Lech Piasecki

Lech Piasecki (ur. 13 listopada 1961 w Poznaniu) – polski kolarz szosowy i torowy, mistrz świata amatorów i torowy mistrz świata zawodowców, zwycięzca Wyścigu Pokoju, pięciu etapów w Giro d’Italia, lider Tour de France.

Lech Piasecki

Data i miejsce urodzenia	13 listopada 1961 Poznań
Obywatelstwo	Polska
Informacje klubowe
Klub	zakończył karierę
Kariera seniorska
Lata Drużyna 1986–1988 Del Tongo 1989 Malvor – Sidi 1990 Diana – Colnago 1991 Colnago – Lampre
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska Mistrzostwa świata w kolarstwie szosowym złoto Giavera 1985 Start wspólny Mistrzostwa świata w kolarstwie torowym złoto Gandawa 1988 Na dochodzenie

Kopia medalu i autograf L. Piaseckiego w Alei Gwiazd Sportu w Dziwnowie

Kariera

Od 1976 roku trenował w klubie Orlęta Myślibórz pod okiem trenera Kazimierza Franczuka. W 1978 roku przeniósł się do Orląt Gorzów Wielkopolski (trener Mieczysław Szurko). W 1979 roku wygrał Ogólnopolską Spartakiadę Młodzieży w jeździe indywidualnej na czas w Toruniu oraz był trzeci na górskich mistrzostwach Polski.

W 1980 roku został mistrzem Polski juniorów w jeździe indywidualnej na czas, a na górskich mistrzostwach Polski zajął trzecie miejsce. W 1981 roku został powołany do kadry Polski seniorów (trener Zbigniew Rusin) oraz na mistrzostwa świata amatorów w Pradze (gdzie startował bez sukcesów). W 1982 roku podczas wyścigu Dookoła Dolnej Saksonii wygrał klasyfikację na najlepszego górala oraz zdobył podwójne mistrzostwo Polski – górskie i ze startu wspólnego. Na mistrzostwach świata w Goodwood zajął 4. miejsce w wyścigu drużynowym. W 1984 roku zdobył tytuł mistrza Polski w jeździe indywidualnej na czas.

W 1985 roku zwyciężył w Wyścigu Pokoju (jechał w żółtej koszulce lidera od pierwszego do ostatniego etapu), w wyścigu Dookoła Austrii wywalczył tytuł najaktywniejszego kolarza, w wyścigu Dookoła Nadrenii został najlepszym góralem a na szosowych mistrzostwach świata w Giavera del Montello (Włochy) zdobył złoty medal w gronie amatorów w wyścigu ze startu wspólnego^[1]. Zdobył też tytuł mistrza Polski w jeździe indywidualnej na czas oraz z Zenonem Jaskułą w jeździe na czas parami. Te sukcesy przyniosły mu wygraną w plebiscycie „Przeglądu Sportowego” na najlepszego sportowca Polski.

29 listopada 1985 roku Piasecki podpisał kontrakt zawodowy z grupą Del Tongo Colnago. W 1986 roku wygrał etap jazdy na czas w Giro d’Italia oraz wyścig Firenze-Pistoia. W 1987 roku wygrał etap jazdy indywidualnej na czas w wyścigu Tirreno-Adriático, zajął 2. i 3. miejsce w czasówkach na Giro d’Italia oraz był liderem Tour de France po 1. i 2. etapie^[2]. W 1988 roku wygrał etapy jazdy na czas w drużynie i indywidualnie w Giro d’Italia oraz zdobył złoto w wyścigu na 5000 m na dochodzenie zawodowców na torowych mistrzostwach świata w Gandawie, pokonując w finale Brytyjczyka Anthony’ego Doyle’a. W 1989 roku Piasecki wygrał czasówki w Tirreno Adriatico i Giro d’Italia, kryterium asów w Bolonii oraz wyścig Giro di Friuli. W 1990 roku wygrał etap jazdy na czas w Giro d’Italia oraz wyścig Firenze-Pistoia. W kwietniu 1991 roku Piasecki ogłosił zakończenie kariery.

Obecnie współpracuje m.in. przy organizacji Tour de Pologne.

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim^[3] i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2010)^[4].

Najważniejsze osiągnięcia sportowe

• 1981
  • 1. miejsce na 8. etapie Tour de Pologne
• 1982
  • 1. miejsce na 7a. etapie Milk Race
  • 1. miejsce w mistrzostwach Polski (start wspólny)
• 1983
  • 1. miejsce na 6. i 7. etapie Tour de Pologne
• 1984
  • 1. miejsce w mistrzostwach Polski (jazda indywidualna na czas)
• 1985
  • 1. miejsce w mistrzostwach świata (amatorzy, start wspólny)
  • 1. miejsce w mistrzostwach Polski (jazda indywidualna na czas)
  • 1. miejsce na 8. etapie Dookoła Austrii
  • 1. miejsce w Wyścigu Pokoju
    • 1. miejsce w prologu oraz na 7., 8. i 11. etapie
• 1986
  • 1. miejsce w Giro della Romagna
  • 1. miejsce na 2. etapie Tour de l'Aude
  • 1. miejsce na 3. (druż.) i 12. etapie Giro d’Italia
  • 1. miejsce w Trofeo Baracchi (razem z Giuseppe Saronnim)
  • 1. miejsce w wyścigu Florencja-Pistoia
• 1987
  • 1. miejsce w prologu Tirreno-Adriático
  • 2. miejsce na 1b. etapie Giro d’Italia
  • 3. miejsce na 13. etapie Giro d’Italia
  • 2. miejsce w prologu Tour de France
  • koszulka lidera Tour de France (po 1. i 2. etapie)
• 1988
  • 1. miejsce w torowych mistrzostwach świata (zawodowcy, 5000 m na dochodzenie)
  • 3. miejsce na 1. etapie Giro d’Italia
  • 1. miejsce na 21b. etapie Giro d’Italia
  • 1. miejsce w Trofeo Baracchi (razem z Czesławem Langiem)
• 1989
  • 1. miejsce na 7. etapie Tirreno-Adriático
  • 1. miejsce w Giro del Friuli
  • 1. miejsce na 10., 15b. i 22. etapie Giro d’Italia
• 1990
  • 3. miejsce na 1. i 10. etapie Giro d’Italia
  • 1. miejsce w wyścigu Florencja-Pistoia

Starty w Wielkich Tourach

Grand Tour	1986	1987	1988	1989	1990
Giro	86.	53.	74.	67.	56.
Tour	-	DNF[5]	-	-	-
Vuelta	-	-	-	-	DNF[6]