Explorer 7

Explorer 7 – mały amerykański satelita naukowy z serii Explorer. Prowadził badania geofizyczne.

Explorer 7

Inne nazwy	S-1A, 1959 Jota
Indeks COSPAR	1959-009A
Państwo	Stany Zjednoczone
Zaangażowani	NASA,
Rakieta nośna	Juno II
Miejsce startu	Cape Canaveral Space Force Station
Orbita (docelowa, początkowa)
Perygeum	560 km
Apogeum	1087 km
Okres obiegu	101,37 min
Nachylenie	50,27°
Mimośród	0,034693
Czas trwania
Początek misji	13 października 1959 15:30:04 UTC
Koniec misji	24 sierpnia 1961
Wymiary
Kształt	dwa ścięte stożki połączone pierścieniem
Wymiary	dł. 75 cm; śr. 75 cm
Masa całkowita	41,5 kg

Opis misji

Explorer 7 miał za zadanie badać:

• zmiany w słonecznym promieniowaniu X i promieniowaniu Lymana
• uwięzione w ziemskim polu magnetycznym cząstki energetyczne i ciężkie promienie kosmiczne, o Z większym od 5
• mikrometeoroidy
• bilans cieplny powierzchnia Ziemi – atmosfery

Użyteczne dane otrzymywano od satelity od startu do lutego 1961 i przerywanie do 24 sierpnia 1961.

Budowa i działanie

Stabilizowany obrotowo statek miał kształt podwójnego stożka (dwa stożki połączone cylindryczną sekcją). Statek był zasilany przez około 3000 małych ogniw słonecznych i 15 akumulatorów NiCd. Telemetria była prowadzona przez dwa dipole (1 W; 20 MHz). Na spodzie umieszczona była antena 108 MHz używana do śledzenia statku.

Ładunek

• Eksperyment promieniowania cieplnego (5 bolometrów; masa 10 kg; zużycie energii 0,2 W)
• Eksperyment słonecznych promieni X i promieniowania Lymana

Na przyrząd składały się dwa detektory rentgenowskie (wypełnione argonem, okienko wejściowe z berylu), o czułości w zakresie 0,2 – 0,8 nm, i dwie kuliste komory jonizacyjne (o śr. 1,9 cm) do pomiaru promieniowania Lymana. Wypełnione były azotem, a otwory rejestrujące wykonano z fluorku litu. Ich czułość przypadała na zakres od 105 do 135 nm. Uzyskane dane były niemożliwe do zinterpretowania w wyniku promieniowania pasów Van Allena i problemów elektronicznych w jednym ze wzmacniaczy.

• Eksperyment ciężkich pierwotnych promieni kosmicznych

Prowadził wielokierunkowe pomiary zmian pierwotnych ciężkich promieni kosmicznych (o energiach 1-15,5 GeV). Cząstki o liczbach atomowych Z > 5, Z > 8 i Z > 15 były zliczane oddzielnie przez komorę jonizacyjną. Amplituda impulsu wysyłanego przy zarejestrowaniu danej cząstki była niezależna od energii cząstki, ale proporcjonalna do kwadratu liczby atomowej.

• Eksperyment promieniowania uwięzionego i protonów słonecznych

W jego skład wchodziły dwa wielokierunkowe liczniki Geigera (Anton 302 i Anton 112). Używane były do czasowego i przestrzennego monitorowania intensywności promieniowania kosmicznego i korpuskularnego promieniowania uwięzionego przez ziemskie pole magnetyczne oraz protonów pochodzących ze Słońca. Detektor był czuły na protony (o energiach > 20 MeV) i elektrony (o energiach > 30 keV).

• Detektor mikrometeoroidów

Składał się z trzech fotoprzewodzących komórek (18 mm² każda) z siarczku kadmu. Eksperyment był zaplanowany na 38 dni.

• Eksperyment jonosferyczny

W pełni tranzystorowy nadajnik telemetrii pracował na częstotliwości podstawowej równej 19,9915 MHz. Był zasilany z baterii i akumulatorów. Miał moc 660 mW, na częstotliwości podstawowej. Promieniował także na drugiej i trzeciej harmonicznej (15 mW każda): 39,983 i 59,9745 MHz. Odbiorniki sygnału nadajnika znajdowały się w Waszyngtonie, Chicago i Illinois.

Ciekawostka

W dniu 13 października 1959 roku z pokładu samolotu Boeing B-47 Stratojet wystrzelono w kierunku Explorera, znajdującego się w perygeum rakietę Bold-Orion. Minęła satelitę w odległości czterech mil (6,4 km)^[1].