Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa

Edmund Słuszkiewicz

Oficer Wojska Polskiego, prawnik, dziennikarz, poeta, pisarz, tłumacz, działacz społeczny Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Edmund Słuszkiewicz
Remove ads

Edmund August Słuszkiewicz (ur. 27 sierpnia 1895 w Sanoku, zm. 23 kwietnia 1980) – doktor praw, dziennikarz, poeta, pisarz, tłumacz, antykwariusz, działacz społeczny, porucznik piechoty Wojska Polskiego.

Thumb
Grobowiec Edmunda i Janiny Słuszkiewiczów
Szybkie fakty Data i miejsce urodzenia, Data śmierci ...
Szybkie fakty Data i miejsce urodzenia, Data śmierci ...
Remove ads

Życiorys

Podsumowanie
Perspektywa

Edmund August Słuszkiewicz urodził się 27 sierpnia 1895 w Sanoku[1][2][3][4][5]. Był synem Michała (1848-1936, kontynuujący rodzinne tradycje rzeźnicze i prowadzący zakład masarski[6][7], a także burmistrz Sanoka) i Pauliny z domu Dziura[1][8] (zm. 1926 w wieku 68 lat). Jego rodzice mieli 12 dzieci, z których troje zmarło w dzieciństwie, a dziewięcioro pozostałych to: Franciszek (1875–1944, jego synem, bratankiem Edmunda był Eugeniusz Słuszkiewicz), Józef (1880–1914), Teofila (1882–1951, żona Franciszka Martynowskiego[9]), Maksymilian (1884–1940, urzędnik, ostatni burmistrz Sanoka w II Rzeczypospolitej), Emilia (1888–1982, nauczycielka, m.in. w Szkole Żeńskiej nr 4 im. Królowej Jadwigi w latach 1918-1923[10]), Władysława (1886–1971, jej synem, a siostrzeńcem Edmunda był Wiesław Nowotarski oraz Witold Nowotarski - stroiciel instrumentów muzycznych), Witold (1890–1914[11][12], absolwent Akademii Handlu Zagranicznego[13], pisarz, kierownik kółka amatorskiego[14], jako ochotnik armii austriackiej walczył w bitwie pod Kraśnikiem, zmarł od ran wówczas odniesionych[15]), Roman (1892–1975) i Edmund (1895–1980, najmłodsze dziecko). Wszyscy z nich ukończyli szkoły, trzech było absolwentami wyższych uczelni. Rodzina Słuszkiewiczów zamieszkiwała w Sanoku przy ulicy Tadeusza Kościuszki 60[2][16] (przy tej ulicy działał też sklep wędliniarski Słuszkiewiczów[17][18]).

Edmund Słuszkiewicz w 1914 zdał egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum w Sanoku (w jego klasie byli m.in. Wiktor Boczar, Mieczysław Jus, Aleksander Kolasiński, Stanisław Kosina, Stanisław Kurek, Franciszek Löwy, Tadeusz Piech)[4][19][20]. Po maturze miał wstąpić do zakonu oo. jezuitów[4]. Następnie w wymiarze roku odbył służbę wojskową w c. i k. armii podczas I wojny światowej. Był żołnierzem Legionów Polskich w szeregach II Brygady. Dekretem Wodza Naczelnego Józefa Piłsudskiego z 19 lutego 1919 jako były oficer armii austro-węgierskiej został przyjęty do Wojska Polskiego z dniem 1 stycznia 1918 wraz z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika ze starszeństwem z dniem 15 stycznia 1918[21] i rozkazem z tego samego dnia 19 lutego 1919 szefa Sztabu Generalnego płk. Stanisława Hallera skierowany jako oficer gospodarczy przy szpitalu załogi Sanok od 1 listopada 1918[22]. Następnie służył w 3 batalionie Strzelców Sanockich. W Wojsku Polskim awansowany do stopnia porucznika rezerwy piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[23][24][25]. W 1923, 1924 był przydzielony jako oficer rezerwowy do 7 pułku piechoty Legionów w Chełmie[26][27].

Jako absolwent akademii handlowej w styczniu 1924 został uznany przynależnym do gminy Sanok[5]. Ukończył studia prawa na Wydziale Prawa i Umiejętności Politycznych Uniwersytetu Jagiellońskiego z tytułem doktora praw.

Publikował wiersze od 1919 i artykuły jako dziennikarz m.in. w „Ilustrowanym Kuryerze Codziennym”, „Kuryerze Literacko-Naukowym”, tygodniku „As”, „Światowidzie”, „Tygodniku Powszechnym”, „Gościu Niedzielnym”, pismach „Wschód”[28] i „Bóg i Ojczyzna” (wydawany przez Hufiec Harcerski w Sanoku[29]), „Materiały Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku”. W 1929 był jednym z założycieli sanockiego koła Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego[30], w ramach którego działał w komisji propagandowej. Działał w sanockim oddziale Związku Obrońców Podkarpacia, którego został wybrany prezesem w lipcu 1937[31]. Zebrał wspomnienia uczestników wojny polsko-ukraińskiej 1918-1919 (później został zarekwirowane w większości przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego). W 1938 był przewodniczącym sekcji redakcyjnej publikacji Sprawozdanie finansowe z działalności Państwowego Gimnazjum w Sanoku w latach 1888 – 1938 wydane z okazji Wielkiego Zjazdu Wychowawców i Wychowanków Zakładu w 50 rocznicę pierwszego egzaminu dojrzałości wydanej z okazji obchodów jubileuszu szkoły oraz w jej ramach opublikował dwa rozdziały i wierszy okolicznościowy. W 1938 wygłosił prelekcję na antenie Polskiego Radia Lwów pt. Sanok w perspektywie wieków[32]. Działał na polu kulturalnym, wraz z bratem Maksymilianem przygotowywał w Sanoku inscenizacje jasełek[33]. Wykonywał także przekłady z języka łacińskiego i z sanskrytu.

Podczas II wojny światowej i trwającej okupacji niemieckiej pracował jako urzędnik w kasie oszczędności[5]. Był wówczas stanu wolnego[5]. Po wojnie w latach 50. zamieszkiwał przy ulicy Władysława Sikorskiego 21 w Krakowie[34]. Po 1956 popierał ideę ponownego wzniesienia pomnika Tadeusza Kościuszki w Sanoku w pierwotnym miejscu na placu św. Jana (pomysł wsparła m.in. Jadwiga Zaleska), lecz ostatecznie w 1962 nowy monument stanął w innym miejscu[35].

Zmarł 23 kwietnia 1980 i został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie[36].

W tym samym miejscu spoczęła Janina Słuszkiewicz (1908-1990)[37].

Remove ads

Publikacje

Inne
Przekłady
Remove ads

Przypisy

Bibliografia

Loading related searches...

Wikiwand - on

Seamless Wikipedia browsing. On steroids.

Remove ads
Remove ads