Wyścig Pokoju

Wyścig Pokoju (czes. Závod Míru, słow. Preteky mieru, ros. Велогонка Мира, niem. Friedensfahrt, fr. Course de la Paix) – największy amatorski wyścig kolarski po II wojnie światowej w Europie Wschodniej, organizowany w latach 1948–2006. W 2006 otrzymał kategorię 2.HC i należał do UCI Europe Tour.

Wyścig Pokoju
Szczegóły wyścigu
Dyscyplina	Kolarstwo szosowe
Data powstania	1948
Data zakończenia	2006
Liczba edycji	59 (w 2006)
Częstotliwość	co roku (maj)
Typ	Wyścig wieloetapowy
Państwa	Polska Czechosłowacja Niemiecka Republika Demokratyczna
Organizator	Právo
Kategorie	Am (1948-2004) 2.HC (2006)
Cykl	UCI Europe Tour
Zwycięzcy
Ostatni zwycięzca	Giampaolo Cheula
Najwięcej zwycięstw	Steffen Wesemann (5 zwycięstw)
	Dokumentacja

Trasa 30. WP (1977)

17. Wyścig Pokoju we Wrocławiu (1964)

14. WP, przygotowania do startu 6. etapu Szczecin-Rostock (8 maja 1961)

Plakat 8. WP (1955)

Znaczek 5. WP (1952)

Historia

Wyścig organizowany w maju, od 1948, początkowo na trasie Warszawa – Praga i Praga – Warszawa, przez dzienniki-organy partii komunistycznych: „Trybunę Ludu” (PRL, wcześniej przez „Głos Ludu”) i „Rudé právo” (CSRS) oraz związki kolarskie Polski i Czechosłowacji. Od 1952 współorganizatorem został dziennik-organ SED „Neues Deutschland” i związek kolarski NRD, odtąd wyścig odbywał się na trasie Warszawa – Berlin – Praga (co rok rozpoczynał się w jednym z tych miast). W latach 1985–1986 współorganizatorem wyścigu był także dziennik „Prawda” i związek kolarski ZSRR (1985 wyścig był także rozgrywany w Moskwie, a 1986 – w Kijowie, przy czym w Kijowie zmuszono kolarzy do uczestnictwa w wyścigu etapowym, pomimo że kilka dni wcześniej wydarzyła się katastrofa w Czarnobylu, i wszyscy – zarówno uczestnicy, jak kibice – narażeni byli na opad promieniotwórczy)^{[potrzebny przypis][1]}.

Po upadku bloku wschodniego w 1989 wyścig stopniowo tracił na znaczeniu głównie w związku z profesjonalizacją kolarstwa w krajach Europy Środkowo-Wschodniej i tym samym odejściem od amatorstwa. Od 1993 organizowany tylko w Czechach (część etapów w Polsce i Niemczech). W 2005 wyścig się nie odbył z powodu braku środków finansowych i sponsorów. W 2006 trasa wyścigu po raz pierwszy przebiegała przez Austrię – start odbył się 13 maja w Linzu, meta – 20 maja w Hanowerze (była to ostatnia edycja wyścigu). Od 2007 wyścig nie jest rozgrywany z powodów finansowych.

Do 1958 trasa wyścigu w Polsce biegła przez Wrocław, Katowice i Łódź. Od 1959 miastem etapowym był także Kraków. W 1961 wyścig zaplanowano przez Bydgoszcz i Poznań, a w latach 70. z uwagi na dobrą bazę lokalową miastem etapowym był często Toruń^[2].

Zwycięzcy

Zwycięzcy indywidualni

Rok	Trasa	Długość	Etapy	Zwycięzca
1948	Warszawa – Praga	842 km	5	August Prosenik Jugosławia
1948	Praga – Warszawa	1144 km	8	Aleksandar Zorić Jugosławia
1949	Praga – Warszawa	1259 km	8	Jan Veselý  Czechosłowacja
1950	Warszawa – Praga	1539 km	9	Willy Emborg  Dania
1951	Praga – Warszawa	1544 km	9	Kaj Allan Olsen  Dania
1952	Warszawa – Berlin – Praga	2135 km	12	Ian Steel  Wielka Brytania
1953	Bratysława – Berlin – Warszawa	2231 km	12	Christian Pedersen  Dania
1954	Warszawa – Berlin – Praga	2051 km	13	Eluf Dalgaard  Dania
1955	Praga – Berlin – Warszawa	2214 km	13	Gustav-Adolf Schur  Niemcy Wschodnie
1956	Warszawa – Berlin – Praga	2212 km	12	Stanisław Królak  Polska
1957	Praga – Berlin – Warszawa	2220 km	12	Nenczo Christow  Bułgaria
1958	Warszawa – Berlin – Praga	2210 km	12	Piet Damen  Holandia
1959	Berlin – Praga – Warszawa	2057 km	13	Gustav-Adolf Schur  Niemcy Wschodnie
1960	Praga – Warszawa – Berlin	2290 km	13	Erich Hagen  Niemcy Wschodnie
1961	Warszawa – Berlin – Praga	2435 km	13	Jurij Mielichow  Związek Radziecki
1962	Berlin – Praga – Warszawa	2407 km	14	Gajnan Sajdchużyn  Związek Radziecki
1963	Praga – Warszawa – Berlin	2568 km	15	Klaus Ampler  Niemcy Wschodnie
1964	Warszawa – Berlin – Praga	2246 km	14	Jan Smolík  Czechosłowacja
1965	Berlin – Praga – Warszawa	2318 km	15	Giennadij Lebiediew  Związek Radziecki
1966	Praga – Warszawa – Berlin	2340 km	15	Bernard Guyot  Francja
1967	Warszawa – Berlin – Praga	2307 km	16	Marcel Maes  Belgia
1968	Berlin – Praga – Warszawa	2352 km	14	Axel Peschel  Niemcy Wschodnie
1969	Warszawa – Berlin	2036 km	15	Jean-Pierre Danguillaume  Francja
1970	Praga – Warszawa – Berlin	1976 km	15	Ryszard Szurkowski  Polska
1971	Warszawa – Berlin – Praga	1895 km	14	Ryszard Szurkowski  Polska
1972	Berlin – Praga – Warszawa	2025 km	14	Vlastimil Moravec  Czechosłowacja
1973	Praga – Warszawa – Berlin	2076 km	P, 16, E	Ryszard Szurkowski  Polska
1974	Warszawa – Berlin – Praga	1806 km	14	Stanisław Szozda  Polska
1975	Berlin – Praga – Warszawa	1930 km	P, 13	Ryszard Szurkowski  Polska
1976	Praga – Warszawa – Berlin	1974 km	P, 14	Hans-Joachim Hartnick  Niemcy Wschodnie
1977	Warszawa – Berlin – Praga	1648 km	13	Aavo Pikkuus  Związek Radziecki
1978	Berlin – Praga – Warszawa	1796 km	P, 12	Aleksandr Awierin  Związek Radziecki
1979	Praga – Warszawa – Berlin	1942 km	P, 14	Siergiej Suchoruczenkow  Związek Radziecki
1980	Warszawa – Berlin – Praga	2089 km	P, 14	Jurij Barinow  Związek Radziecki
1981	Berlin – Praga – Warszawa	1890 km	P, 14	Szachit Zagretdinow  Związek Radziecki
1982	Praga – Warszawa – Berlin	1946 km	P, 12	Olaf Ludwig  Niemcy Wschodnie
1983	Warszawa – Berlin – Praga	1899 km	P, 12	Falk Boden  Niemcy Wschodnie
1984	Berlin – Praga – Warszawa	1689 km	P, 11	Siergiej Suchoruczenkow  Związek Radziecki
1985	Praga – Moskwa – Warszawa – Berlin	1712 km	P, 12	Lech Piasecki  Polska
1986	Kijów – Warszawa – Berlin – Praga	2138 km	P, 15	Olaf Ludwig  Niemcy Wschodnie
1987	Berlin – Praga – Warszawa	1987 km	P, 14	Uwe Ampler  Niemcy Wschodnie
1988	Bratysława – Katowice – Berlin	2013 km	P, 13	Uwe Ampler  Niemcy Wschodnie
1989	Warszawa – Berlin – Praga	1927 km	12	Uwe Ampler  Niemcy Wschodnie
1990	Berlin – Slušovice – Bielsko-Biała	1595 km	P, 11	Ján Svorada  Czechosłowacja
1991	Praga – Warszawa	1261 km	P, 9	Wiktor Rżaksinski  Związek Radziecki
1992	Berlin – Karpacz – Mladá Boleslav	1348 km	P, 9	Steffen Wesemann  Niemcy
1993	Tabor – Nový Bor	1342 km	P, 9	Jaroslav Bílek  Czechy
1994	Tábor – Trutnov	1354 km	P, 9	Jens Voigt  Niemcy
1995	Czeskie Budziejowice – Oberwiesenthal – Brno	1379 km	P, 10	Pavel Padrnos  Czechy
1996	Brno – Żywiec – Lipsk	1703 km	P, 10	Steffen Wesemann  Niemcy
1997	Poczdam – Żywiec – Brno	1629 km	P, 10	Steffen Wesemann  Niemcy
1998	Poznań – Karlowe Wary – Erfurt	1591 km	10	Uwe Ampler  Niemcy
1999	Znojmo – Polkowice – Magdeburg	1613 km	10	Steffen Wesemann  Niemcy
2000	Hanower – Kudowa-Zdrój – Praga	1608 km	10	Piotr Wadecki  Polska
2001	Łódź – Pilzno – Poczdam	1611 km	10	Jakob Piil  Dania
2002	České Budějovice – Chemnitz – Warszawa	1470 km	10	Ondřej Sosenka  Czechy
2003	Ołomuniec – Wałbrzych – Erfurt	1552 km	9	Steffen Wesemann  Niemcy
2004	Bruksela – Wrocław – Praga	1580 km	9	Michele Scarponi  Włochy
2005	wyścig nie odbył się
2006	Linz – Karlowe Wary – Hanower	1297 km	8	Giampaolo Cheula  Włochy

Legenda

• P = Prolog
• E = Epilog

Zwycięzcy drużynowi

1948 –  Polska 1949 –  Francja 1950–51 –  Czechosłowacja 1952 –  Wielka Brytania 1953 –  NRD 1954–55 –  Czechosłowacja 1956 –  ZSRR 1957 –  NRD 1958–59 –  ZSRR 1960 –  NRD

1961–62 –  ZSRR 1963–64 –  NRD 1965–66 –  ZSRR 1967–68 –  Polska 1969 –  NRD 1970 –  Polska 1971–72 –  ZSRR 1973–74 –  Polska 1975–81 –  ZSRR 1982–83 –  NRD

1984–86 –  ZSRR 1987 –  NRD 1988 –  ZSRR 1989 –  NRD 1990 –  Czechosłowacja 1991 –  Polska 1992 –  Niemcy 1993 –  Czechy 1994 –  Czechy 1995 –  Polska

1996–97 – Team Telekom 1998–99 – Mróz 2000 – Nuerberber 2001 – Team Telekom 2002 – Mróz 2003 – CCC-Polsat 2004 – T-Mobile Team 2006 – Unibet.com

Rekordziści Wyścigu Pokoju (1948-2006)

uwaga: wszystkie dane zaczerpnięto z niemieckiego portalu poświęconego temu wyścigowi^[3]

Najwięcej zwycięstw w klasyfikacji generalnej (indywidualnie)

• 5-krotnie Steffen Wesemann  Niemcy: 1992, 1996, 1997, 1999, 2003
• 4-krotnie
  • Ryszard Szurkowski  Polska: 1970, 1971, 1973, 1975
  • Uwe Ampler  NRD/ Niemcy: 1987, 1988, 1989, 1998
• 2-krotnie
  • Gustav-Adolf Schur  NRD: 1955 i 1959
  • Siergiej Suchoruczenkow  ZSRR: 1979 i 1984
  • Olaf Ludwig  NRD: 1982 i 1986

Najwięcej zwycięstw w klasyfikacji generalnej (drużynowo)

• 20-krotnie  ZSRR (w latach 1956–1988)
• 11-krotnie  NRD/ Niemcy (w latach 1953–1992)
• 9-krotnie  Polska (w latach 1948–1995)
• 5-krotnie  Czechosłowacja (w latach 1950–1990)
• 4-krotnie Team Telekom/T-Mobile Team (w latach 1996–2004)
• 3-krotnie Mróz (w latach 1998–2002)
• 2-krotnie  Czechy (w latach 1993–1994)

Najwięcej zwycięstw etapowych (indywidualnie)

• 38 etapów Olaf Ludwig  NRD (w tym: 12 etapów jazdy indywidualnej na czas)
• 18 etapów Steffen Wesemann  Niemcy (w tym: 3 etapy jazdy na czas)
• 16 etapów Jan Veselý  Czechosłowacja
• 14 etapów Stanisław Szozda  Polska (w tym: 1 prolog – etap jazdy na czas)
• 13 etapów Ryszard Szurkowski  Polska (w tym: 3 etapy jazdy na czas)
• 12 etapów Vlastimil Ružička  Czechosłowacja
• 11 etapów Aleksiej Pietrow  ZSRR (w tym: 2 etapy jazdy na czas)
• 10 etapów
  • Walerij Lichaczow  ZSRR
  • Danilo Hondo  Niemcy
• 9 etapów
  • Gustav-Adolf Schur  NRD
  • Uwe Ampler  NRD/ Niemcy (w tym: 5 etapów jazdy na czas)
• 8 etapów
  • Jurij Mielichow  ZSRR
  • Uwe Raab  NRD
• 6 etapów
  • Jan Smolík  Czechosłowacja (w tym: 1 etap jazdy na czas)
  • Zenon Czechowski  Polska
  • Antonín Bartoníček  Czechosłowacja
  • Szachit Zagretdinow  ZSRR
  • Dżamolidin Abdużaparow  ZSRR
• 5 etapów
  • Egon Adler  NRD
  • Anatolij Czerepowicz  ZSRR
  • Klaus Ampler  NRD (w tym: 1 etap jazdy na czas)
  • Dieter Mickein  NRD
  • Mircea Romașcanu  Rumunia
  • Krzysztof Sujka  Polska
  • Riho Suun  ZSRR
  • Bert Dietz  NRD/ Niemcy
  • Jacek Mickiewicz  Polska
  • Pavel Padrnos  Czechy (w tym: 3 etapy jazdy na czas)

Najwięcej zwycięstw etapowych (w jednej edycji)

• 7 etapów
  • Olaf Ludwig  NRD (w 1986: 3., 4., 5., 8., 9., 13., 15.)
  • Steffen Wesemann  Niemcy (w 1996: 1., 2., 4., 6., 9., 10., 11.)
• 6 etapów
  • Walerij Lichaczow  ZSRR (w 1973: 1., 5., 6., 11., 14., 16.)
  • Stanisław Szozda  Polska (w 1974: 6., 9., 10., 11., 12., 14.)
• 5 etapów
  • Jan Veselý  Czechosłowacja (w 1949: 1., 2., 4., 6., 7.)
  • Jurij Mielichow  ZSRR (w 1961: 2., 5., 9., 12., 13.)
  • Aleksiej Pietrow  ZSRR (w 1962: 3., 5., 12., 13., 14.)
• 4 etapy
  • Vlastimil Ružička  Czechosłowacja (w 1950: 3., 4., 6., 8. oraz w 1951: 4., 5., 8., 9.)
  • Manfred Weißleder  NRD (w 1960: 4., 7., 8., 10.)

Najwięcej kolejnych zwycięstw etapowych (w jednej edycji)

• 4 etapy
  • Stanisław Szozda  Polska (w 1974: 9., 10., 11., 12.)
• 3 etapy
  • Aleksiej Pietrow  ZSRR (w 1962: 12., 13., 14.)
  • Michael Milde  NRD (w 1972: 2., 3., 4.)
  • Olaf Ludwig  NRD (w 1986: 3., 4., 5.)
  • Uwe Ampler  NRD (w 1987: 8., 9., 10.)
  • Steffen Wesemann  Niemcy (w 1996: 9., 10., 11.)
  • Olaf Pollack  Niemcy (w 2002: 1., 2., 3.)

Najwięcej etapów w koszulce lidera klasyfikacji indywidualnej

• 49 etapów Ryszard Szurkowski  Polska (w latach 1969–1975)
• 30 etapów Steffen Wesemann  Niemcy (w latach 1992–2003)
• 20 etapów
  • Jan Smolík  Czechosłowacja (w latach 1964–1967)
  • Uwe Ampler  NRD (w latach 1986–1998)
• 17 etapów Olaf Ludwig  NRD (w latach 1980–1988)
• 16 etapów Aavo Pikkuus  ZSRR (w latach 1974–1978)
• 15 etapów Gustav-Adolf Schur  NRD (w latach 1955–1960)
• 14 etapów Szachit Zagretdinow  ZSRR (w latach 1981–1982)
• 13 etapów Siergiej Suchoruczenkow  ZSRR (w latach 1979–1984)
• 12 etapów
  • Jurij Mielichow  ZSRR (w latach 1959–1961)
  • Hans-Joachim Hartnick  NRD (w latach 1975–1976)
  • Lech Piasecki  Polska (w 1985)
• 11 etapów Bernard Guyot  Francja (w 1966)
• 10 etapów
  • Jan Veselý  Czechosłowacja (w latach 1948–1952)
  • Władimir Czerkasow  ZSRR (w 1968)
  • Jurij Barinow  ZSRR (w 1980)
  • Jozef Regec  Czechosłowacja (w 1986)
• 9 etapów
  • Nenczo Christow  Bułgaria (w 1957)
  • Giennadij Lebiediew  ZSRR (w 1965)
  • Raimondas Rumšas  Litwa (w latach 1994–1999)
• 8 etapów
  • Piet Damen  Holandia (w 1958)
  • Uwe Raab  NRD (w latach 1983–1989)
  • Jacek Mickiewicz  Polska (w latach 1991–1997)
  • František Trkal  Czechosłowacja (w latach 1993–1994)
• 7 etapów
  • Christian Pedersen  Dania (w 1953)
  • Gajnan Sajdchużyn  ZSRR (w 1962)
  • Oleg Czużda  ZSRR (w 1983)
  • Ján Svorada  Czechy (w 1990)
  • Danilo Hondo  Niemcy (w latach 1999–2006)
• 6 etapów
  • Kaj Allan Olsen  Dania (w 1951)
  • Mieczysław Wilczewski  Polska (w 1954)
  • Władisław Nielubin  ZSRR (w 1972)
  • Tadeusz Mytnik  Polska (w 1974)
  • Nenczo Stajkow  Bułgaria (w latach 1979–1984)
  • Piotr Wadecki  Polska (w 2000)
  • Ondřej Sosenka  Czechy (w 2002)
• 5 etapów
  • August Verhaegen  Belgia (w 1963)
  • Aleksiej Pietrow  ZSRR (w 1965)
  • Stanisław Szozda  Polska (w latach 1974–1976)
  • Aleksandr Awierin  ZSRR (w 1978)
  • Jens Voigt  Niemcy (w 1994)
  • Pavel Padrnos  Czechy (w 1995)
  • Uwe Peschel  Niemcy (w 2001)
  • Michele Scarponi  Włochy (w 2004)

Najwięcej etapów w koszulce lidera klasyfikacji sprinterskiej

• 55 etapów Olaf Ludwig  NRD
• 25 etapów Ryszard Szurkowski  Polska
• 15 etapów Walerij Lichaczow  ZSRR
• 14 etapów Jurij Dmitriew  ZSRR
• 13 etapów
  • Josef Haeseldockx  Belgia
  • Michael Schiffner  NRD
  • Falk Boden  NRD
  • Ján Svorada  Czechosłowacja/ Czechy
• 12 etapów
  • Anatolij Czerepowicz  ZSRR
  • Axel Peschel  NRD
  • Jacek Mickiewicz  Polska
• 10 etapów
  • Manfred Dähne  NRD
  • Theo Smit  Holandia
  • Jan Jankiewicz  Polska

Najwięcej etapów w koszulce lidera klasyfikacji górskiej

• 21 etapów
  • Ryszard Szurkowski  Polska
  • Uwe Ampler  NRD
• 18 etapów Siergiej Suchoruczenkow  ZSRR
• 14 etapów Arkadiusz Wojtas  Polska
• 12 etapów
  • Tadeusz Wojtas  Polska
  • Jaroslav Bílek  Czechy
• 11 etapów Siergiej Morozow  ZSRR
• 10 etapów Jan Brzeźny  Polska

Najwięcej etapów w koszulkach liderów klasyfikacji drużynowej (1951-1989)

• 218 etapów  ZSRR
• 115 etapów  NRD
• 74 etapy  Polska
• 39 etapów  Czechosłowacja
• 11 etapów  Włochy
• 9 etapów  Wielka Brytania
• 8 etapów  Dania
• 7 etapów:  Bułgaria,  Belgia,  Francja
• 3 etapy  Holandia