Józef Konrad Gorski

Józef Konrad Gorski^[1] (ur. 12 lutego 1897 w Kalwarii, zm. 1940 w Charkowie) – major dyplomowany artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Józef Gorski

major dyplomowany artylerii
Pełne imię i nazwisko	Józef Konrad Gorski
Data i miejsce urodzenia	12 lutego 1897 Kalwaria
Data i miejsce śmierci	1940 Charków, USRR, ZSRR
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	Dowództwo OPL Kraju
Stanowiska	I oficer sztabu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się 12 lutego 1897 w Kalwarii, w rodzinie Konrada i Franciszki ze Skarbek-Ważyńskich^[2][3].

W latach 1923–1924 pełnił służbę w Departamencie III Artylerii i Uzbrojenia Ministerstwa Spraw Wojskowych, pozostając oficerem nadetatowym dywizjonu artylerii zenitowej, a później 1 pułku artylerii przeciwlotniczej w Warszawie. Został zweryfikowany do stopnia porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku^[4][5].

W 1928 roku został awansowany na stopień kapitana artylerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku^[6]. Z dniem 4 stycznia 1932 roku został powołany na dwuletni kurs 1931/1933 do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie^[7]. Z dniem 1 października 1933, po ukończeniu kursu i otrzymaniu tytułu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do 4 pułku artylerii lekkiej w Inowrocławiu, w którym odbył staż na stanowisku dowódcy 1 baterii^[2]. W grudniu 1934 ogłoszono jego przeniesienie do Departamentu Dowodzenia Ogólnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie^[8]. Mieszkał w Warszawie przy ul. 6 Sierpnia 58^[9].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku początkowo pełnił służbę w Dowództwie OPL Kraju na stanowisku I oficera sztabu, a 11 września został przydzielony do sztabu gen. bryg. Piotra Skuratowicza^[10][11]. Po agresji ZSRR na Polskę w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku^[3]. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach, gdzie od 17 czerwca 2000 roku mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie^[12]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 677^[3].

5 października 2007 roku minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika^[13][14]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Był żonaty, miał córkę Krystynę Olimpię (ur. 1931)^[2].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 5001^[2]
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi – 11 listopada 1937 „za zasługi w służbie wojskowej”^[15]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[2]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[2]
• Medal Zwycięstwa^[2]

Zobacz też

• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich
• ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie