Janusz Iliński

Janusz Iliński (ur. 14 listopada 1896, zm. 16 lipca 1961 w Paryżu) – podpułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Janusz Iliński

Janusz Iliński (1928)
podpułkownik dyplomowany kawalerii
Data urodzenia	14 listopada 1896
Data i miejsce śmierci	16 lipca 1961 Paryż
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	Polska Misja Wojskowa przy SHAEF
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania norweska
Odznaczenia

Życiorys

Służył w 14 pułku ułanów jazłowieckich. Od 16 czerwca do 30 listopada 1919 był słuchaczem I Kursu Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. Podczas wojny z bolszewikami pełnił obowiązki szefa sztabu 4 Brygady Jazdy^[1]. Wyróżnił się 28 czerwca 1920 w bitwie pod Kilikijowem, za co później został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari^[1].

W 1921 pełnił służbę w Polskiej Misji Wojskowej we Francji^[2]. W latach 1920–1922 był słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej (franc. École supérieure de guerre) w Paryżu. 28 lutego 1921 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika, w kawalerii, w „grupie byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”^[3]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 386. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 – kawalerii)^[4].

Z dniem 15 lutego 1923, po ukończeniu studiów i otrzymaniu „pełnych kwalifikacji do pełnienia służby na stanowiskach Sztabu Generalnego” został przydzielony do Inspektoratu Jazdy przy Inspektorze Armii Nr 5 we Lwowie na stanowisko oficera sztabu^[5]. W tym samym roku został przeniesiony do Sztabu Generalnego na stanowisko oficera do zleceń specjalnych (od 1924 – adiutanta przybocznego) szefa Sztabu Generalnego, gen. dyw. Stanisława Hallera. W czasie studiów wojskowych we Francji, a następnie służby sztabowej pozostawał oficerem nadetatowym 3 pułku ułanów śląskich. 1 grudnia 1924 awansował na majora ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 40. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[6][7]. Z dniem 1 lutego 1925 został wyznaczony na stanowisko pomocnika attaché wojskowego przy Poselstwie Polskim w Paryżu^[8][9]. Z dniem 31 maja 1930 został przeniesiony z Oddziału II SG w stan nieczynny^[10]. Z dniem 30 listopada 1931 został przeniesiony do rezerwy^[11]. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas w grupie oficerów „przebywających stale zagranicą”^[12].

3 września 1939 został powołany do składu Polskiej Misji Wojskowej w Londynie, której szefem był gen. dyw. Mieczysław Norwid-Neugebauer. Wiosną 1940 wziął udział w kampanii norweskiej jako zastępca szefa sztabu Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich^[13]. W 1945 pełnił służbę w Polskiej Misji Wojskowej przy Naczelnym Dowództwie Alianckich Sił Ekspedycyjnych^[14].

Po wojnie pozostał na emigracji. W latach 50. przebywał w Stanach Zjednoczonych, gdzie w końcu omawianego dziesięciolecia był dyrektorem naczelnym luksusowego hotelu Carlyle Hotel w Nowym Jorku^[15].

Jego żoną była projektantka mody Fira Benenson(inne języki)^[16] (1898–1977).

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 2632 – 1921^{[17][18][19][20]}
• Krzyż Walecznych^[21]
• Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928^[22]
• Krzyż Oficerski Orderu Korony Rumunii
• Krzyż Kawalerski Orderu Legii Honorowej – 1924
• Krzyż Kawalerski belgijskiego Orderu Korony
• norweski Krzyż Wojenny nr 102
• Medal Zwycięstwa

Zobacz też

• Polscy absolwenci francuskich wyższych szkół wojskowych