Józef Szerwiński

Józef Szerwiński vel Szewc^[a] (ur. 9 lutego 1899 w Tarnowie, zm. 12 lutego 1952 w Polanicy-Zdroju) – major dyplomowany artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Józef Szerwiński

major dyplomowany artylerii
Data i miejsce urodzenia	9 lutego 1899 Tarnów
Data i miejsce śmierci	12 lutego 1952 Polanica-Zdrój
Przebieg służby
Lata służby	1914–1946
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	Lądowa Obrona Wybrzeża
Stanowiska	szef sztabu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się w 9 lutego 1899 w Tarnowie, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Ignacego i Bronisławy z Popielów^[2]. Uczęszczał do c. k. Gimnazjum w Bochni^[3][2]. 28 czerwca 1914 zakończył naukę w klasie IVb^[4]. W gimnazjum należał do drużyny stale ćwiczących, organizacji wojskowej działającej na podstawie regulaminu zatwierdzonego przez dyrekcję zakładu^[5][b].

14 sierpnia 1914 wstąpił do Legionów Polskich i został przydzielony do III batalionu 3 Pułku Piechoty. 4 stycznia 1916 został przeniesiony do szkoły artylerii w Wiedniu, a po jej ukończeniu skierowany do 1 Pułku Artylerii. We wrześniu 1917, po kryzysie przysięgowym, został wcielony do cesarskiej i królewskiej Armii i wcielony do Pułku Artylerii Polowej Nr 59^[6].

Służył w 1 Pułku Artylerii Lekkiej Legionów w Wilnie^{[7][8][9][10]}. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 577. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[11], a 12 kwietnia 1927 mianowany na stopień kapitana ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 i 60. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[12]. Z dniem 10 grudnia 1928 został przeniesiony do 1 Dywizja Piechoty Legionów na stanowisko II oficera sztabu^[13]. Z dniem 5 stycznia 1931 został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza dwuletniego kursu 1930/32^[14][15]. Z dniem 1 listopada 1932, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie^[16]. W styczniu 1935 został przeniesiony ze Sztabu Głównego do 14 Pułku Artylerii Lekkiej w Poznaniu na stanowisko dowódcy dywizjonu^[17][6]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 38. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[18][19]. W październiku 1937 został przeniesiony do Dowództwa Obrony Wybrzeża Morskiego w Gdyni na stanowisko oficera taktycznego do spraw Lądowej Obrony Wybrzeża^[20][6]. W 1938 opracował plan obrony Wybrzeża, który został odrzucony przez inspektora armii, gen. dyw. Władysława Bortnowskiego^[21]. 30 listopada tego roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska^[20]. W marcu 1939 pełnił służbę w Dowództwie KOP w Warszawie na stanowisku kierownika referatu operacyjnego Oddziału Operacyjno-Mobilizacyjnego^[22]. 23 lipca na prośbę dowódcy Floty kontradm. Józefa Unruga został odkomenderowany do jego dyspozycji^[23]. 9 września 1939 objął obowiązki szefa sztabu Lądowej Obrony Wybrzeża^[24].

Po kapitulacji przebywał w niemieckiej niewoli, w obozach: Stargard, II A Prenzlau, II E Neubrandenburg, II C Woldenberg i VII A Murnau^[6][25]. 11 lipca 1945 został przyjęty do 2 Korpusu Polskiego i przydzielony do jego dowództwa na stanowisko szefa wydziału służby sztabów^[6]. 12 października 1946 na własną prośbę został zwolniony ze służby w Polskich Siłach Zbrojnych^[6]. 8 listopada tego roku wrócił do kraju^[6].

Zmarł 12 lutego 1952 w Polanicy-Zdroju, w trakcie pobytu w sanatorium, po przebytym zawale serca. Został pochowany na tamtejszym cmentarzu komunalnym (sektor 7-B-31)^[26].

Był żonaty z Zofią z Kociatkiewiczów, z którą miał dwie córki: Irenę Krystynę (ur. 1927) i Jadwigę Halinę (ur. 1932)^[2].

24 kwietnia 2016 w Milanówku na ogrodzeniu domu przy ulicy Grabowej 5, w który mieszkał major Szerwiński, została odsłonięta tablica pamiątkowa.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 395 – 22 lutego 1921^[27][2]
• Krzyż Niepodległości – 16 września 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[28]
• Krzyż Walecznych czterokrotnie^[29]
• Złoty Krzyż Zasługi – 25 maja 1939 „za zasługi w służbie wojskowej”^[30][19]
• Srebrny Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928^[31][32][29]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921^[6]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[6]
• Brązowy Medal za Długoletnią Służbę^[6]
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, 1929)^[33]

Uwagi

1. Wileński urząd wojewódzki zarządzeniem z 20 września 1927 zezwolił kpt. Józefowi III Szewcowi na zmianę nazwiska rodowego „Szewc” na nazwisko „Szerwiński”^[1].
2. Józef Szerwiński w kwestionariuszu wypełnionym 26 czerwca 1934 napisał, że była to studencka drużyna ćwiczebna^[2].