Jan Filip Libicki

Jan Filip Libicki (ur. 17 stycznia 1971 w Poznaniu) – polski polityk, historyk, poseł na Sejm V i VI kadencji, senator VIII, IX, X i XI kadencji.

Jan Filip Libicki

Jan Filip Libicki (2015)
Data i miejsce urodzenia	17 stycznia 1971 Poznań
Zawód, zajęcie	polityk
Alma Mater	Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Stanowisko	poseł na Sejm V i VI kadencji (2005–2007, 2008–2011), senator VIII, IX , X i XI kadencji (od 2011)
Partia	ZChN (1989–2001) Przym. Prawicy (2001–2002) PiS (2002–2010) Polska Plus (2010) PO (2012–2018) PSL (od 2018)

Jan Filip Libicki przemawiający podczas 52. posiedzenia Senatu VIII kadencji

Życiorys

Wykształcenie i praca zawodowa

W 1996 ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W latach 1994–2002 był właścicielem biura tłumaczeń. Od 1997 do 2005 pracował jako asystent przewodniczącego rady nadzorczej spółki akcyjnej EDICA. W latach 1999–2002 był doradcą prezesa Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych. W okresie 2000–2005 był wiceprezesem zarządu Towarzystwa Dziedzictwa Wielkopolskiego. Członek Klubu Zachowawczo-Monarchistycznego oraz Stowarzyszenia Pracowników, Współpracowników i Przyjaciół Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa Imienia Jana Nowaka-Jeziorańskiego.

Działalność polityczna

Od 1989 należał do Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego, w 2001 przystąpił do Przymierza Prawicy, następnie w 2002 do Prawa i Sprawiedliwości. Od 2002 do 2005 zasiadał w radzie miasta Poznania.

W wyborach parlamentarnych w 2005 z listy Prawa i Sprawiedliwości uzyskał mandat posła w okręgu poznańskim liczbą 17 503 głosów. W wyborach w 2007 bez powodzenia ubiegał się o reelekcję. Ślubowanie poselskie złożył jednak 22 stycznia 2008, zastępując Zytę Gilowską, która zrezygnowała z mandatu poselskiego. Był m.in. wiceprzewodniczącym Polsko-Tajwańskiego Zespołu Parlamentarnego^[1].

9 kwietnia 2009 zrezygnował z członkostwa w Prawie i Sprawiedliwości^[2] (formalnie przestał być członkiem partii 14 lipca 2010^[3]). 21 października 2009 został członkiem utworzonego tego dnia koła parlamentarnego Polska Plus, a 9 stycznia 2010 pełnomocnikiem nowej partii o tej samej nazwie na województwo wielkopolskie. Po samorozwiązaniu partii (z której wówczas wystąpił) 24 września tego samego roku nie przystąpił do PiS i ponownie został posłem niezrzeszonym^[4], a 23 listopada 2010 został członkiem nowo utworzonego klubu parlamentarnego Polska Jest Najważniejsza^[5]. Nie przystąpił do zarejestrowanej w marcu 2011 partii PJN, a 9 czerwca tego samego roku zrezygnował z zasiadania w klubie parlamentarnym, decyzję uzasadniając brakiem deklaracji o wykluczeniu współpracy z PiS^[6]. 12 lipca tego samego roku został przyjęty do klubu parlamentarnego Platformy Obywatelskiej^[7], po czym został z jej ramienia wybrany do Senatu w wyborach parlamentarnych w 2011 w okręgu nr 89^[8]. W kwietniu 2012 został członkiem PO.

W 2015 ponownie uzyskał mandat senatora, otrzymując 54 354 głosy^[9]. 18 czerwca 2018 ogłosił swoje odejście z Platformy Obywatelskiej w geście poparcia dla trójki posłów wykluczonych z partii za złamanie dyscypliny partyjnej w głosowaniach nad projektami dotyczącymi aborcji^[10]. 16 października 2018 wstąpił do Polskiego Stronnictwa Ludowego i klubu PSL-UED^[11][12]. W wyborach w 2019 z ramienia PSL z powodzeniem ubiegał się o senacką reelekcję, otrzymując 105 042 głosy^[13]. W X kadencji Senatu objął funkcję przewodniczącego Komisji Rodziny, Polityki Senioralnej i Społecznej^[14].

W 2023 jako kandydat koalicji Trzecia Droga po raz czwarty z rzędu uzyskał mandat senatora, zdobywając 119 190 głosów^[15]. W 2024 z ramienia tej koalicji bez powodzenia startował w wyborach do Parlamentu Europejskiego z okręgu nr 7 (otrzymał 10 544 głosy)^[16].

Życie prywatne

Jest synem Marcina i Anny^[17], wnukiem Janusza Libickiego i prawnukiem Stanisława Libickiego. Dotknięty jest porażeniem mózgowym, porusza się na wózku inwalidzkim^[18].