Krzysztof Mieszkowski

Krzysztof Mieszkowski (ur. 19 maja 1956 w Głogowie) – polski krytyk teatralny, dziennikarz i polityk. Założyciel i redaktor naczelny kwartalnika „Notatnik Teatralny”, w latach 2006–2016 dyrektor Teatru Polskiego we Wrocławiu, poseł na Sejm VIII, IX i X kadencji.

Krzysztof Mieszkowski

Krzysztof Mieszkowski (2022)
Data i miejsce urodzenia	19 maja 1956 Głogów
Zawód, zajęcie	krytyk teatralny, dziennikarz
Stanowisko	poseł na Sejm VIII, IX i X kadencji (2015–2023, od 2024)
Partia	Nowoczesna
Odznaczenia

Krzysztof Mieszkowski (2015)

Życiorys

Absolwent XIV Liceum Ogólnokształcącego we Wrocławiu^[1]. Studiował następnie kulturoznawstwo w Instytucie Kulturoznawstwa na Wydziale Nauk Historycznych i Pedagogicznych Uniwersytetu Wrocławskiego; studiów nie ukończył^[2]. W latach 70. brał udział w offowym ruchu teatralnym^[3]. Jako krytyk teatralny debiutował w miesięczniku „Scena” pod koniec tej dekady. W latach 80. współpracował z różnymi czasopismami, między innymi „Obecnością”, „Iglicą” i „CDN”. Był członkiem Rady Kultury przy Regionalnej Komisji Wykonawczej NSZZ „Solidarność” Dolnego Śląska. Był również recenzentem teatralnym Radia Wrocław. Publikował teksty o teatrze w „Słowie Polskim”, „Gazecie Wyborczej”, „Polityce”^[3], „Teatrze” i „Didaskaliach”.

W 1991 założył poświęcony sztuce teatru kwartalnik „Notatnik Teatralny”^[4]. W jego ramach wydano ilustrowane zeszyty poświęcone dorobkowi polskich twórców teatralnych, a także problematykom tej działalności twórczej^[5]. Czasopismo założone przez Krzysztofa Mieszkowskiego otrzymało Nagrodę Prezydenta Wrocławia (1993)^[6] i Nagrodę Miasta Wrocławia (2001)^[7].

Równolegle z wydawaniem pisma Krzysztof Mieszkowski prowadził w PRW program Radiowy Notatnik Teatralny. Dla TVP1 stworzył Szkice o teatrze. W latach 1993–1994 był kierownikiem literackim Teatru Polskiego we Wrocławiu^[8], w okresie 1995–2001 w TVP2 przygotowywał i prowadził autorski program Magazyn teatralny. W latach 2001–2003 prowadził dział kultury i reportażu w Polskim Radiu Wrocław. Współpracował również z radiową Trójką i Dwójką oraz z TVP Wrocław, w której w latach 1999–2000 był odpowiedzialny za Teatr Telewizji.

Dla TVP Polonia stworzył cykl Spotkania na Świebodzkim, pomyślany jako prezentacja ludzi kultury i sztuki. Był również członkiem rady programowej Teatru Telewizji. Jako juror uczestniczył w festiwalach teatralnych w Polsce, między innymi na Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym „Bez Granic” w Cieszynie, Kaliskich Spotkaniach Teatralnych, Opolskich Konfrontacjach Teatralnych „Klasyka Polska”, Przeglądzie Teatrów Małych Form „Kontrapunkt” w Szczecinie oraz Festiwalu Szkół Teatralnych w Łodzi^[4]. Wykładał w Podyplomowym Studiu Reżyserskim przy Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej we Wrocławiu.

We wrześniu 2006 został dyrektorem Teatru Polskiego we Wrocławiu^[8], stanowisko to zajmował przez dziesięć lat. W czasie jego kierownictwa przygotowano premiery takich spektakli jak Sprawa Dantona i Utwór o Matce i Ojczyźnie Jana Klaty, Smycz Natalii Korczakowskiej, Hamlet Moniki Pęcikiewicz, Tęczowa Trybuna 2012 i Courtney Love Moniki Strzępki, Dziady Michała Zadary czy Wycinka Holzfällen Krystiana Lupy. Zajął się także prowadzeniem debat w ramach „Magla teatralnego”, organizowanego w cyklu wydarzeń kulturalnych „Czynne poniedziałki”. Stanowisko dyrektora Teatru Polskiego we Wrocławiu zajmował do 2016^[9].

We wrześniu 2015 został zarejestrowany jako lider listy wyborczej partii Nowoczesna Ryszarda Petru w wyborach parlamentarnych w okręgu wrocławskim^[10]. Uzyskał mandat posła na Sejm VIII kadencji z wynikiem 24 525 głosów^[11]. W Sejmie został wiceprzewodniczącym Komisji Kultury i Środków Przekazu^[12]. W styczniu 2018, wraz z Joanną Scheuring-Wielgus oraz Joanną Schmidt, czasowo zawiesił swoje członkostwo w klubie poselskim Nowoczesnej, gdy dziesięcioro posłów partii nie wzięło udziału w głosowaniu nad skierowaniem do komisji sejmowej obywatelskiego projektu liberalizującego przepisy aborcyjne. Wszyscy troje przywrócili pełne członkostwo w klubie 2 lutego^[13][14]. Kandydował bez powodzenia w wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2019^[15]. W wyborach krajowych w tym samym roku z powodzeniem ubiegał się natomiast o poselską reelekcję z ramienia Koalicji Obywatelskiej, otrzymując 13 814 głosów^[16]. W 2023 nie został wybrany do Sejmu kolejnej kadencji^[17]. 26 czerwca 2024 objął mandat posła X kadencji, zastępując wybranego do Parlamentu Europejskiego Bogdana Zdrojewskiego^[18][19].

Życie prywatne

Z aktorką Ewą Skibińską ma córkę Helenę^[20]. Później jego partnerką została artystka Karolina Jaklewicz^[21].

Wyniki wyborcze

Wybory	Komitet wyborczy		Organ	Okręg	Wynik
2015		Nowoczesna	Sejm VIII kadencji	nr 3	24 525 (4,69%)[10]
2019		Koalicja Europejska	Parlament Europejski IX kadencji	nr 12	19 838 (1,52%)[15]
2019		Koalicja Obywatelska	Sejm IX kadencji	nr 3	13 814 (2,11%)[16]
2023			Sejm X kadencji		7031 (0,91%)[17][a]

Odznaczenia

• Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2014)^[22]

Uwagi

1. Mandat posła X kadencji objął w 2024.