Jan Kisza

Jan Kisza (ur. 2 września 1926 w Zamarskach, zm. 10 listopada 2016 w Olsztynie^[1]) – polski inżynier, technolog żywności i żywienia, profesor nauk rolniczych, profesor zwyczajny Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie. Specjalizował się w zakresie chemii i technologii mleczarskiej.

Jan Kisza

Jan Kisza w 2002 roku
Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	2 września 1926 Zamarski k. Cieszyna
Data i miejsce śmierci	10 listopada 2016 Olsztyn
profesor nauk rolniczych
Specjalność: technologia żywności i żywienia
Alma Mater	Akademia Rolnicza w Olsztynie
Doktorat	1964 Akademia Rolnicza w Poznaniu
Habilitacja	1969 Akademia Rolnicza w Olsztynie
Profesura	1976
Doktor honoris causa Akademia Rolnicza w Krakowie – 2001
dziekan Wydziału Technologii Żywności Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie (1978–1981), profesor zwyczajny Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego
Odznaczenia

Życiorys

Syn Jerzego i Anny^[1]. W 1940 ukończył szkołę powszechną. W 1943 jako mieszkańca Śląska Cieszyńskiego włączonego do Rzeszy, wcielono go do Wehrmachtu i odbywał służbę we Francji. W 1944 zdezerterował z armii niemieckiej^[2]. W tym samym roku pod przybranym nazwiskiem „Stanisław Lewiński” został wcielony do Polskich Sił Zbrojnych, w stopniu strzelca, i przydzielony do 8 Batalionu Strzelców Karpackich. W jego szeregach, w kwietniu 1945 walczył w bitwie o Bolonię.

Po zakończeniu wojny powrócił do kraju. W 1947 rozpoczął naukę w Technikum Rolniczym w Czechowicach. Następnie studiował w Wyższej Szkole Gospodarstwa Wiejskiego w Cieszynie, a po jej przeniesieniu do Olsztyna w tamtejszej Wyższej Szkole Rolniczej, gdzie w 1953 otrzymał tytuł inżyniera, a w 1955 tytuł magistra. Już w 1952 podjął pracę w Katedrze Technologii Mleczarstwa WSR. W 1964 na podstawie napisanej pod kierunkiem prof. Józefa Janickiego rozprawy uzyskał stopień naukowy doktora. Stopień doktora habilitowanego uzyskał na podstawie oceny całokształtu dorobku naukowego i roz­prawy pt. „Badania nad zmianami w składzie chemicznym mleka krów chorych na zapalenie wymion z uwzględnieniem jego przydatności do przerobu” w 1969. W 1976 został profesorem nadzwyczajnym, a w 1983 profesorem zwyczajnym^[3]. Zajmował stanowisko profesora zwyczajnego Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Wydziale Nauki o Żywności w Katedrze Mleczarstwa i Zarządzania Jakością^[4]. Jednocześnie w latach 1977–1993 był pracownikiem Oddziału Technologii Żywności Akademii Rolniczej w Krakowie^[5]

W latach 1978–1981 był dziekanem Wydziału Technologii Żywności ART w Olsztynie, w latach 1972–1975 członkiem Rady Głównej Nauki i Szkolnictwa Wyższego, w latach 1984–1987 członkiem Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej, w latach 1982–1984 dyrektorem Instytutu Inżynierii i Biotechnologii Żywności na Wydziale Technologii Żywności ART w Olsztynie, w latach 1984–1986 dyrektorem Instytutu Technologii Mleczarskiej tej uczelni^[3].

W 2001 uzyskał tytuł doktora honoris causa Akademii Rolniczej im. Hugona Kołłątaja w Krakowie^[6].

Wypromował 119 inżynierów, 494 magistrów i 25 doktorów, z których 8 zostało profesorami i rektorami. Wykonał ponad 100 recenzji, w tym 34 dorobku do tytułu naukowego, 40 prac doktorskich i 32 prac habilitacyjnych^[7].

Publikacje i patenty

Opublikował m.in. 186 rozpraw naukowych, 62 artykułów popularnonaukowych, miał 10 patentów i wydał 2 podręczniki^[7]. W 2016 opublikował książkę wspomnieniową pt. Dziedzictwo^[8].

Działalność społeczna

Był członkiem Synodu Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego, kuratorem Rady Parafialnej Parafii Ewangelicko-Augsburskiej w Olsztynie i kuratorem Diecezji Mazurskiej tego Kościoła^[7].

Działał w Oddziale Olsztyńskim Macierzy Ziemi Cieszyńskiej^[3].

W 1999 był współzałożycielem Mazurskiego Towarzystwa Ewangelickiego i członkiem jego zarządu^[2].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Medal Komisji Edukacji Narodowej
• Odznaka Weterana J.W. Króla Anglii
• Medal za Wojnę 1939–1945
• Gwiazda Italii
• Patent i Odznaka „Weteran Walk o Wolność i Niepodległość Ojczyzny”^[3]

Życie osobiste

Jego żona zmarła w 1991. Miał dwie córki: Halinę Kubiak, lekarza w Olsztynie, i Annę Mazur, archeologa w Krakowie^[2].