Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Friedrich Merz
niemiecki polityk (CDU), 10. kanclerz Republiki Federalnej Niemiec, deputowany do Bundestagu Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Friedrich Merz, właśc. Joachim-Friedrich Martin Josef Merz (ur. 11 listopada 1955 w Brilonie[1]) – niemiecki polityk i prawnik, eurodeputowany III kadencji, poseł do Bundestagu, w latach 2000–2002 i 2022–2025 przewodniczący frakcji poselskiej CDU/CSU, od 2022 przewodniczący Unii Chrześcijańsko-Demokratycznej (CDU), od 2025 kanclerz Niemiec.
.jpg)
.jpg)
Remove ads
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Młodość i wykształcenie
Pochodzi z Nadrenii Północnej-Westfalii. Syn Joachima i Pauli[2]. Urodził się jako najstarszy z czwórki rodzeństwa. Jego pochodzący z Wrocławia ojciec był sędzią sądu w Arnsbergu[3]. Dziadek od strony matki, Josef Paul Sauvigny, w latach 1917–1937 był burmistrzem Brilonu; należał do Niemieckiej Partii Centrum i do NSDAP[3][4].
W młodości Friedrich Merz sprawiał trudności wychowawcze, miał też problemy w nauce, przez co musiał powtarzać ósmą klasę i zmienić szkołę średnią[5]. W 1975 zdał egzamin maturalny, po czym odbył służbę wojskową. W latach 1976–1982 studiował prawo na Uniwersytecie w Bonn, był stypendystą Fundacji Konrada Adenauera. W 1982 i 1985 zdał państwowe egzaminy prawnicze I oraz II stopnia[1]. W trakcie nauki w Bonn działał w katolickim zrzeszeniu studenckim[1].
Działalność zawodowa i polityczna do 2025
W latach 1985–1986 orzekał w sądzie w Saarbrücken, następnie podjął praktykę adwokacką. W drugiej połowie lat 80. pracował w organizacji przemysłowej Verband der Chemischen Industrie[6].
W 1972 wstąpił do Unii Chrześcijańsko-Demokratycznej, był przewodniczącym jej struktur młodzieżowych w swojej rodzinnej miejscowości. W latach 1989–1994 sprawował mandat posła do Parlamentu Europejskiego III kadencji[7].
W wyborach w 1994 po raz pierwszy uzyskał mandat posła do Bundestagu z powiatu Hochsauerland. Z powodzeniem ubiegał się o reelekcję w 1998, 2002 i 2005[6][1]. Od listopada 1998 był wiceprzewodniczącym frakcji CDU/CSU. W lutym 2000 stanął na jej czele, zastępując Wolfganga Schäuble. Ustąpił we wrześniu 2002 na rzecz Angeli Merkel. Od października 2002 do listopada 2004 ponownie pełnił funkcję wiceprzewodniczącego frakcji CDU/CSU w Bundestagu[1]. W 2009 zrezygnował z aktywności politycznej. Został partnerem w oddziale międzynarodowej firmy prawniczej Mayer Brown w Düsseldorfie[8]. Powoływany także w skład organów nadzorczych i zarządzających różnych przedsiębiorstw, m.in. AXA i Commerzbanku[1].
30 października 2018, dzień po ogłoszeniu przez Angelę Merkel rezygnacji z ubiegania się o przywództwo w CDU na kolejną kadencję[9], ogłosił zamiar kandydowania na zwalniające się stanowisko w partii[10]. W grudniu 2018 przegrał jednak w drugiej turze głosowania z Annegret Kramp-Karrenbauer[11]. Kandydował na przewodniczącego chadeków również w kolejnych wyborach – wówczas w styczniu 2021 w drugiej turze głosowania pokonał go Armin Laschet[12]. W tym samym roku ponownie został wybrany do Bundestagu[13].
W grudniu 2021 kolejny raz ubiegał się o funkcję przewodniczącego partii (w związku z zapowiedzianą przez Armina Lascheta rezygnacją); w przeprowadzonym wówczas plebiscycie wśród członków chadeków zajął pierwsze miejsce, otrzymując ponad 60% głosów[14]. Stanowisko to objął w styczniu 2022[15]. W lutym 2022 został wybrany na przewodniczącego frakcji poselskiej CDU/CSU w Bundestagu[16]. Kierował nią do maja 2025, kiedy to został zastąpiony na tym stanowisku przez Jensa Spahna[17].
We wrześniu 2024 został oficjalnym kandydatem CDU i CSU na kanclerza w kolejnych wyborach[18], do których doszło w lutym 2025. Chadecy zajęli w nich pierwsze miejsce, a lider sojuszu zapewnił sobie wówczas poselską reelekcję[19].
Kanclerz Niemiec
W kwietniu 2025 przedstawiono umowę koalicyjną zawartą między CDU i CSU oraz Socjaldemokratyczną Partią Niemiec[20], która następnie została zatwierdzona.
Friedrich Merz stał się kandydatem nowej większości na urząd kanclerza. 6 maja 2025 w pierwszym głosowaniu Bundestag nie zatwierdził jednak jego nominacji (otrzymał 310 głosów przy wymaganej większości 316 głosów)[21]. Jeszcze tego samego dnia doszło do drugiego głosowania – uzyskał wówczas poparcie niższej izby federalnego parlamentu z wynikiem 325 głosów „za” (przy 289 głosach „przeciw”, 1 wstrzymującym się i 3 nieważnych)[21]. Następnie został zaprzysiężony wraz z członkami swojego gabinetu, rozpoczynając tym samym urzędowanie[22].
Następnego dnia odbył pierwsze wizyty zagraniczne jako kanclerz, udając się najpierw do Francji, a następnie do Polski[23].
Remove ads
Poglądy
Uznawany jest za przedstawiciela liberalnego gospodarczo skrzydła swojej partii. Opowiada się za deregulacjami w gospodarce. W 2003 proponował uproszczenie deklaracji podatkowych tak, by mieściły się na podstawce pod piwo[24]. Opowiedział się za obniżaniem świadczeń socjalnych[25] i podniesieniem wieku emerytalnego do 70 lat[26].
Określany również jako konserwatysta[27]. W latach 90. głosował przeciwko wyodrębnieniu przestępstwa zgwałcenia małżeńskiego[26]. Jako poseł do Bundestagu (w latach 1994–2009) deklarował się jako przeciwnik aborcji, dopuszczalności jej propagowania. Wypowiadał się także przeciwko diagnostyce preimplantacyjnej[28].
Zwolennik ograniczenia imigracji do Niemiec; już w 2000 wskazywał na problemy z przestępczością i bezrobociem wśród imigrantów[29]. Krytykował politykę otwartych granic w trakcie kryzysu migracyjnego z 2015[30]. Kilka miesięcy po rozpoczęciu inwazji Rosji na Ukrainę w 2022 zarzucił części uchodźców z Ukrainy tzw. turystykę socjalną, za co później przeprosił[31]. W 2024 stwierdził, że Niemcy mogą przyjmować rocznie nie więcej niż 100 tysięcy uchodźców[32].
Remove ads
Życie prywatne
Od 1981 żonaty z Charlotte Merz, z którą ma syna i dwie córki[33]. Jest katolikiem[34]. Krótkofalowiec, posiada znak DK7DQ[35].
Przypisy
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads