Jacek Szarski

Jacek Szarski (ur. 6 lutego 1921 w Krakowie, zm. 21 lutego 1980 w Zakopanem^[1]) – polski matematyk.

Jacek Szarski

Data i miejsce urodzenia	6 lutego 1921 Kraków
Data i miejsce śmierci	21 lutego 1980 Zakopane
profesor nauk matematycznych
Alma Mater	Uniwersytet Jagielloński
Doktorat	1945
Habilitacja	1947
Profesura	1962
Polska Akademia Nauk
Status	członek korespondent
Uczelnia	Uniwersytet Jagielloński
Okres zatrudn.	1945–1980
Prorektor UJ
Odznaczenia

Grobowiec Szarskich na cmentarzu Rakowickim w Krakowie

Życiorys

Pochodził ze znanej rodziny kupieckiej, był synem Antoniego Szarskiego (1891–1946) oraz wnukiem Henryka Szarskiego. Ukończył II Liceum Ogólnokształcące w Krakowie^[2] i w 1938 r. rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego.

W czasie okupacji hitlerowskiej kontynuował studia na tajnym uniwersytecie. Stopień magistra otrzymał w marcu 1945 r.

Pod koniec 1945 r. uzyskał stopień doktora filozofii na podstawie rozprawy O problemie integralnego istnienia całki pierwszej równania różniczkowego zwyczajnego napisanej pod kierunkiem Tadeusza Ważewskiego. Praca habilitacyjna obroniona w 1947 r. dotyczyła nierówności różniczkowych cząstkowych pierwszego rzędu. Jacek Szarski pracował w Uniwersytecie Jagiellońskim od ukończenia studiów w marcu 1945 r. kolejno jako asystent przy II Katedrze Matematyki, w latach 1948–1954 r. zastępca profesora III Katedry, następnie jako profesor nadzwyczajny od 1954 r. i zwyczajny od 1962 r. Katedry Analizy Matematycznej Po przejściu prof. Ważewskiego na emeryturę w 1966 r. objął jej kierownictwo. W latach 1956–1958 był dziekanem Wydziału Matematyczno-Fizyczno-Chemicznego, a w latach 1964–1966 prorektorem UJ^[3].

Prezes Polskiego Towarzystwa Matematycznego (1979–1981). W 1969 r. został członkiem korespondentem PAN^[4].

Przedmiotem badań Jacka Szarskiego były równania i nierówności różniczkowe.

Zmarł nagle podczas zimowego pobytu w Zakopanem na stokach Gubałówki. Został pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera Pas 12-wsch-po lewej Starzewskich)^[5][6].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1979)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1964)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (15 stycznia 1955)^[7]
• Medal Komisji Edukacji Narodowej (1979)
• Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego (1966)