Henryk Ignacy Łubieński

Henryk Konstanty Marian Ignacy Łubieński^[1] herbu Pomian (ur. 25 maja 1901, zm. 17 lipca 1960^[2]) – polski dziennikarz, publicysta, hrabia, oficer kawalerii Wojska Polskiego.

Henryk Łubieński

Henryk Konstanty Marian Ignacy
Łubieński Hrabia
Hrabia
Rodzina	Łubieńscy
Data urodzenia	25 maja 1901
Data śmierci	17 lipca 1960
Ojciec	Tadeusz Łubieński
Matka	Maria Chościak-Popiel
Odznaczenia

Życiorys

Był synem Tadeusza i Marii Chościak-Popiel h. Sulima (1879–1944), bratem Witolda (1898–1920), Tadeusza Ignacego (1899–1961), Alfreda, Marii Ignacji Antoniny, Konstantego i Elżbiety Marii Ignacji (1916–2009). Ukończył Gimnazjum św. Jacka w Krakowie. Walczył podczas wojny w 1920. W okresie międzywojennym pracował jako korespondent wileńskiego „Słowa” w Berlinie. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 grudnia 1920 w korpusie oficerów rezerwy kawalerii. W 1934 posiadał przydział w rezerwie do 5 Pułku Strzelców Konnych w Tarnowie^[3]. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 32. lokatą w korpusie oficerów rezerwy kawalerii^[1].

Przed wybuchem II wojny zbiegł przez Danię do Francji, gdzie zgłosił się podobnie jak brat Alfred do dywizji gen. Bronisława Prugar-Ketlinga. Po kampanii 1940 działał we francuskim ruchu oporu, organizował kanał przerzutowy przez Pireneje dla Polaków udających się tą drogą do jednostek polskich organizowanych w Anglii. Działał również na terenie Algierii. Później został attaché prasowym rządu londyńskiego w Madrycie. Po wojnie pozostał na Zachodzie.

Był dwukrotnie żonaty: od 18 czerwca 1930 z Krystyną Młodecką (1913–1973), z którą miał syna Jerzego Henryka (1931–2006); od 14 czerwca 1947 z Martą Biskupską h. Rawicz (1918–1999), z którą miał córkę Monikę Martę (ur. 1949)^[2].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1934)^[4]
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)^[5]

Publikacje

• Droga na wschód Rzymu, Warszawa 1932.