Julian Mermon

Julian Tytus Mermon (ur. 2 grudnia 1894 w Krakowie, zm. 26 lutego 1940 w Palmirach) – lekarz z tytułem doktora wszech nauk lekarskich, podpułkownik lekarz Wojska Polskiego.

Julian Mermon

podpułkownik lekarz
Data i miejsce urodzenia	2 grudnia 1894 Kraków
Data i miejsce śmierci	26 lutego 1940 Palmiry
Przebieg służby
Lata służby	1914–1939
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	5 Pułk Piechoty, 1 Batalion Sanitarny, 12 Pułk Piechoty, 7 Pułk Ułanów, 4 Pułk Ułanów, 1 Dywizjon Pociągów Pancernych, 2 Batalion Mostów Kolejowych, 2 Batalion Balonowy
Stanowiska	starszy lekarz pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa II wojna światowa
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się 2 grudnia 1894^[1]. Był synem Henryka i Rozalii z domu Baar. W 1913 zdał egzamin dojrzałości w Gimnazjum św. Jacka w Krakowie. W tym samym roku podjął studia medycyny na Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do oddziałów strzeleckich, asystował dr. Jerzemu Aleksandrowiczowi w 5 batalionie. Później służył w szeregach Legionów Polskich. Był pomocnikiem lekarza w 5 pułku piechoty w składzie II Brygady. 1 listopada 1916 roku został mianowany chorążym sanitarnym^[2]. Był dwukrotnie ranny.

U kresu wojny w listopadzie 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Został awansowany do stopnia kapitana podlekarza ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[3][4]. Jako oficer nadetatowy 1 batalionu sanitarnego z przydziałem w 1923 jako młodszy lekarz pułku do 12 pułku piechoty, a w 1924 do 7 pułku ułanów, w tym czasie był odkomenderowany do kontynuowania studiów na Uniwersytecie Warszawskim^[5][6]. 25 marca 1925 uzyskał tytuł naukowy doktora. Zweryfikowany do stopnia kapitana lekarza w korpusie oficerów sanitarnych ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[7]. Od 10 kwietnia 1925 był lekarzem 4 pułku ułanów, następnie od 16 maja 1925 lekarzem i od 31 października 1927 lekarzem naczelnym 1 dywizjonu pociągów pancernych^[8]. Został awansowany do stopnia majora lekarza ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929^[9]. Od 1932 do kresu istnienia II Rzeczypospolitej 1939 był starszym lekarzem 2 batalionu mostów kolejowych^[10]. Został awansowany do stopnia podpułkownika lekarza 19 marca 1939. Był także lekarzem naczelnym garnizonu Legionowo^[11]. 14 lipca 1939 mianowany lekarzem 2 batalionu balonowego^[12].

Podczas II wojny światowej 26 lutego 1940 został rozstrzelany przez Niemców w Palmirach^[13]. Został pochowany na tamtejszym cmentarzu.

Odznaczenia i ordery

• Krzyż Niepodległości (1931)^[14]
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie