Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Eric Roberts
amerykański aktor Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Eric Anthony Roberts (ur. 18 kwietnia 1956 w Biloxi) – amerykański aktor filmowy, teatralny i telewizyjny, także producent filmowy.
Rola więźnia uciekającego z zakładu karnego na Alasce w dramacie sensacyjno-przygodowym Andrieja Konczałowskiego Uciekający pociąg (Runaway Train, 1985) przyniosła mu nominację do Oscara dla najlepszego aktora drugoplanowego i Złotego Globu dla najlepszego aktora drugoplanowego[1].
Remove ads
Wczesne lata
Podsumowanie
Perspektywa
Urodził się w Biloxi w stanie Missisipi jako najstarsze dziecko i jedyny syn Betty Lou Motes (z domu Bredemus) i Waltera Grady’ego Robertsa[2], wykładowców amatorskiej sztuki teatralnej w Actors and Writers Workshop w Atlancie, którzy poznali się podczas tournée z produkcją George Washington spał tutaj dla zbrojnych wojska[3]. Jego rodzina była pochodzenia angielskiego, niemieckiego, szwedzkiego, irlandzkiego, szkockiego i walijskiego[4]. Dorastał z dwiema młodszymi siostrami – Lisą (ur. 1965) i Julią (ur. 1967), które obecnie są aktorkami. W 1971 rodzice Robertsa złożyli pozew o rozwód, który został sfinalizowany na początku 1972[5]. Po rozwodzie, jego siostry przeprowadziły się z matką do Smyrny na przedmieściach Atlanty. W 1972 ich matka wyszła za mąż za Michaela Motesa, mieli córkę Nancy (ur. 1976), która zmarła 9 lutego 2014 w wieku 37 lat w wyniku widocznego przedawkowania narkotyków[6]. Michael Motes był agresywny i często bezrobotny. W 1983 matka rozwiodła się z Motesem, powołując się na „okrucieństwo”; powiedziała później, że poślubienie go było największym błędem w jej życiu[7].
Jako dziecko Eric Roberts zainteresował się aktorstwem po obejrzeniu występu Roberta Donata w Żegnaj Chips. Miał zaledwie cztery lata, gdy wystąpił jako niemy klaun. W wieku siedmiu lat pojawił się w lokalnej telewizji, a rok później występował na scenie teatrów objazdowych[8]. Od szesnastego roku życia był wychowywany tylko pod opieką ojca. Po ukończeniu szkoły średniej Grady High School w Atlancie[9], w latach 1973–1974 studiował w Królewskiej Akademii Sztuki Dramatycznej w Londynie i w latach 1974–1975 w Amerykańskiej Akademii Sztuk Dramatycznych w Nowym Jorku[10]. Po śmierci ojca, który zmarł na raka w marcu 1977 w Atlancie[11] w stanie Georgia, uzależnił się od narkotyków, kokainy, alkoholu i kobiet[12].
Remove ads
Początki kariery
Podsumowanie
Perspektywa
W 1974 zadebiutował na małym ekranie w roli Stephena w trzech odcinkach opery mydlanej NBC Jak przetrwać małżeństwo (How to Survive a Marriage)[13]. W 1976 wystąpił w roli żołnierza w produkcji off-Broadwayowskiej Rebeliantka (Rebel Women) z udziałem Davida Dukesa, Johna Glovera, Mandy’ego Patinkina i Petera Wellera, prezentowanej na Festiwalu Szekspirowskim w Nowym Jorku[14], a także jako młody kolekcjoner w przedstawieniu Tramwaj zwany pożądaniem Tennessee Williamsa w McCarter Theatre Company w Princeton u boku Kennetha Welsha, Glenn Close, George’a Dzundzy, Shirley Knight i Powersa Boothe’a[15]. W operze mydlanej NBC Inny świat (Another World, 1977) pojawił się w roli Teda Bancrofta[16].
Natychmiast po debiutanckiej kinowej roli zbuntowanego przeciw zwyczajom wnuka cygańskiego króla Dave’a Stepanowicza w dramacie Franka Piersona Król Cyganów (King of the Gypsies, 1978)[17] został doceniony przez krytyków, otrzymując nominację do Złotego Globu dla najbardziej obiecującego nowego aktora (laureatem został Ricky Schroder za Mistrza). W 1980 zagrał postać Marka Dolsona w komedii off–broadwayowskiej Mass Appeal w reż. Geraldine Fitzgerald[18]. Zwrócił na siebie uwagę w roli marynarza zadurzonego w dużo starszej od siebie operatorce telefonicznej (Sissy Spacek) w dramacie Przybłęda (Raggedy Man, 1981) oraz jako dziennikarz cierpiący na depresję spowodowaną przez swojego wydawcę w telewizyjnej adaptacji powieści Nathanaela Westa Miss samotnych serc (Miss Lonelyhearts, 1981)[19].
Remove ads
Rozwój kariery
Podsumowanie
Perspektywa
4 czerwca 1981 przeżył poważny wypadek samochodowy, znalazł się w stanie trzydniowej śpiączki, w wypadku doznał licznych złamań, paraliżu, obrażeń twarzy i poważnego urazu mózgu[20]. Po dwóch latach powrócił triumfalnie na ekran w roli zaślepionego własną ambicją agresywnego menadżera, przyjaciela i męża fotomodelki w dramacie biograficznym Boba Fosse Star 80 (1983)[21], nominowanej do Złotego Globu dla najlepszego aktora w filmie dramatycznym oraz uhonorowanej nagrodą Towarzystwa Krytyków Filmowych w Bostonie i Stowarzyszenia Nowojorskich Krytyków Filmowych. W 1983 w Hartford Stage Company w Hartford w Connecticut zagrał rolę Toma Wingfielda w sztuce autorstwa Tennessee Williamsa Szklana menażeria[22]. Od 2 maja do 26 sierpnia 1988 na Broadwayu odniósł sukces sceniczny i otrzymał nagrodę Theatre World za rolę szalonego i nieobliczalnego outsidera Pale’a w przedstawieniu Lanforda Wilsona Spal to (Burn This)[23].
Zdobył uznanie także wśród telewidzów. W telewizyjnym dramacie psychologicznym Fox Uratowany przez światło (Saved by the Light, 1995) w reż. Lewisa Teague’a wystąpił jako Dannion Brinkley, weteran wojny wietnamskiej, pracujący jako dostawca w sklepie rodziców, były tyran, który zmienia swoje życie po doświadczeniu śmierci[24]. W serialu CBS Falcone (2000) zagrał gangstera.
W 2002 powrócił na scenę off–broadwayowską w spektaklu Upodleni[25]. Za drugoplanową postać Willa Butlera w sitcomie ABC Mniej niż doskonały (Less Than Perfect, 2002–2005) odebrał nagrodę Złotej Satelity. Został wymieniony w głosowaniu jako potencjalny nominowany do Złotej Maliny w kategorii najgorszy aktor drugoplanowy za rolę antagonisty Victora Donovana, organizatora turnieju, który przejął kontrolę nad DOATEC po śmierci ojca Heleny (Sarah Carter) w filmie akcji Coreya Yuena DOA: Żywy lub martwy (DOA: Dead or Alive, 2006), jednak nie otrzymał nominacji[26]. W dramacie sensacyjno−kryminalnym Dziewczyny na sprzedaż (Skin Traffik, 2015) został obsadzony jako czarny charakter władca wykonawczy[27] u boku Mickeya Rourke’a, Gary’ego Danielsa i Dominique Swain[28]
Wystąpił w teledyskach do piosenek: „Mr. Brightside” (2004) i „Miss Atomic Bomb” (2012) zespołu The Killers, „We Belong Together” (2005) i „It’s Like That” (2005) Mariah Carey, „Smack That” (2006) Akona i Eminema, „Hey You” (2007) grupy gODHEAD oraz „Bitch better have my money” (2015) Rihanny.
Przyjmował bezkrytycznie wszystkie role, często w filmach klasy „B” lub produkcjach mało wyszukanych[29]. W wywiadzie dla „Vanity Fair” z 2018 Roberts prześledził swoją bogatą filmografię do momentu, gdy przestał otrzymywać spójne oferty od największych studiów filmowych. „Zaczynam kręcić kilka filmów klasy B – bam bam bam bam bam bam – jeden po drugim i nagle mijają dwa, trzy lata i w ciągu dwóch, trzech lat nakręciłem około 30 filmów” – wspomina Roberts[30]. Był producentem wykonawczym dreszczowca Groupie (2010) z Taryn Manning[31], jednego z odcinków serialu komediowego Vegan 101 (2011)[32] i komedii Beverly Hills Bandits (2020), w którym zagrał także z Ronem Jeremym i Natashą Alam[33] oraz producentem dramatu Mój ostatni najlepszy przyjaciel (My Last Best Friend, 2023)[34] z Carol Alt.
17 września 2024 ukazały się wspomnienia Robertsa Runaway Train: or, The Story of My Life So Far wydane przez St. Martin’s Press[35].
Remove ads
Życie prywatne
W latach 1980–1985 spotykał się ze starszą o dziewiętnaście lat aktorką Sandy Dennis[36]. W latach 1988–1991 był związany z Kelly Cunningham, z którą ma córkę Emmę (ur. 10 lutego 1991). 16 sierpnia 1992 poślubił Elizę Garrett. Jest ojczymem piosenkarza i autora tekstów Keatona Simonsa.
Jednak ponownie uzależnił się od kokainy, marihuany, stosował przemoc w domu i zaczął się jąkać[37]. Jego życie osobiste uległo przemianie po narodzinach córki Emmy i wsparciu miłością żony Elizy.
Remove ads
Filmografia
seriale TV
Remove ads
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads