Emil Chroboczek

Emil Chroboczek (ur. 18 września 1902 w Dziećmorowicach^[1], zm. 25 września 1978 w Warszawie) – polski profesor nauk rolniczych, agrotechnik i hodowca roślin, specjalista w zakresie uprawy warzyw. Wieloletni kierownik Katedry Warzywnictwa Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego (SGGW), dyrektor Instytutu Warzywnictwa w Skierniewicach (1964–1972).

Emil Chroboczek

Data i miejsce urodzenia	18 września 1902 Dziećmorowice
Data i miejsce śmierci	25 września 1978 Warszawa
Profesor nauk rolniczych
Specjalność: uprawa i hodowla warzyw
Alma Mater	Uniwersytet Poznański (1929)
Doktorat	1932
Habilitacja	1936
Profesura	1937 (profesor nadzwyczajny), 1946 (profesor zwyczajny)
Polska Akademia Nauk
Status	członek korespondent (1954), członek rzeczywisty (1966)
Doktor honoris causa Uniwersytet Humboldtów w Berlinie – 1960 Uniwersytet Ogrodniczy w Budapeszcie – 1970 Akademia Rolnicza w Lublinie – 1974
Pracownik naukowy, nauczyciel akademicki
Uczelnia wyższa	Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie
Stanowisko	profesor uczelni
Okres zatrudn.	1929–1964
Instytut badawczy	Instytut Warzywnictwa w Skierniewicach
Stanowisko	dyrektor
Okres zatrudn.	1964–1972
Odznaczenia

Życiorys

W 1929 ukończył studia na Wydziale Rolniczo-Leśnym Uniwersytetu Poznańskiego (dyplom inżyniera rolnictwa), po czym rozpoczął pracę w Zakładzie Genetyki i Hodowli Roślin Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie^[2]. W 1932 otrzymał stypendium Fundacji Kościuszkowskiej na studia w Cornell University w Stanach Zjednoczonych^[3]. W 1932 przygotował w Stanach Zjednoczonych rozprawę doktorską pt. A study of some ecological factors influencing seedstalk development in beets^[4]. W 1936 uzyskał habilitację^[2]. W latach 1933–1938 prowadził prace doświadczalne nad uprawą i przechowywaniem cebuli, które sprawiły, że Polska stała się jej eksporterem, a polska cebula zdobyła bardzo wymagający rynek angielski^[4].

Był profesorem uprawy i hodowli warzyw w SGGW w Warszawie (od 1937 profesor nadzwyczajny, od 1946 profesor zwyczajny)^[2], długoletnim kierownikiem Katedry Warzywnictwa^[4]. W latach 1948–1950 pełnił funkcję dziekana Wydziału Ogrodniczego SGGW^[2]. W 1953 zapoczątkował wydawanie czasopisma naukowego „Biuletyn Warzywniczy”, którym przez wiele lat kierował^[2][4]. Zainicjował utworzenie i był pierwszym dyrektorem (w latach 1964–1972) Instytutu Warzywnictwa w Skierniewicach^[5][6]. Od 1954 członek korespondent, od 1966 członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk^[2]. Autor podręcznika akademickiego Ogólna uprawa roślin warzywnych (1957)^[2]. W 1972 przeszedł na emeryturę^[4].

Miał wielkie zasługi w odbudowie i przywróceniu dawnej świetności zabytkowemu Pałacowi Prymasowskiemu w Skierniewicach, siedzibie Instytutu Warzywnictwa, wraz z otaczającym go zespołem parkowym^[4].

Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera B 32, rząd 3, grób 17)^[4].

Życie prywatne

Syn Jana i Filomeny, w 1936 zawarł związek małżeński z Zofią Gabryl^[1]. Mieli dwoje dzieci, córkę Hannę i syna Jana^[4]. Żona, Zofia Aniela Chroboczkowa (zm. 1999), została pochowana wraz z mężem^[4]. Był wierzącym i praktykującym katolikiem^[4].

Odznaczenia i wyróżnienia

Doktoraty honoris causa

Otrzymał doktoraty honoris causa Uniwersytetu Humboldtów w Berlinie (1960), Uniwersytetu Ogrodniczego w Budapeszcie (1970) i Akademii Rolniczej w Lublinie (1974)^[2].

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski^[5]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski^[5]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1954, „za zasługi w dziedzinie nauki”)^[7]
• Medal Komisji Edukacji Narodowej^[4]
• Złota Odznaka „Za opiekę nad zabytkami”^[4]
• Odznaka „Zasłużony Pracownik Rolnictwa”^[4]
• Srebrna Odznaka Zasłużonego w Rozwoju Województwa Katowickiego^[4]

Upamiętnienie

W 1995 otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Miasta Skierniewice^[8], gdzie znajduje się ulica jego imienia, i jest patronem Zespołu Szkół Ponadgimnazjalnych w Szubinie koło Bydgoszczy^[4]. W 2004 Rada Naukowa Instytutu Warzywnictwa w Skierniewicach nadała instytutowi jego imię^[6]. W Pałacu Prymasowskim w Skierniewicach, obecnej siedzibie Instytutu Ogrodnictwa, znajduje się poświęcona mu marmurowa tablica pamiątkowa, odsłonięta w 1972, i stała wystawa obrazująca jego życie i twórczość^[4].