Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Hugh Grant
aktor angielski Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Hugh John Mungo Grant[1][2][3] (ur. 9 września 1960 w Hammersmith w Londynie) – angielski aktor i producent filmowy. Ma na swym koncie takie przeboje filmowe, jak Cztery wesela i pogrzeb (1994), Rozważna i romantyczna (1995), Notting Hill (1999), Dziennik Bridget Jones (2001), Dwa tygodnie na miłość (2002) czy Był sobie chłopiec (2002).
Remove ads
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Wczesne lata
Urodził się w Charing Cross Hospital w londyńskiej dzielnicy Hammersmith. Jego matka, Fyvola Susan (z domu MacLean)[4] była nauczycielką, a ojciec, kpt. James Murray Grant[4], był artystą i sprzedawcą dywanów. Ma starszego brata Jamesa[5].
Uczęszczał do Hogarth Primary School w Chiswick i St Peter’s Primary School w Hammersmith, a następnie kontynuował naukę w szkołach londyńskich: Wetherby School i Latymer Upper School[6]. W 1979 otrzymał stypendium z New College w Oksfordzie[6], gdzie w 1982 ukończył studia na wydziale literatury[1]. Potem pisał teksty do reklamówek telewizyjnych.
Kariera
Jeszcze podczas studiów debiutował przed kamerami jako Lord Adrian w komediodramacie Oxford University Film Foundation Privileged (1982)[7] z Imogen Stubbs, Markiem Williamsem i Jamesem Wilbym. Aby uzyskać kartę Equity, wstąpił do teatru regionalnego Nottingham Playhouse[8] i przez rok mieszkał w Park Terrace w The Park Estate. Znudzony małymi rolami, stworzył swoją własną komediową rewię o nazwie The Jockeys of Norfolk[8], nazwisko zaczerpnięte ze sztuki szekspirowskiej Richard III, z przyjaciółmi Chris Lang i Andy Taylor. Grupa koncertowała w londyńskim klubie komediowym z postojami w The George IV w Chiswick, Canal Cafe Theatre w Maida Vale i The King’s Head w Islington. The Jockeys of Norfolk ostatecznie okazał się hitem na Edinburgh Festival, po tym, jak ich szkic na temat Narodzenia Jezusa, trafił do programu telewizyjnego BBC Two Edinburgh Nights. W tym czasie Grant pojawił się także w teatralnych przedstawieniach takich sztuk, jak An Inspector Calls J.B. Priestleya (na Royal Exchange w Manchesterze), Wachlarz lady Windermere i Koriolan.
Wkrótce Merchant Ivory Productions zaangażował go do roli Clive’a Durhama w edwardiańskim dramacie Maurycy (1987)[9] na podstawie powieści E.M. Forstera, za którą zdobył Puchar Volpiego dla najlepszego aktora na 44. MFF w Wenecji[10].
W dramacie sensacyjnym Michaela Radforda Biała intryga (1988) z Gretą Scacchi i Charlesem Dance’em wcielił się w postać barona Delamere – Hugh Cholmondeleya. Był lordem Byronem w hiszpańskim filmie biograficznym Wioślarstwo z wiatrem (Remando al viento, 1988) z Elizabeth Hurley i Ronanem Vibertem. Grał Lorda Jamesa D’Amptona w adaptacji powieści Brama Stokera Kryjówka Białego Węża (1988)[7] w reż. Kena Russella z Catherine Oxenberg. W dramacie wojennym Brzask (The Dawning, 1988) z Anthonym Hopkinsem, Jean Simmons i Trevorem Howardem wystąpił w niewielkiej roli jako Harry. W biograficznym filmie Bengalska noc (la Nuit Bengali, 1988) z Johnem Hurtem na podstawie powieści Mircea Eliade i scenariusza Jean-Claude’a Carrière zagrał postać inżyniera pracującego w latach 30. w Kolkacie.
W telewizyjnym dramacie kryminalnym Wielki człowiek (The Big Man, 1990) u boku Liama Neesona, Joanne Whalley, Iana Bannena i Billy’ego Connolly’ego pojawił się jako Gordon. Zagrał główną rolę Fryderyka Chopina w dramacie Improwizacja (Impromptu, 1991) z Judy Davis (jako George Sand), Mandym Patinkinem (Alfred de Musset) i Julianem Sandsem (Ferenc Liszt)[11].
Roman Polański powierzył mu rolę młodego żonkosia, konserwatywnego Nigela Dobsona w dramacie psychologicznym Gorzkie gody (1992)[7] z Kristin Scott Thomas, Emmanuelle Seigner i Peterem Coyote’em. Wystąpił jako Reginald Cardinal, chrześniak Lorda Darlingtona (James Fox) w dramacie Jamesa Ivory’ego Okruchy dnia (1993)[7] na podstawie powieści brytyjskiego autora japońskiego pochodzenia Kazuo Ishiguro u boku Anthony’ego Hopkinsa, Emmy Thompson i Christophera Reeve’a.
Za rolę Charlesa w komedii romantycznej Mike’a Newella Cztery wesela i pogrzeb (1994)[7] według scenariusza Richarda Curtisa z Andie MacDowell otrzymał Złoty Glob dla najlepszego aktora w filmie komediowym lub musicalu[10], Nagrodę Brytyjskiej Akademii Filmowej dla najlepszego aktora pierwszoplanowego[10] oraz Chicago Film Critics dla najbardziej obiecującego aktora[10]. W komediodramacie Syreny (Sirens, 1993) z Tarą Fitzgerald, Samem Neillem i Elle Macpherson zagrał młodego anglikańskiego pastora Anthony’ego Campiona. W melodramacie kostiumowym Czas przemian (1995)[11] według powieści Rose Tremain z Robertem Downeyem Jr. i Meg Ryan wystąpił jako wynajęty malarz Elias Finn.
W 2006 odebrał honorowego Cezara za całokształt twórczości, przyznanego przez Francuską Akademię Filmową.
Aktor był też brany pod uwagę do roli Gilderoya Lockhart w serii filmów „Harry Potter”[12].
Remove ads
Życie prywatne
Podsumowanie
Perspektywa
Grant w młodości był czynnym sportowcem, grał w krykieta i piłkę nożną. Obecnie gra w golfa, od czasu do czasu bierze udział w zawodach cyklu Pro-Am[13]. Jest fanem klubu piłkarskiego Fulham F.C.[14]
Związki
W latach 1987–2000 był związany z aktorką Elizabeth Hurley[15][16]. Pozostając z nią w związku, 27 czerwca 1995 został aresztowany za publiczne uprawianie seksu oralnego z prostytutką w swoim samochodzie[7], za co został skazany na 1180 dolarów grzywny oraz dwuletni nadzór sądowy[17]. Po rozstaniu z Hurley romansował ze stylistką Caroline Stanbury (2000–2001)[16], Sandrą Bullock (2001)[16], Martine McCutcheon (2003)[16], Daną Verbytską (2004)[18], Jemimą Khan (2004–2007)[18] i Drew Barrymore (2007)[18].
W styczniu 2011 w chińskiej restauracji w Londynie poznał Chinkę Tinglan Hong[18]. 26 września 2011 urodziła się ich córka Tabitha[18]. Para rozstała się w 2012[16]. W listopadzie 2011 spotykał się z niemiecką artystką, Elisą Schmidt[19]. W lutym 2012 związał się z młodszą o 18 lat szwedzką prezenterką Anną Elisabet Eberstein[16], która we wrześniu 2012 urodziła syna Johna Mungo[18]. 16 lutego 2013 został ojcem syna Felixa Changa Honga Granta, którego urodziła Tinglan Hong[20]. 25 maja 2018 ożenił się z Anną Eberstein, a skromna uroczystość odbyła się w Londynie[21].
Remove ads
Filmografia
Remove ads
Nagrody
Remove ads
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads