redcar, kiedy wysłał swoją taśmę demo do Deep Purple. Dzięki swojemu głębokiemu, bluesowemu głosowi został przyjęty do zespołu i dzielił swe wokalne obowiązki z basistą Glennem Hughesem. Trzy lata później zespół rozpadł się. Wtedy Coverdale przeniósł się do Niemiec i przekazał swoje ścieżki wokalne na projekt z udziałem wielu artystów, zorganizowany przez Eddiego Hardina, a zarejestrowany przez RCA Records jako Wizard’s Convention.

Nie mogąc wystąpić w Anglii z powodu problemów z kontraktem, Coverdale nagrał wokal na swój solowy album, podczas gdy reszta ścieżek została nagrana w Londynie. Muzycy, którzy zagrali na tym albumie, zostali potem członkami oryginalnego składu Whitesnake. W 1982 r. Coverdale’owi zaproponowano dołączenie do Black Sabbath (Dio odszedł wtedy na skutek kłótni z Iommim) razem z perkusistą Cozym Powellem oraz do Bad Company, w którym miałby zastąpić Paula Rodgersa. Coverdale odmówił, a Tony Iommi zwerbował wtedy Iana Gillana, poprzednika Coverdale’a w Deep Purple, natomiast zespół Bad Company zakończył działalność. Powell dołączył do Coverdale’a w 1984 r. i nagrali razem album Slide It In. Mimo sporej popularności, Whitesnake nie cieszył się szacunkiem kolegów z branży. W utworze „Still of the Night” z albumu 1987, zespół tak bardzo zbliżył się do brzmienia Led Zeppelin, że Robert Plant nazwał sarkastycznie Coverdale’a „David Coverversion”.

Seria bluesowych i hardrockowych nagrań zaowocowała sporą popularnością w Wielkiej Brytanii i Europie. W USA sukcesem został dopiero album Whitesnake z 1987 r., który okrył się podwójną platyną. Został on napisany z byłym gitarzystą Thin Lizzy Johnem Sykesem. Coverdale rozwiązał Whitesnake w 1994 r., gdy firma Geffen Records nie przedłużyła z nim kontraktu. W tamtym czasie Coverdale pracował z byłym gitarzystą Led Zeppelin Jimmym Page’em nad projektem Coverdale-Page.

W 2002 r. Coverdale reaktywował Whitesnake, by ruszyć w europejską i amerykańską trasę. Skład prezentował się następująco: Marco Mendoza (gitara basowa), Doug Aldrich (gitara), Reb Beach (gitara), Tommy Aldridge (perkusja) i Timothy Drury (instrumenty klawiszowe).

W 2006 roku piosenkarz został sklasyfikowany na 54. miejscu listy 100 najlepszych wokalistów wszech czasów według Hit Parader^[3]. Z kolei w 2009 roku został sklasyfikowany na 33. miejscu listy 50 najlepszych heavymetalowych frontmanów wszech czasów według Roadrunner Records^[4]. W 2016 został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame^[5].

Dyskografia

Zobacz więcej w artykule Whitesnake, w sekcji Dyskografia.

Zobacz więcej w artykule Coverdale/Page, w sekcji Dyskografia.

Albumy solowe

Tytuł	Dane dot. albumu	Pozycja na liście
		UK [6]	CHE [7]	SWE [8]	GER [9]
White Snake	Data: 9 lutego 1977 Wydawca: Purple, Attic	–	–	–	–
Northwinds	Data: 1 marca 1978 Wydawca: Purple, Polydor	78	–	–	–
Into the Light	Data: 17 października 2000[10] Wydawca: EMI	75	84	31	45
„–” album nie był notowany.

Inne

Album	Rok	Uwagi
Deep Purple – Burn	1974	członek zespołu[11]
Jon Lord – Windows		gościnnie[12]
Deep Purple – Stormbringer		członek zespołu[13]
Roger Glover – The Butterfly Ball and the Grasshopper’s Feast		gościnnie[14]
Deep Purple – Come Taste the Band	1975	członek zespołu[15]
Eddie Hardin – Wizard’s Convention	1976	gościnnie
Barbi Benton – Ain’t That Just The Way	1978	gościnnie
Steve Vai – Passion and Warfare	1989	gościnnie[16]
Bernie Marsden – The Friday Rock Show Sessions	1992	gościnnie
Bernie Marsden – And About Time Too	2000	gościnnie
Tony Franklin – Wonderland	2003	gościnnie
Vandenberg’s MoonKings – Vandenberg’s MoonKings	2014	gościnnie[17]
Bernie Marsden – Shine		gościnnie[18]
Phil Collen – The Delta Deep	2015	gościnnie

Filmografia

• Heavy Metal: Louder Than Life (2006, film dokumentalny, reżyseria: Dick Carruthers)^[19]
• The Ritchie Blackmore Story (2015, film dokumentalny, reżyseria: Alan Ravenscroft)^[20]