Highclere Castle

Historia

Podsumowanie

Perspektywa

Obszar ten od 749 roku przez ponad osiem wieków znajdował się w posiadaniu biskupów Winchesteru. Wygrodzony został tu teren łowiecki, na którym utrzymywano populację jeleni, oraz stworzono stawy rybne. Co najmniej od XIII wieku znajdował się tutaj pałac biskupi, ulokowany w miejscu obecnie istniejącej rezydencji bądź nieopodal. W 1551 roku posiadłość skonfiskował król Edward VI, po czym podarował ją rodzinie Fitzwilliam. Kilkakrotnie zmieniała właścicieli; w połowie XVII wieku odnotowano w tym miejscu istnienie rezydencji z ogrodami^[1].

W 1679 roku posiadłość nabył Robert Sawyer(inne języki), pełniący urząd prokuratora generalnego. Od tego czasu znajduje się ona w posiadaniu jego potomków, którzy, począwszy od jego prawnuka Henry’ego Herberta(inne języki), od 1794 roku tytułowani są hrabiami Carnarvon^[1].

Obecna rezydencja została wzniesiona w XVIII wieku. W 1839 roku rozpoczęto jej przebudowę, która nadała jej obecny kształt zgodnie z projektem Charlesa Barry’ego. W ramach prac dobudowano cztery narożne wieże i większą centralną, które nadają budowli formę wywołującą skojarzenia z Pałacem Westminsterskim (również zaprojektowanym przez Barry’ego, w tym samym okresie). Pierwotnie skromnie zdobione fasady, przebudowane w stylu nawiązującym do elżbietańskiego(inne języki), były wzorowane na dworze Wollaton Hall(inne języki). Przebudowie poddano również wnętrza, w latach 60. XIX wieku, w co zaangażowany był Thomas Allom(inne języki)^[3]. Tereny parkowo-ogrodowe w obecnym kształcie zostały zasadniczo rozplanowane pod koniec XVIII wieku, bazują na projekcie stworzonym około 1770 roku przez Lancelota „Capability” Browna(inne języki)^[1].

Podczas I wojny światowej na terenie posiadłości funkcjonował szpital dla rannych żołnierzy, w którego organizacji uczestniczyła Almina Herbert, hrabina Carnarvon(inne języki)^[2]. Jej mąż, pan domu, George Herbert, 5. hrabia Carnarvon, był egiptologiem, który sfinansował poszukiwania w Dolinie Królów zakończone odkryciem grobowca Tutanchamona (1922)^[4]. Od 2003 roku w Highclere Castle znajduje się związana z tym wydarzeniem wystawa staroegipskich zabytków^[5].

Remove ads

Opis

Budynek o trzech kondygnacjach rozplanowany na planie zbliżonym do prostokąta, wokół centralnego holu o przeszklonym dachu. Trzy symetrycznie zdobione fasady w stylu elżbietańskim(inne języki) – północna (wejściowa), wschodnia i południowa. Fasady północna i południowa w środkowej części wyższe, czterokondygnacyjne. Po stronie zachodniej odrębne architektonicznie skrzydło w stylu Tudorów(inne języki). W każdym z czterech narożników wieże alkierzowe o czterech kondygnacjach. Większa wieża centralna o pięciu kondygnacjach przesunięta na zachód względem osi symetrii budynku. Budynek ma konstrukcję ceglaną, elewacje wykonane w formie muru ciosowego z bloków wapiennych, które pochodzą z kamieniołomów w okolicach miasta Bath (Bath stone(inne języki))^[3]. Wewnątrz budynku znajduje się około 250–300 pomieszczeń^[2].

Remove ads

W kulturze

Highclere Castle zyskał międzynarodową renomę za sprawą serialu telewizyjnego Downton Abbey (2010–2015) oraz ekranizacji kinowych stanowiących jego kontynuację (Downton Abbey, Downton Abbey: Nowa epoka, Downton Abbey: Wielki finał). Rezydencja była planem zdjęciowym, odgrywając rolę tytułowej posiadłości Downton Abbey^[5].

Rezydencja już wcześniej pojawiała się w filmach The Missionary(inne języki) (1982), The Secret Garden(inne języki) (1987) i Oczy szeroko zamknięte (1999), serialu Jeeves and Wooster (1990–1993), a także w teledysku do piosenki Heaven Johna Legenda (2006)^[5].

Historia

Opis

W kulturze

Galeria

Przypisy

Wikiwand - on