Steve Vai

Steven Siro Vai (ur. 6 czerwca 1960 w Nowym Jorku^[1]) – amerykański wirtuoz gitary, kompozytor, a także producent muzyczny. Trzykrotny zdobywca nagrody Grammy (oraz 9 nominacji). Przyznaje się do inspiracji twórczością Jimiego Hendriksa^[2]. Uczeń Joego Satrianiego i absolwent Berklee College of Music. Założyciel fundacji Make A Noise, corocznie przydzielającej stypendia dla gitarzystów i innych muzyków szukających finansowego wsparcia. Od połowy lat 80. XX w. jest inspiracją dla wielu instrumentalistów na całym świecie.

Steve Vai

Steve Vai (2023)
Imię i nazwisko	Steven Siro Vai
Data i miejsce urodzenia	6 czerwca 1960 Nowy Jork
Instrumenty	gitara akustyczna, gitara elektryczna, gitara siedmiostrunowa, gitara dwunastostrunowa, gitara bezprogowa
Gatunki	rock instrumentalny[1], heavy metal[1], hard rock[1], fusion[1], jazz[1]
Zawód	wokalista, gitarzysta, kompozytor, producent muzyczny
Aktywność	od 1980
Wydawnictwo	Favored Nations, Relativity Records, Urantia Records, Akashic Recors, Epic Records
Powiązania	G3, Joe Satriani
Zespoły
Frank Zappa (1980–1982) Alcatrazz (1984–1985) David Lee Roth Band (1985–1989) Whitesnake (1989–1991)
Strona internetowa

W 2004 roku muzyk został sklasyfikowany na 53. miejscu listy 100 najlepszych gitarzystów heavymetalowych wszech czasów według magazynu Guitar World^[3].

Początki

Od początku Steve przejawiał fascynację muzyką Franka Zappy. W roku 1978 postanowił wysłać Zappie opracowane własnoręcznie transkrypcje jego solówek. Ten zaprosił go na spotkanie i był pod takim wrażeniem gry młodego Vaia, że włączył go do zespołu. Steve mógł pokazać swój talent w takich utworach jak „Moggio” i „Stevie’s Spanking”. Jeździł z Zappą także w trasy koncertowe i podpatrywał muzyków na scenie wiele się przy tym ucząc. Wraz z nim nagrał 6 płyt (1980–1984).

Kariera

Po opuszczeniu zespołu Zappy w 1982 roku Vai przeniósł się do Kalifornii, gdzie nagrał swój pierwszy solowy album zatytułowany Flex-Able (1984) i występował w kilku formacjach. W 1985 roku zastąpił Yngwie Malmsteena w zespole Alcatrazz Grahama Bonneta, ale nie pozostał w nim długo. Zdążył jednak nagrać album Disturbing the peace.

Jeszcze w tym samym roku Steve dołączył do grupy byłego frontmana formacji Van Halen, Davida Lee Rotha. Nagrał z nią dwa albumy: Eat’em And Smile oraz Skyscraper. Jako że Roth prowadził wówczas publiczną walkę na słowa z byłymi członkami Van Halen, opinia zaczęła porównywać ówczesnego gitarzystę z jego zespołu – Steve’a z liderem i gitarzystą konkurencyjnej grupy – Eddiem Van Halenem.

W 1989 roku Steve dołączył do zespołu Whitesnake byłego wokalisty Deep Purple, Davida Coverdale’a zastępując dotychczasowego gitarzystę Adriana Vandenberga, po tym jak ten został kontuzjowany krótko przed sesją nagraniową do nowej płyty. Współpraca zaowocowała albumem Slip Of The Tongue. Po opuszczeniu Whitesnake Vai poświęcił się solowej działalności. Począwszy od wydanego w 1990 roku albumu Passion and Warfare, wydaje kolejne płyty i koncertuje po całym świecie.

Steve Vai podczas swojego solowego występu

Koncert G3 (od lewej: Joe Satriani, Steve Vai, John Petrucci)

W 2013 roku podczas wywiadu z Piotrem Nowickim dla magazynu TopGuitar Steve Vai przyznał: „Nigdy także nie pozwoliłem się zaszufladkować. Nie musiałem czekać, aż zagrają moje utwory w radiu. Wielu fanów postrzega mnie tylko jako gitarzystę, ale nie pozwoliłem, by przyćmiło to moje umiejętności kompozytorskie. Lubię na przykład pisać ballady z wokalem i inne takie rzeczy. Gdy zajmujesz się rzeczami, które naprawdę cię interesują i ekscytują, to dzieje się tak, że znajdujesz swoich odbiorców i jesteś szczęśliwszy, bo najlepszą rzecz robisz wtedy, gdy naprawdę lubisz to, co robisz”^[4].

Instrumentarium

Używa głównie gitar elektrycznych przedsiębiorstwa Ibanez – pomógł podczas projektowania serii Ibanez JEM, oraz siedmiostrunowych Universe które firmuje swoim nazwiskiem. Ma również zaprojektowane na indywidualne zamówienie trzygryfowe gitary Ibanez JEM Tripleneck i Ibanez Heart Tripleneck.

Efekty gitarowe^[5]

• Ibanez Jemini Dual Pedal
• Boss DS-1 (Keeley modded)
• Ibanez Tube Screamer TS-9 (Keeley modded)
• Morley Bad Horsie
• Morley Little Alligator Volume Pedal
• Digitech Whammy
• MXR Phase 90
• TC Electronics G system
• Peterson Strobostomp Tuner

Wzmacniacze^[5]

• Carvin Legacy^[6]

Dyskografia

Albumy studyjne

Rok	Tytuł	Pozycja na liście												Certyfikat
		USA [7]	UK [8]	FRA [9]	NLD [10]	JPN [11]	DEU [12]	CHE [13]	ITA [14]	AUS [15]	NZL [16]	FIN [17]	SWE [18]
1984	Flex-Able Data: 1984 Wydawca: Urantia Records	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–
1990	Passion and Warfare Data: 1990 Wydawca: Relativity Records	18	8	–	32	28	–	35	–	25	12	–	27	RIAA: złota płyta[19] BPI: srebrna płyta[20]
1993	Sex & Religion Data: 27 lipca 1993 Wydawca: Relativity Records	48	17	–	26	–	53	26	–	–	–	–	41
1996	Fire Garden Data: 17 września 1996 Wydawca: Epic Records	106	41	30	85	18	–	–	–	–	–	22	–
1999	The Ultra Zone Data: 7 września 1999 Wydawca: Epic Records	121	–	49	–	14	–	–	–	–	–	–	–
2005	Real Illusions: Reflections Data: 18 lutego 2005 Wydawca: Epic Records	147	127	110	88	34	–	–	67	–	–	–	–
2012	The Story of Light Data: 14 sierpnia 2012 Wydawca: Favored Nations	78	129	136	75	36	79	–	83	–	–	43	–
2016	Modern Primitive Data: 24 czerwca 2016 Wydawca: Epic Records	–	–	151	–	41	–	77	61	–	–	–	–
2022	Inviolate Data: 28 stycznia 2022[21] Wydawca: Favored Nations	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–
„–” pozycja nie była notowana.

Minialbumy

Rok	Tytuł	Pozycja na liście
		USA [7]	UK [8]	NLD [10]	JPN [11]
1984	Flex-Able Leftovers Data: 1984 Wydawca: Urantia Records	–	–	–	–
1995	Alien Love Secrets Data: 21 marca 1995 Wydawca: Epic Records	125	39	72	17
„–” pozycja nie była notowana.

Albumy koncertowe

Rok	Tytuł	Pozycja na liście
		FRA [9]	NLD [10]	JPN [11]	FIN [17]	UK [8]	ITA [14]
1997	G3: Live in Concert (oraz Joe Satriani, Eric Johnson) Data: 3 czerwca 1997 Wydawca: Sony	20	52	37	35	82	–
2001	Alive in an Ultra World Data: 19 czerwca 2001 Wydawca: Epic Records	122	–	68	–	–	–
2004	G3: Rockin’ in the Free World (oraz Joe Satriani, Yngwie Malmsteen) Data: 24 lutego 2004 Wydawca: Epic Records	156	–	–	–	–	58
	Live in London Data: 20 czerwca 2004 Wydawca: Favored Nations	–	–	–	–	–	–
2005	G3: Live in Tokyo (oraz Joe Satriani, John Petrucci) Data: 25 października 2005 Wydawca: Sony	–	–	–	–	–	–
2007	Sound Theories Vol. I & II Data: 26 czerwca 2007 Wydawca: Epic Records	138	97	96	–	–	72
2009	Where the Wild Things Are Data: 29 września 2009 Wydawca: Favored Nations	–	–	221	–	–	–
„–” pozycja nie była notowana.

Kompilacje

Rok	Tytuł	Pozycja na liście
		JPN [11]
2000	The Seventh Song Data: 7 listopada 2000 Wydawca: Epic Records	80
2002	The Elusive Light and Sound, Vol. 1 Data: 4 czerwca 2002 Wydawca: Favored Nations	–
2003	The Infinite Steve Vai: An Anthology Data: 18 listopada 2003 Wydawca: Epic Records	–
2008	Steve Vai Original Album Classics Data: 2008 Wydawca: RCA Records	–
„–” pozycja nie była notowana.

Wideografia

Rok	Tytuł	Pozycja na liście			Certyfikat
		SWE [22]	USA [23]	JPN [11]
1995	Alien Love Secrets (VHS) Data: 1995 Wydawca: Hal Leonard	–	–	–
1997	G3 – Live in Concert (VHS; oraz Joe Satriani, Eric Johnson) Data: 3 czerwca 1997 Wydawca: Sony	–	37	–	RIAA: platynowa płyta[19]
2003	Live at the Astoria, London (DVD) Data: 9 grudnia 2003 Wydawca: Favored Nations	–	–	–	RIAA: 2x platynowa płyta[19]
2004	G3 Live: in Denver (DVD; oraz Joe Satriani, Yngwie Malmsteen) Data: 24 lutego 2004 Wydawca: Epic Records	2	5	–	RIAA: platynowa płyta[19]
2005	G3: Live in Tokyo (DVD; oraz Joe Satriani, John Petrucci) Data: 25 października 2005 Wydawca: Sony	–	17	–
2007	Visual Sound Theories (DVD) Data: 18 września 2007 Wydawca: Epic Records	–	–	104
2009	Where the Wild Things Are (DVD) Data: 29 września 2009 Wydawca: Favored Nations	8	4	110	RIAA: złota płyta[19]
„–” pozycja nie była notowana.

Nagrody i wyróżnienia

Rok	Kategoria	Tytułem	Nagroda	Nota	Źródło
1993	Best Rock Instrumental Performance	„Sofa”	Nagroda Grammy	Laur	[24]
2009	Riff Lord	Steve Vai	Metal Hammer Golden Gods Awards	Laur	[25]

Filmografia

• Crossroads (1986, dramat, muzyczny, reżyseria: Walter Hill)
• The Genius of Lenny Breau (1999, film dokumentalny, reżyseria: Emily Hughes)
• Rock Prophecies (2009, film dokumentalny, reżyseria: John Chester)
• Lemmy (2010, film dokumentalny, reżyseria: Greg Olliver, Wes Orshoski)
• Jason Becker: Not Dead Yet (2012, film dokumentalny, reżyseria: Jesse Vile)^[26]
• The Ritchie Blackmore Story (2015, film dokumentalny, reżyseria: Alan Ravenscroft)^[27]
• Hired Gun (2016, film dokumentalny, reżyseria: Fran Strine)^[28]

Zobacz też

Wykaz literatury uzupełniającej: Steve Vai.