Karol Udałowski

Karol Feliks Udałowski (ur. 13 grudnia 1880 w Krojczynie, zm. 9 marca 1926 w Łyńcu) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Karol Feliks Udałowski

podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	13 grudnia 1880 Krojczyn
Data i miejsce śmierci	9 marca 1926 Łyniec
Przebieg służby
Lata służby	1914-1921
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	7 Pułk Piechoty Legionów
Stanowiska	dowódca pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się 13 grudnia 1880 w Krojczynie, w ówczesnym powiecie lipnowskim guberni płockiej, w rodzinie Stefana i Marii z Cieżewskich^[1]. Ojciec Karola za udział w powstaniu styczniowym spędził 18 lat na zesłaniu, na Syberii^[2]. Po ukończeniu szkoły handlowej, przez rok studiował w Szkole Nauk Politycznych w Paryżu^[3]. W 1905 został członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej i jej Organizacji Bojowej^[2]. Został aresztowany i zesłano go na Syberię, skąd uciekł do Galicji^[3]. 1 listopada 1912 został członkiem Związku Strzeleckiego^[4]. Przed wojną był dziennikarzem i współpracował z „Gazetą Wieczorną” we Lwowie^[3].

W czasie I wojny światowej walczył w Legionach Polskich. Był oficerem 3 pułku piechoty i od 15 października 1914 dowodził 10 kompanią^[3]. 25 października 1914 został mianowany porucznikiem, a 25 czerwca 1915 awansowany na kapitana^[5][3]. W 1917, po kryzysie przysięgowym, rozpoczął służbę w Polskiej Sile Zbrojnej^[3]. 1 maja 1918 objął dowództwo 1 pułku piechoty, który na początku następnego roku przemianowany został na 7 pułk piechoty Legionów. Walczył z Ukraińcami na terenie Małopolski Wschodniej, a także z bolszewikami na froncie litewsko-białoruskim i na Łotwie^[3]. Oddziałem dowodził do 16 marca 1920^[3]. 15 października 1918 Rada Regencyjna awansowała go na podpułkownika^[6][3].

11 czerwca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu podpułkownika, w piechocie, w „grupie byłych Legionów Polskich”. W październiku 1921, po zakończeniu wojny z bolszewikami, został przeniesiony do rezerwy na skutek wniosku reklamacyjnego i przydzielony w rezerwie do 64 pułku piechoty^[7].

Zmarł 9 marca 1926 w Łyńcu^[8][3].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 7342^[1] – 17 maja 1922^[9][10]
• Krzyż Niepodległości z Mieczami – pośmiertnie, 19 grudnia 1930 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[11]
• Krzyż Walecznych czterokrotnie^[4]