Jodła Veitcha

Jodła Veitcha (Abies veitchii) – gatunek drzewa z rodziny sosnowatych. Pochodzi z gór Japonii, występuje na wyspach Honsiu i Sikoku. Występuje w rejonach o dużych opadach, w chłodnych górskich lasach na wysokościach od 1300 do 2800 m n.p.m. Występuje razem z jodłą nikko i powyżej jej zasięgu ^[6]. Jest uprawiany w wielu krajach świata, głównie w Europie, USA i Rosji^[7].

Jodła Veitcha

Systematyka[1][2][3]
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	nagonasienne
Klasa	iglaste
Rząd	sosnowce
Rodzina	sosnowate
Rodzaj	jodła
Gatunek	jodła Veitcha
Nazwa systematyczna
Abies veitchii Lindl. Gard. Chron. 1861: 23 1861[4]
Synonimy
Abies eichleri Lauche Picea veitchii (Lindl.) Gordon Pinus selenolepis Parl.[4]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[5]
najmniejszej troski

Morfologia

Pędy

Ma pędy szorstkie i brązowe, gęste drobno omszone, z małymi kulistymi czerwono-fioletowymi pączkami.

Kora

Jasnoszara, długo gładka, u nasady gałęzi tworzą się koliste fałdy.

Pączki

Małe, kuliste, okryte żywicą.

Liście

Igły na górnej stronie gałązki ustawione promieniście, na dolnej grzebieniasto rozłożone, skierowane ku wierzchołkowi. Długości do 3 cm, miękkie, ciemnozielone i błyszczące, z podłużną bruzdą, o spodu kredowobiałe. Nie pękają przy zginaniu.

Szyszki

Małe (6–8 cm), fioletowe lub granatowe, lekko widoczne łuski wspierające. Pojawiają się już na młodych drzewach.

Znaczenie

Jodła Veitcha jest uprawiana jako roślina ozdobna. Jest gatunkiem odpornym na zacienienie w młodym wieku ale jest krótkowieczna. Dobrze znosi mrozy, jest wrażliwa na suszę, nie lubi gleb wapiennych. Dorasta do wysokości 30 m i 90 cm średnicy pnia. Korona wąskostożkowata, gęsta z krótkimi konarami. Nazwa pochodzi od nazwiska podróżnika i ogrodnika Johna Goulda Veitcha, który w 1860 opisał ten gatunek na górze Fudżi. Drzewo chętnie sadzone w ogrodach i parkach. W Polsce duże okazy znajdziemy między innymi w Kórniku i w Wirtach^[6].