Janusz Lech Jakubowski

Janusz Lech Jakubowski (ur. 19 lutego 1905 w Warszawie, zm. 7 maja 2000) – polski inżynier elektrotechnik, wykładowca, profesor Politechniki Warszawskiej, laureat tytułu doctora honoris causa Politechniki Warszawskiej^[1], I sekretarz POP PZPR Politechniki Warszawskiej od maja 1949 roku do marca 1950 roku, członek Komitetu Warszawskiego PZPR w czerwcu 1950 roku, przewodniczący egzekutywy Komitetu Uczelnianego PZPR^[2].

Janusz Lech Jakubowski

Janusz Lech Jakubowski (ok. 1961)
Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	19 lutego 1905 Warszawa
Data śmierci	7 maja 2000
Prof. dr hab. inż nauk technicznych
Specjalność: technika wysokich napięć, elektronika teoretyczna, energetyka
Alma Mater	Politechnika Warszawska
Doktorat	1935 – nauki techniczne
Habilitacja	1937
Nauczyciel akademicki
Odznaczenia

Życiorys

W 1924 ukończył Gimnazjum Humanistyczne im. M. Reja w Warszawie. Następnie rozpoczął studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. W 1931 otrzymał dyplom inżyniera elektryka. W latach 1929 i 1932, odbył staż w Laboratoire Ampere w Paryżu, w tym samym czasie pracował jako asystent w Zakładzie Miernictwa Elektrycznego i Wysokich Napięć Politechniki Warszawskiej^[3].

W 1935 na podstawie pracy „Nowy układ prostownikowo-pojemnościowy do pomiaru wysokiego napięcia” uzyskał stopień doktora nauk technicznych. W 1936 w Instytucie Wysokich Napięć Politechniki w Akwizgranie, przy wsparciu prof. W. Rogowskiego, współtworzył całkowicie nową dyscyplinę nauki dotyczącą oscylacji wysokich napięć^[4].

W czasie współpracy z Komisją 8 Stowarzyszenia Elektryków Polskich – Izolatory i Napięcie, stworzył projekt przepisów na pomiar napięcia iskiernikiem kulowym. W 1937 uzyskał tytuł habilitacyjny.

Po wybuchu II wojny światowej, początkowo pracował jako nauczyciel w Szkole Elektrycznej II stopnia, a następnie prowadził zajęcia w uruchomionej przez Niemców Państwowej Wyższej Szkole Technicznej. Konspirował, należał do Armii Krajowej, walczył w powstaniu warszawskim^[4].

W 1945 został Dziekanem Wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej. W latach 1945–1946 wykładał w Szkole Inżynierskiej im. H. Wawelberga i S. Rotwanda. W 1948 wyjechał do USA, gdzie brał udział w Kongresie Wychowania Inżynierskiego, co zaowocowało zakupem, m.in. aparatury naukowej oraz książek dla odbudowującej się Politechniki Warszawskiej^[4].

W 1966, z ramienia UNESCO, wyjechał do Algierii jako szef projektu ds. techniki wysokich napięć. Utworzył w El Harrach na przedmieściach Algieru politechnikę z laboratorium wysokich napięć^[3]. W czasie pobytu w Algierii wykonał (w rejonach Sahary), badania osadów na izolatorach, odkrył wtedy nową formę wyładowań. Francja, za trud w naukową współpracę francusko-polską, uhonorowała go Medaille de la Recherches et de l’Invention.

Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 291, rząd 4, grób 15)^[5].

Stanowiska

• 1929–1932 stażysta w Laboratoire Ampere w Paryżu
• 1929–1932 asystent w Zakładzie Miernictwa Elektrycznego i Wysokich Napięć Politechniki Warszawskiej
• 1936 pracownik w Instytucie Wysokich Napięć Politechniki w Akwizgranie
• współpracownik Komisji 8 Stowarzyszenia Elektryków Polskich – Izolatory i Napięcie
• nauczyciel w Szkole Elektrycznej II stopnia
• nauczyciel w Państwowej Wyższej Szkole Technicznej
• 1945 Dziekan Wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej
• 1945–1946 wykładowca w Szkole Inżynierskiej im. H. Wawelberga i S. Rotwanda
• 1966 szef projektu ds. techniki wysokich napięć w Algierii^[4].

Członkostwa

• 1947–1948 członek Komisji Organizacji Instytutów Naukowych Ministerstwa Przemysłu i Handlu
• 1947–1949 członek Państwowej Rady Energetycznej
• 1948 członek Komisji Doradczej ds. Wydawniczych Ministerstwa Oświaty
• od 1952 członek korespondent, od 1956 członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk, w latach 1952–1968 członek jej prezydium^[6]
• członek rzeczywisty Towarzystwa Naukowego Warszawskiego
• członek korespondent Polskiej Akademii Nauk Technicznych^[4]

Działalność pozanaukowa

• Aktywny działacz polityczny (należał do PZPR)
• Zainteresowania m.in.
  • taternictwo
  • zagadnienia psychologiczne, metapsychiczne^[4].

Wybrane publikacje

Autor ponad 250 prac, m.in.:

• 1939 „Aktualne zagadnienia techniki wysokich napięć”,
• 1948 „Wytrzymałość dielektryczna”,
• 1948 „Miernictwo wysokich napięć”,
• „Piorun ujarzmiony” (popularnonaukowa)^[4]

Nagrody, wyróżnienia, odznaczenia

• Medaille de la Recherches et de l’Invention (Francja)
• 1986 tytuł doctora honoris causa Politechniki Warszawskiej
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1951)^[7]
• Order Sztandaru Pracy I klasy
• Nagrodę Państwową II stopnia
• Nagroda „Problemów” (1964)^[8]
• Medal PAN im. M. Kopernika^[4]