Józef Paszkiewicz

Józef Konrad Paszkiewicz (ur. 12 lutego 1898 w Czapurach, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major artylerii Wojska Polskiego, powstaniec wielkopolski, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Józef Konrad Paszkiewicz

major artylerii
Data i miejsce urodzenia	12 lutego 1898 Czapury
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 Charków
Przebieg służby
Lata służby	1919–1940
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Wojsko Polskie
Jednostki	55 Poznański pułk piechoty 17 pułk artylerii lekkiej Centrum Wyszkolenia Artylerii 31 pułk artylerii lekkiej Ośrodek Zapasowy Artylerii Lekkiej Nr 8
Stanowiska	dowódca baterii, kwatermistrz pułku dowódca Ośrodka Zapasowego Artylerii Lekkiej
Główne wojny i bitwy	powstanie wielkopolskie wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Życiorys

Józef Paszkiewicz urodził się 12 lutego 1898 w Czapurach^[1] jako syn Wojciecha i Marii z Heigelmanów. W latach 1904–1915 uczył się w Poznaniu i tam zdał maturę. W 1906 uczestniczył w strajku szkolnym, był członkiem tajnego Towarzystwa Tomasza Zana. W latach 1915–1916 służył w armii niemieckiej, po czym przez dwa lata studiował prawo na uniwersytecie w Berlinie^[2]. Wziął udział w powstaniu wielkopolskim^[2]. Na początku 1919 wstąpił do Wojska Polskiego i walczył na froncie ukraińskim i w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 55 Poznańskiego pułku piechoty^[2]. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku i został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 grudnia 1920 i 3. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W 1926 został przeniesiony z 55 pułku piechoty do 17 pułku artylerii polowej w Gnieźnie, gdzie do 1935 był dowódcą baterii. 27 stycznia 1930 awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 i 64. lokatą w korpusie oficerów artylerii. Od 1935 został przydzielony do Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu^[2]. Do 30 sierpnia 1939 był II zastępcą dowódcy (kwatermistrzem) 31 pułku artylerii lekkiej w Toruniu. 30 sierpnia objął dowództwo Oddziału Zbierania Nadwyżek 31 pal.

W czasie mobilizacji w 1939 został mianowany dowódcą Ośrodka Zapasowego Artylerii Lekkiej Nr 8 w Skierniewicach. 4 września na czele oddziału wyruszył do Piotrkowa Kujawskiego skąd transportem kolejowym miał być przewieziony do Ośrodka Zapasowego Artylerii Lekkiej Nr 8 w Skierniewicach. 6 września podjął decyzję o skierowaniu oddziału do Chełma w dwóch rzutach: kolejowym oraz na podwodach i na rowerach. Sam wyjechał samochodem z Piotrkowa do Chełma po rozkazy. Po agresji ZSRR na Polskę 19 września 1939 – w rejonie Łucka – dostał się do niewoli sowieckiej^[3], a następnie umieszczono go w obozie w Starobielsku^[4]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach^[4], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie^[5]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD pod poz. 2752^[4].

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. 2007-11-09: Pierwszy dzień uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”

Upamiętnienie

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika^[6][7][8]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[9][10][11].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4655 (1922)^[12]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie, po raz 3 i 4 w 1921)^[13]
• Medal Niepodległości (16 marca 1933)^[14]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[4]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[4]
• Odznaka Pamiątkowa Frontu Litewsko Białoruskiego
• Odznaka pamiątkowa „Orlęta”
• Odznaka Pamiątkowa Wojsk Wielkopolskich

Zobacz też

• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich
• ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie