Henryk Dudek (ur. 1896)

Henryk Dudek^[a] (ur. 7 lub 9 września 1896, zm. ?) – inżynier, podpułkownik artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Ten artykuł dotyczy oficera artylerii ur. w 1896. Zobacz też: innych oficerów artylerii noszących imię i nazwisko Henryk Dudek.

Henryk Dudek

podpułkownik artylerii
Data i miejsce urodzenia	7 lub 9 września 1896 Rzeszów
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	2 Pułk Ułanów 7 Pułk Artylerii Polowej Wołyńska Szkoła Podchorążych Rezerwy Artylerii 10 Pułk Artylerii Lekkiej 50 Dywizja Piechoty
Stanowiska	dowódca baterii szkolnej kwatermistrz pułku dowódca artylerii dywizyjnej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się 7^[1] lub 9^[2] września 1896. Był synem Jakuba. Przed 1914 ukończył gimnazjum. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich. Służył jako wachmistrz w 2 pułku ułanów. Po kryzysie przysięgowym służył w Polskim Korpusie Posiłkowym. Po bitwie pod Rarańczą z połowy lutego 1918 był internowany w Synowódzku.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 7 pułku artylerii polowej. Za swoje czyny wojenne otrzymał Order Virtuti Militari. Ukończył studia z tytułem inżyniera. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 106. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a jego oddziałem macierzystym był 3 pułk artylerii ciężkiej^[3]. Następnie pełnił służbę w 7 pap w Częstochowie^[4][5]. 31 marca 1924 roku został mianowany kapitanem ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 76. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[6]. Jako oficerem tej jednostki na przełomie lat 20. i 30. był przydzielony do Wołyńskiej Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim^[7][8]. W trakcie kursów tej szkoły wojskowej był oficerem, a następnie dowódcą I baterii szkolnej podczas III Kursu (1928-1929) oraz dowódcą 8 baterii artylerii polowej podczas V Kursu (1930-1931). 2 grudnia 1930 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku i 35. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[9]. W latach 30. został awansowany do stopnia podpułkownika artylerii. 18 maja 1939 roku został przeniesiony do 10 Kaniowskiego pułku artylerii lekkiej w Łodzi na stanowisko kwatermistrza. W 1938 roku zajmowane przez niego stanowisko zostało przemianowane na stanowisko II zastępcy dowódcy pułku.

29 sierpnia 1939 roku, po przeprowadzeniu mobilizacji pułku, pozostał w garnizonie na stanowisku dowódcy Oddziału Zbierającego Nadwyżki. W nocy z 5 na 6 września 1939 roku ewakuował się ze swoim oddziałem do Warszawy, a następnie na wschód. 22 września w rejonie Małoryty dołączył do Zgrupowania „Brzoza”, w którym objął funkcję dowódcy artylerii. 26 września Zgrupowanie „Brzoza” zostało przeformowane w 50 Dywizję Piechoty. Do 27 września pełnił obowiązki dowódcy artylerii dywizyjnej. Przebywał w niewoli niemieckiej w oflagu IX B Weilburg, XI A Osterode oraz II C Woldenberg^[10].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
• Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”^[11]
• Krzyż Niepodległości^[12]
• Krzyż Walecznych – dwukrotnie

Uwagi

1. W ewidencji wojskowej jego tożsamość była podawana jako Henryk Dudek II: Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923, s. 1626., Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924, s. 1458., Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928, s. 944., Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932, s. 938.