Franciszek Sokal

Franciszek Sokal (ur. 18 grudnia 1881 we Lwowie, zm. 31 marca 1932 w Bernie) – polski inżynier, polityk, minister, dyplomata, członek loży wolnomularskiej w Warszawie w czasach II Rzeczypospolitej^[1].

Franciszek Sokal

Data i miejsce urodzenia	18 grudnia 1881 Lwów, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	31 marca 1932 Berno, Szwajcaria
Minister Pracy i Opieki Społecznej
Okres	od 17 listopada 1924 do 14 listopada 1925
Poprzednik	Ludwik Darowski
Następca	Bronisław Ziemięcki
Delegat RP przy Lidze Narodów
Okres	od 14 stycznia 1926 do 31 marca 1932
Poprzednik	Kajetan Dzierżykraj-Morawski
Następca	Tadeusz Gwiazdoski (chargé d’affaires)
Odznaczenia

Grób Franciszka Sokala na Cmentarzu ewangelicko-augsburskim przed odrestaurowaniem

Grób Franciszka Sokala na Cmentarzu ewangelicko-augsburskim po odrestaurowaniu

Życiorys

Był synem Emila Sokala. Ukończył Politechnikę Warszawską z tytułem inżyniera technologa i przez wiele lat pracował jako inżynier konstruktor maszyn.

W 1915 został powołany na stanowisko kierownika Wydziału Spraw Robotniczych przy Komitecie Obywatelskim miasta stołecznego Warszawy. W 1916 został inspektorem pracy w Warszawie. Był pracownikiem Rady Departamentu Pracy Tymczasowej Rady Stanu^[2]. Działacz Komisji Porozumiewawczej Stronnictw Demokratycznych. W 1918 został szefem Sekcji Ochrony Pracy w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej, a w listopadzie 1918 został kierownikiem tegoż resortu w prowizorium rządowym Władysława Wróblewskiego. Następnie otrzymał zadanie stworzenia Inspekcji Pracy i do 1920 był pierwszym polskim głównym inspektorem pracy. W 1919 był delegowany na konferencję pokojową w Paryżu, gdzie jako ekspert wziął udział w Komisji Prawodawstwa Pracy. Również w tym samym roku reprezentował polski rząd na pierwszej Międzynarodowej Konferencji Pracy w Waszyngtonie^[3]. Od 17 listopada 1924 do 14 listopada 1925 był ministrem pracy i opieki społecznej w rządzie Władysława Grabskiego.

Od 1920 do 1924 był członkiem delegacji polskiej do Ligi Narodów. Od 14 stycznia 1926 był delegatem RP w randze ministra pełnomocnego przy Lidze Narodów.

Z ramienia Polski podpisał Konwencję o zwalczaniu obscenicznych publikacji z 12 września 1923^[4][5]. 24 września 1927 na jego wniosek Zgromadzenie Ligi Narodów jednomyślnie uchwaliło potępienie agresji i wezwanie państw do pokojowego rozwiązywania sporów^[6], wyprzedzając Pakt Brianda-Kellogga zawarty w roku następnym.

20 kwietnia 1929 podpisał z ramienia Polski zawartą w Genewie Konwencję o zwalczaniu fałszowania pieniędzy^[7].

Zmarł 31 marca 1932 w Bernie, został pochowany na Cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie (aleja 15, rząd 1, grób 18)^[8].

W 2022 roku z inicjatywy premiera Mateusza Morawieckiego grób ministra został odrestaurowany. Cały projekt został zrealizowany przez Fundację Dziedzictwa Kulturowego^[9].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (9 listopada 1926)^[10][11]
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)^[12][13]