Z wykształcenia był prawnikiem i lekarzem. Z zawodu był adwokatem^[1]. W 1908 został wybrany radnym miejskim we Lwowie^[1]. W radzie i w prezydium reprezentował ludność żydowską^[1]. W kwietniu 1913 został wybrany III wiceprezydentem miasta Lwowa^[1].

Podczas I wojny światowej po inwazji rosyjskiej 20 czerwca 1915 został przymusowo wywieziony przez władze rosyjskie do Kijowa w grupie zakładników^[2]. W lutym 1918 został jednym ze stu członków Tymczasowej Rady Miejskiej we Lwowie^[3]. Podczas wojny polsko-ukraińskiej nie zaprzestał swojej działalności, otrzymał wówczas propozycję objęcia funkcji członka rządu Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej, ale odmówił. Członek Komitetu Obywatelskiego i Polskiego Komitetu Narodowego we Lwowie w listopadzie 1918^[4]. Został członkiem powołanego 23 listopada 1918 Tymczasowego Komitetu Rządzącego we Lwowie^[5]. Założyciel Unii Narodowo-Państwowej w 1922^[6].

W niepodległej II Rzeczypospolitej był radnym nieprzerwanie do 1927. Po 1918 pełnił także funkcję wiceprezydenta miasta.

2 maja 1923 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski^[7] „w uznaniu zasług, położonych około przyłączenia Małopolski Wschodniej do Rzeczypospolitej Polskiej”^[8].

Wspólnie ze swoim szwagrem płk. dr. Teofilem Bardachem był właścicielem kamienicy czynszowej, leżącej naprzeciw wejścia do katedry lwowskiej^[9].

Życiorys

Przypisy

Bibliografia