Kazimierz Topoliński

Kazimierz Topoliński (ur. 23 kwietnia 1878 w Brodach, zm. 24 września 1959 w Krakowie) – tytularny generał brygady Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Kazimierz Topoliński

tytularny generał brygady
Data i miejsce urodzenia	23 kwietnia 1878 Brody
Data i miejsce śmierci	24 września 1959 Kraków
Przebieg służby
Lata służby	1899–1928
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	19 Pułk Piechoty Odsieczy Lwowa 37 Łęczycki Pułk Piechoty 39 Pułk Piechoty Strzelców Lwowskich 10 Pułk Piechoty 22 Dywizja Piechoty Górskiej
Stanowiska	dowódca batalionu piechoty dowódca pułku piechoty dowódca piechoty dywizyjnej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Życiorys

Kazimierz Topoliński urodził się 23 kwietnia 1878 w Brodach, na terytorium ówczesnego Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Henryka i Marii Grosser^[1]. Wykształcenie zdobył w sześcioklasowym gimnazjum w Krakowie, a w latach 1896–1899 w korpusie kadetów. Od 1899 do 1918 pełnił zawodową służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej armii. W jej szeregach walczył w czasie I wojny światowej. Był trzykrotnie ranny.

Od 9 grudnia 1918 roku dowodził batalionem w 19 pułku piechoty. Formalnie został przyjęty do Wojska Polskiego dekretem Naczelnego Wodza z 5 czerwca 1919 roku z byłej armii austro-węgierskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 listopada 1918 roku^[2]. Następnie pełnił służbę w 37 pułku piechoty. W okresie od 2 lipca do 7 sierpnia 1919 dowodził 39 pułkiem piechoty Strzelców Lwowskich, a od 5 grudnia 1919 do 15 stycznia 1925 dowodził 10 pułkiem piechoty^[3]. 11 czerwca 1920 został zatwierdzony w stopniu podpułkownika z dniem 1 kwietnia 1920, w piechocie, w „grupie byłej armii austro-węgierskiej”^[4]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 82. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[5][6]. 15 stycznia 1925 został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 22 Dywizji Piechoty Górskiej w Przemyślu^[7]. Z dniem 30 kwietnia 1928 został przeniesiony w stan spoczynku w stopniu pułkownika. Na emeryturze zamieszkał w Krakowie^[8]. W 1934, w „Roczniku Oficerskim Rezerw” figurował jako tytularny generał brygady^[9]. Zmarł 24 września 1959 w Krakowie. Pochowany na cmentarzu Rakowickim (kwatera PAS 64-płd-po lewej Kudasiewiczów)^[10][11].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari – 13 kwietnia 1921^[12]
• Krzyż Walecznych czterokrotnie, po raz pierwszy 1921^[13]
• Krzyż za Obronę Śląska Cieszyńskiego II klasy – 2 października 1919^[14][15]
• Medal Pamiątkowy za Obronę Śląska Cieszyńskiego^[16]