Kazimierz Leśniewski

Kazimierz Leśniewski^[a] (ur. 28 października^?/9 listopada 1897^[2][3] w Warszawie, zm. 2 maja 1957 tamże) – major artylerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Kazimierz Leśniewski

major artylerii
Data i miejsce urodzenia	9 listopada 1897 Warszawa
Data i miejsce śmierci	2 maja 1957 tamże
Przebieg służby
Lata służby	od 1916
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	Komisja Remontowa nr 1
Stanowiska	zastępca przewodniczącego
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Grób Kazimierza Leśniewskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Życiorys

Urodził się 9 listopada 1897 w Warszawie, w rodzinie Józefa (1867–1921), generała porucznika Wojska Polskiego, i Heleny z Wróblewskich (1868–1920)^[4]. Był młodszym bratem Adama (1896–1920), podporucznika artylerii Wojska Polskiego, pośmiertnie odznaczonego Orderem Virtuti Militari^[2]. Ukończył pięć klas Gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego^[5]. W 1913 wyjechał z rodziną do Groznego, gdzie jego ojciec objął dowództwo 82 pułku piechoty^[5]. Tam kontynuował naukę w szkole realnej i zdał maturę^[5].

1 lipca 1916 wstąpił do armii rosyjskiej^[6] na prawach wolontariusza (ros. Вольноопределяющийся)^[7]. Walczył z Niemcami na froncie zachodnim w szeregach 2 Grenadierskiej Brygady Artylerii^[8]. 1 października 1917 zakończył służbę w armii rosyjskiej i wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji^[9]. Pełnił służbę w sztabie 3 Dywizji Strzelców Polskich, którą dowodził jego ojciec^[10], a następnie w oddziale konnych zwiadowców 11 pułk strzelców polskich^[9]. Po demobilizacji korpusu wrócił do Warszawy, a następnie zatrudnił się jako pracownik rolny na wsi pod Skierniewicami^[11].

9 grudnia 1918 wstąpił do Wojska Polskiego^[11]. W latach 1921–1924 był odkomenderowany z macierzystego dywizjonu na studia w Wyższej Szkole Handlowej w Warszawie^[12]. W międzyczasie (3 maja 1922) został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 161. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[13][14]. W 1923 otrzymał półdyplom Wyższej Szkoły Handlowej^[15][10]. W następnym roku wrócił do 1 dak, w którym pełnił obowiązki adiutanta i dowodził baterią^[10][16]. 31 marca 1924 prezydent RP nadał mu stopień kapitana ze starszeństwem z dnia 1 lipca 1923 i 117. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[17][18]. Z dniem 30 września 1928 został przeniesiony do kadry oficerów artylerii z równoczesnym przeniesieniem służbowym Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim na stanowisko instruktora baterii artylerii konnej^[19][10][20]. W grudniu 1932 został przeniesiony do 26 pułku artylerii lekkiej w Skierniewicach^[21][22], w czerwcu następnego roku do 23 Dywizji Piechoty w Katowicach na stanowisko II oficera sztabu^[23], a w lutym 1934 do Zapasu Młodych Koni w Jarosławiu na stanowisko zastępcy zarządcy zapasu^[24][25]. W latach 1935–1939 pełnił służbę w Komisji Remontowej nr 1 w Warszawie na stanowisku zastępcy przewodniczącego komisji^[26]. Na stopień majora został awansowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 3. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[27][28].

Od 7 września 1939 przebywał w Ośrodku Zapasowym Artylerii Konnej nr 1 w Mińsku Mazowieckim, bez określonego przydziału. Od 15 września w Grupie gen. Leona Billewicza. 20 września 1939 przekroczył granicę i został internowany na terytorium Królestwa Węgier^[10]. Od 15 grudnia 1944 przebywał w niewoli niemieckiej, początkowo w Stalagu XVII A, a później w Oflagu III A Luckenwalde^[10]. 26 czerwca 1945, po uwolnieniu z niewoli, wrócił do Warszawy^[29]. 4 lipca został zrehabilitowany w Departamencie Personalnym MON, a następnego dnia zarejestrował w Rejonowej Komendzie Uzupełnień Warszawa Praga^[30]. 31 lipca 1945 został zmobilizowany i skierowany do Departamentu Poboru i Uzupełnień MON, w celu objęcia służby w Referacie IV Remontu Koni. Zmarł 2 maja 1957 w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A29, rząd 3, grób 27)^[31].

Był żonaty z Zofią Antoniną z Zawadzkich (1901–1971), z którą miał dwie córki: Teresę (ur. 29 sierpnia 1929) i Annę Zofię (1939–2009), po mężu Bujalską^[15][31].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3092 – 3 lutego 1922^[32][33]
• Krzyż Walecznych^[6][34]
• Medal Niepodległości – 20 lipca 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[35][36][37]
• Srebrny Krzyż Zasługi – 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”^[38]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[6]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[6]
• Medal Zwycięstwa^[6][39]

Uwagi

1. W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Kazimierz II Leśniewski”, w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko, a mianowicie Kazimierza I Leśniewskiego (ur. 5 czerwca 1895), kapitana rezerwy 70 pułku piechoty^[1].