Tampa Bay Rowdies

Tampa Bay Rowdies – amerykański klub piłkarski z Tampa, w stanie Floryda. Drużyna występowała w lidze NASL (1975–84), AISA (1986–87), ASL (1988–89) i APSL (1990–93), a jego domowym obiektami były: Tampa Stadium (1975–93) i USF Soccer Stadium (1991–92), a obiektami domowymi halowego zespołu były: Bayfront Center (1976–83), Expo Hall (1983–84) i Lakeland Civic Center (1983–84).

Tampa Bay Rowdies

Przydomek	Rowdies
Barwy	żółto-zielone
Data założenia	1974
Liga	NASL (1975–84) AISA (1986–87) ASL (1988–89) APSL (1990–93)
Państwo	Stany Zjednoczone
Adres	Tampa Floryda Stany Zjednoczone
Stadion	Stadiony: Tampa Stadium (1975–93) – 71,000 USF Soccer Stadium (1991–92) – 4,000 Hale: Bayfront Center (1976–83) – 6,410 Expo Hall (1983–84) – 10,425 Lakeland Civic Center (1983–84) – 8,178
Właściciel	George W. Strawbridge Jr.
Stroje domowe Stroje wyjazdowe

Historia

Klub został założony w 1974 roku przez Georga W. Strawbridgea Jr. i Beau Rogersa IV^[1]. Już w swoim debiutanckim sezonie w NASL, drużyna sięgnęła po mistrzostwo tej ligi, pokonując dnia 24 sierpnia 1975 roku na Spartan Stadium w San Jose w finale Soccer Bowl Portland Timbers 2:0. Drużyna zdobywała jeszcze dwukrotnie wicemistrzostwo tej ligi (1978, 1979) i mistrzostwo sezonu zasadniczego w sezonie 1976. Sukcesy w NASL odnosiła także halowa drużyna Tampa Bay Rowdies, która trzykrotnie zdobywała mistrzostwo (1976, 1980, 1983) oraz wicemistrzostwo tej ligi (1975, 1979, 1982).

Po sezonie 1981 klub połączył się z Dallas Tornado. W tym czasie dyrektorzy zespołu z Dallas, Lamar Hunt i Bill McNutt zachowali mniejszościowy udział w Tampa Bay Rowdies^[2][3]. Dwa lata później, po sezonie 1983 Georga W. Strawbridge Jr., Lamar Hunt i Bill McNutt sprzedali klub lokalnym inwestorom: Stelli Thayer, Bobowi Blanchardowi i Dickowi Corbettowi^[4].

Po upadku NASL w 1984 roku Tampa Bay Rowdies z sukcesami występowała w rozgrywkach AISA (1986–87), ASL (1988–89) i APSL (1990–93) – wicemistrzostwo w sezonie 1992. Rok później, po sezonie 1993 został rozwiązany. Klub reaktywowano w 2010 roku i zdobył mistrzostwo NASL w 2012 roku.

Osiągnięcia

NASL Mistrz NASL: 1975 Mistrz NASL: 2012 Wicemistrz NASL: 1978, 1979 Mistrz sezonu zasadniczego: 1976 Halowe NASL Halowy mistrz NASL: 1976, 1980, 1983[5] Halowy wicemistrz NASL: 1975, 1979, 1982 APSL Wicemistrz APSL: 1992 Nagrody indywidualne Król strzelców NASL Óscar Fabbiani – 1979 Asystent halowego NASL Wes McLeod – 1983 Trener Roku NASL Eddie Firmani – 1976 Odkrycie Roku NASL Pedro DeBrito – 1982 Gregg Thompson – 1983 Roy Wegerle – 1984 MVP Meczu Gwiazd 1975 – Stewart Jump 1976 – Clyde Best (halowy) Piłkarz Roku Ameryki Północnej NASL 1976 Arnie Mausser[6][7] Król strzelców APSL Jean Harbor – 1992 Bramkarz ASL Winston DuBose – 1988

Trener Roku APSL Ricky Hill – 1992 Ken Fogarty – 1993 Jedenastka Sezonu NASL 1975: Farrukh Quraishi 1976: Rodney Marsh, Arnie Mausser, Tommy Smith 1977: Derek Smethurst 1978: Rodney Marsh 1979: Mike Connell 1980: Mike Connell 1981: John Gorman 1982: Peter Nogly Jedenastka Dublerów NASL 1975: John Boyle, Stewart Jump, Stewart Scullion 1976: Stewart Jump, Stewart Scullion, Derek Smethurst 1977: Arsène Auguste, Rodney Marsh, Steve Wegerle 1978: Arsène Auguste, Steve Wegerle 1979: Óscar Fabbiani, John Gorman 1980: Steve Wegerle Wyróżnienia NASL 1975: John Sissons, Derek Smethurst 1979: Rodney Marsh, Steve Wegerle 1980: John Gorman 1982: Mike Connell 1983: Gregg Thompson 1984: Gregg Thompson Jedenastka Sezonu Halowego NASL 1975: Doug Wark 1976: Clyde Best[8], Derek Smethurst, Stewart Scullion 1982: Tatu[9], Mike Connell, Jürgen Stars 1984: Frantz Mathieu[10], Mike Connell

Jedenastka Sezonu ASL/APSL 1988: Winston DuBose, Steve Wegerle 1989: Winston DuBose, Steve Trittschuh 1990: David Byrne 1992: Bill Andracki, Steve Trittschuh, Ricky Hill, Kevin Sloan, Jean Harbor 1993: Steve Trittschuh Jedenastka Dublerów AISA 1987: Arnie Mausser[11] Jedenastka Dublerów APSL 1991: Marcelo Carrera 1993: Paul Dougherty, Pierre Morice Wyróżnienia AISA 1987: Steve Wegerle U.S. Soccer Hall of Fame 1992: Lamar Hunt 1995: Al Miller 2003: Arnie Mausser 2008: Hugo Pérez 2013: Peter Vermes Canadian Soccer Hall of Fame 2004: Bob Bolitho 2005: Wes McLeod, Terry Moore 2008: Jack Brand Galeria Sław Halowej Piłki Nożnej 2012: Tatu 2013: Gordon Jago Rekordziści Najwięcej meczów w sezonie zasadniczym NASL: Mike Connell (179)[12]

Sezon po sezonie

Sezon	Liga	Bilans meczów	Sezon	Playoff	Śr. frekwencja
1975	NASL	16–6	1.miejsce, Dywizja Zachodnia	Mistrz	10,728
1976	NASL	18–6	1.miejsce, Dywizja Zachodnia, Konferencja Atlantycka	Finalista	16,452
1977	NASL	14–12	3.miejsce, Dywizja Południowa, Konferencja Pacyficzna	Pierwsza runda	19,491
1978	NASL	18–12	1.miejsce, Dywizja Zachodnia, Konferencja Atlantycka	Finalista	18,123
1979	NASL	19–11	1.miejsce, Dywizja Zachodnia, Konferencja Atlantycka	Finalista	27,650
1980	NASL	19–13	1.miejsce, Dywizja Środkowa, Konferencja Narodowa	Ćwierćfinał	28,345
1981	NASL	15–17	4.miejsce, Dywizja Południowa	Ćwierćfinał	22,299
1982	NASL	12–20	3.miejsce, Dywizja Południowa	Nie zakwalifikował się	22,532
1983	NASL	7–23	3.miejsce, Dywizja Południowa	Nie zakwalifikował się	18,507
1984	NASL	9–15	4.miejsce, Dywizja Zachodnia	Nie zakwalifikował się	10,932
1988	ASL		3.miejsce	Nie zakwalifikował się
1989	ASL		1.miejsce, Południe	Półfinał
1990	APSL		2.miejsce	Ćwierćfinał
1991	APSL		3.miejsce	Nie zakwalifikował się
1992	APSL		3.miejsce	Finalista
1993	APSL		3.miejsce	Półfinał

Halowa NASL

Sezon	Liga	Bilans meczów	Sezon	Playoff	Śr. frekwencja
1975	Halowa NASL	3–1	1.miejsce, Region 3	Finalista	4,235
1976	Halowa NASL	4-0	1.miejsce, Region Zachodni	Mistrz	5,458
1977	Halowa NASL	1-1	Mecze towarzyskie	Nie zakwalifikował się	5,685
1978	Halowa NASL	6-2	Mecze towarzyskie	Nie zakwalifikował się	5,901
1979	Halowa NASL	3-2	2.miejsce	Finalista	6,181
1979–80	Halowa NASL	8–4	2.miejsce, Dywizja Zachodnia	Mistrz	5,712
1980–81	Halowa NASL	9–9	2.miejsce, Dywizja Zachodnia	Nie zakwalifikował się	5,175
1981–82	Halowa NASL	11–7	2.miejsce, Dywizja Centralna, Konferencja Amerykańska	Finalista	5,372
1983	Halowa NASL	10-2	2.miejsce	Mistrz	4,771
1983–84	Halowa NASL	9–23	7.miejsce	Nie zakwalifikował się	2,334
1986/1987	AISA	21–21	3.miejsce, Południe	Ćwierćfinał	2,048

Rekordy frekwencji

Pierwsza drużyna Rok Frekwencja Przeciwnik 1980 56,389 California Surf 1980 54,247 New York Cosmos 1981 48,355 San Diego Sockers 1979 45,888 Rochester Lancers 1977 45,288 New York Cosmos 1976 42,611 New York Cosmos 1978 41,888 New York Cosmos 1977 41,680 Zenit Leningrad 1979 41,102 Fort Lauderdale Strikers 1979 40,701 New York Cosmos 1980 40,368 Fort Lauderdale Strikers 1982 40,098 Jacksonville Tea Men 1979 38,766 San Diego Sockers 1978 37,249 Fort Lauderdale Strikers

Halowa drużyna Rok Frekwencja Przeciwnik 1978 6,410 Minnesota Kicks 1978 6,399 Dallas Tornado 1978 6,384 Tulsa Roughnecks 1977 6,354 Zenit Leningrad 1979 6,342 Fort Lauderdale Strikers 1979 6,338 Tulsa 1982 6,325 San Diego Sockers 1980 6,243 Fort Lauderdale Strikers 1980 6,200 New England Tea Men 1980 6,145 Detroit Express 1980 6,141 Atlanta Chiefs 1979 6,040 Dinamo Moskwa 1979 6,002 Houston Hurricane

Trenerzy

• 1975–1977: Eddie Firmani
• 1977: John Boyle
• 1978–1982: Gordon Jago
• 1982: Kevin Keelan
• 1982–1983: Al Miller
• 1984–1987: Rodney Marsh
• 1986–1987: Wim Suurbier
• 1989–1992: Ken Fogarty
• 1991–1992: Steve Wegerle
• 1992: Ricky Hill
• 1993: Ken Fogarty