Eunectes

Charakterystyka i ekologia

Podsumowanie

Perspektywa

Anakonda zielona różni się od boa pyskiem pokrytym tarczkami, a nie łuską. Kolor jest zwykle oliwkowobrązowy, z dużymi owalnymi plamami w czarnym kolorze ułożonymi w dwóch rzędach wzdłuż grzbietu.

Anakondy żyją przede wszystkim w wodzie (ze względu na masę i ziemnowodny tryb życia bardzo rzadko wchodzą na drzewa), żywiąc się ssakami (m.in. tapiry, dziki, kapibary, jelenie – atakowane przez duże osobniki anakondy zielonej, gryzonie, niekiedy nawet jaguary), gadami (kajmany), rybami i ptakami, polując zazwyczaj w nocy. Jak inne dusiciele są w stanie połknąć ofiarę znacznie szerszą od swojego ciała, co jest możliwe dzięki rozciągnięciu szczęk. Trawienie jest bardzo powolne – po posiłku wąż trawi większą ofiarę przez wiele dni, a potem może pościć przez szereg tygodni lub miesięcy. Zanotowany rekord postu, w przypadku anakondy znajdującej się w niewoli, wynosi 2 lata. Młode żywią się myszami, szczurami, żabami, rybami i ptakami.

Polująca anakonda leży zanurzona w wodzie, wystawiając czubek głowy i czekając na ofiarę, którą dusi swoimi splotami. Ze względu na rozmiary anakonda zielona jest w stanie zabić i połknąć człowieka (szczególnie dziecko), ale przypadki takie są niezwykle rzadkie. Znacznie bardziej prawdopodobne jest bolesne ugryzienie, które można porównać do ugryzienia dużego psa.

Jak wszystkie boa, anakondy są żyworodne – rodzą żywe młode, od 10 do 50 sztuk (stwierdzono jednak mioty liczące 100 młodych) o długości średnio 75 cm i masie 250 g, które są samodzielne od chwili urodzenia i opuszczają legowisko już po kilku godzinach. Młode anakondy padają ofiarą kajmanów i piranii, wskutek czego przeżywa zwykle nie więcej niż kilka procent osobników. Wąż osiąga dojrzałość płciową w wieku 3–4 lat, a dożywa nawet 30 lat.

Anakondy są znane z kapryśnego usposobienia, zaś ich duże rozmiary i szczególne wymagania czynią je znacznie mniej popularnymi zwierzętami hodowlanymi niż inne gatunki boa.^{[potrzebny przypis]} Ze względu na zagrożenie wyginięciem, wiele krajów zabrania handlu anakondami, a niektóre zezwalają jedynie na ograniczoną ilościowo sprzedaż do ogrodów zoologicznych. Głównym zagrożeniem dla anakond jest człowiek, zabijający węże ze strachu, a także zniszczenie środowiska, które ogranicza ich habitat.

Remove ads

Systematyka

Etymologia

Eunectes: gr. ευ eu „dobry”; νηκτης nēktēs „pływak”, od νηχω nēkhō „pływać”^[2].

Podział systematyczny

Do rodzaju należą następujące gatunki^[3]^[4]:

Eunectes murinus (Linnaeus, 1758) – anakonda zielona, zamieszkująca dorzecza Amazonki i Orinoko i dalej na południe po północno-wschodni Paragwaj i południową Brazylię, także Trynidad. Może osiągać do 7 m długości^[5], aczkolwiek dominują znacznie mniejsze osobniki, średnio 450–550 cm. Choć większe rozmiary osiąga pyton siatkowy, anakondy są znacznie cięższe i mogą osiągać nawet 250 kg masy ciała (jest to możliwe dzięki wodnemu środowisku – anakonda potrafi pływać z szybkością 20 km/godz. i trwać w zanurzeniu 20 minut), przy średnicy 30 cm – samice są wyraźnie większe od samców.
Eunectes notaeus Cope, 1862 – anakonda żółta, zamieszkująca tereny północnej Argentyny, wschodniej Boliwii, Paragwaju, Urugwaju i południowo-zachodniej Brazylii;
Eunectes deschauenseei Dunn & Conant, 1936 – anakonda ciemna, występująca w Brazylii i Gujanie Francuskiej;
Eunectes beniensis Dirksen, 2002 – anakonda boliwijska, występująca w Boliwii.

Zasięg występowania

Charakterystyka i ekologia

Systematyka

Etymologia

Podział systematyczny

Przypisy

Wikiwand - on