Detroit Express

Klub został założony w 1978 roku. Na początku maja 1978 roku zawodnikiem klubu w ramach wypożyczenia został słynny angielski piłkarz – Trevor Francis i niemal od razu stał się filarem drużyny oraz ulubieńcem kibiców klubu. W sezonie 1978 Francis w 19 meczach strzelił 22 gole, a także zaliczył 10 asyst. Drugim najskuteczniejszym zawodnikiem drużyny w sezonie był syn trenera Kena Furphy’ego – Keith (11 goli i 12 asyst), a następnie na liście najskuteczniejszych zawodników klubu znaleźli się David Bradford i Alan Brazil (po 9 bramek). W dużej mierze ich zasłudze klub ze sporą przewagą wygrał Dywizję Centralną w Konferencji Amerykańskiej i awansował do rundy play-off, gdzie w pierwszej rundzie wygrał z Philadelphia Fury 1:0 po bramce Trevora Francisa, jednak w ćwierćfinale przegrali w trzech meczach 1:2 z Fort Lauderdale Strikers i odpadł z rozgrywek.

W trakcie sezonu 1979 Trevor Francis odszedł za 1 500 000 funtów brytyjskich do angielskiego Nottingham Forest stając się tym samym pierwszym zawodnikiem na Wyspach Brytyjskich, którego kwota transferu wynosiła powyżej 1 000 000 funtów brytyjskich^[1]. Mimo tak poważnego osłabienia Detroit Express awansował do rundy play-off, gdzie w pierwszej rundzie przegrał w dwumeczu 0:2 z Tampa Bay Rowdies i odpadł z rozgrywek.

Trevor Francis łącznie w lidze NASL rozegrał 33 mecze i strzelił w nich 36 goli oraz zaliczył 18 asyst, co stawia go na jednym miejscu z Pelé w klasyfikacji najlepszych strzelców w historii ligi NASL, mimo rozegrania 23 meczów mniej. Francis oprócz ma 3 gole i asysty w fazie play-off. Francis jako jedyny zawodnik w historii klubu był wybierany do Drużyny Gwiazd NASL (1978, 1979) obok takich gwiazd jak m.in.: Franz Beckenbauer, Giorgio Chinaglia, Johan Cruijff, Carlos Alberto Torres.

W sezonie 1980 klub zakończył rozgrywki ligi NASL na 3.miejscu w Dywizji Centralnej w Konferencji Amerykańskiej i nie awansowali do fazy play-off, co spowodowało spadek frekwencji na meczach zespołu. Najskuteczniejszym zawodnikiem zespołu w sezonie był Argentyńczyk Pato Margetic, których strzelił 11 goli oraz zaliczył 11 asyst, a następnie na liście najskuteczniejszych zawodników klubu znaleźli się Gary Bannister i Adam Oates (po 10 goli), a najwięcej asyst zaliczył David Bradford (16 asyst), który grał w klubie z numerem 10 na koszulce, oraz w ciągu 3 lat gry w klubie strzelił 14 goli i zaliczył 38 asyst.

W klubie występował także słynny północnoirlandzki piłkarz George Best tournée po Europie we wrześniu 1978 roku. Zespół z Bestem w składzie rozegrał dwa mecze w Austrii oraz rozegrał kilka meczów w Szwajcarii.

Po zakończeniu halowego sezonu 1980/1981 właściciel klubu wygrał batalię sądową w sprawie przeniesienia zespołu do RFK Stadium w Waszyngtonie i klub w sezonie 1981 występował pod nazwą Washington Diplomats, jednak po zakończeniu sezonu klub został rozwiązany.

W latach 1981–1983 w lidze ASL występował klub pod taką samą nazwą i logo, które zachował właściciel klubu – Sonny Van Arnem, który w sezonie 1982 zdobył mistrzostwo ligi.

Sezon	Liga	Bilans meczów	Sezon	Playoff	Śr. frekwencja
1978	NASL	20–10	1.miejsce, Konferencja Amerykańska, Dywizja Centralna	Ćwierćfinał	12,194
1979	NASL	14–16	3.miejsce, Konferencja Amerykańska, Dywizja Centralna	Pierwsza runda	14,058
1980	NASL	14–18	3.miejsce, Konferencja Amerykańska, Dywizja Centralna	Nie zakwalifikował się	11,198

Sezon	Liga	Bilans meczów	Sezon	Playoff	Śr. frekwencja
1979–80	Halowa NASL	7–5	3.miejsce, Dywizja Wschodnia	Ćwierćfinał
1980–81	Halowa NASL	7–11	3.miejsce, Dywizja Centralna	Nie zakwalifikował się

Historia

Klub w kulturze

Osiągnięcia

Nagrody indywidualne

Sezon po sezonie

Halowa NASL

Trenerzy

Przypisy

Linki zewnętrzne

Wikiwand - on