Leon Horodecki

Leon Janusz Horodecki h. Świnka (ur. 22 kwietnia 1898 w Sosnówce, zm. 15 maja 1969 w Warszawie) – pułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Leon Horodecki

pułkownik dyplomowany artylerii
Data i miejsce urodzenia	22 kwietnia 1898 Sosnówka na Podolu
Data i miejsce śmierci	15 maja 1969 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	1 Dywizjon Artylerii Konnej Kwatera Wojskowa Prezydenta RP 3 Samodzielna Brygada Kawalerii Dowództwo Obszaru Warownego Wilno 10 Pułk Artylerii Lekkiej
Stanowiska	adiutant Marszałka I adiutant przyboczny → oficer ordynansowy Prezydenta RP oficer sztabu brygady dowódca dywizjonu artylerii
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Adiutantura prezydenta RP Stanisław Wojciechowskiego: od lewej por. Tomasz Łaszkiewicz, mjr Andrzej Meyer, gen. Mariusz Zaruski i kpt. Leon Horodecki (1925)

Grób Leona Horodeckiego na cmentarzu Powązkowskim

Życiorys

Urodził się 22 kwietnia 1898 w Sosnówce na Podolu^[1]. Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej za co otrzymał Order Virtuti Militari. Od 1921 do 1923 był adiutantem marszałka Józefa Piłsudskiego^[2]. Został awansowany do stopnia porucznika artylerii ze starszeństwem z dniem 1 dniem czerwca 1919^[3][4], a następnie do stopnia kapitana artylerii ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924^[5][6]. Jako oficer nadetatowy 1 dywizjonu artylerii konnej służył w Kwaterze Wojskowej Prezydenta Rzeczypospolitej w 1923 pełniąc funkcję I adiutanta przybocznego Prezydenta RP Stanisława Wojciechowskiego^[2][7][8]. W czerwcu 1924 został przesunięty na stanowisko II adiutanta przybocznego^[9], a później na stanowisko oficera ordynansowego^[10][11].

Z dniem 20 lipca 1925 został przydzielony do macierzystego 1 dak z jednoczesnym przeniesieniem służbowym do 1 pułku szwoleżerów na okres trzech miesięcy „celem praktycznego zapoznania się z organizacją, uzbrojeniem i regulaminami” oddziałów broni^[12][13]. Z dniem 1 listopada 1925 roku został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego 1925–1927^[2][14]. W maju 1926 roku został ranny w czasie zamachu stanu^[15]. Z dniem 28 października 1927 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do dowództwa 3 Samodzielnej Brygady Kawalerii w Wilnie na stanowisko oficera sztabu^[2][16][17]. 17 grudnia 1931 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 roku i 20. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[18]. W 1932 był oficerem sztabu w dowództwie Obszaru Warownego Wilno^[2][19]. Od 26 kwietnia 1937 roku do 24 marca 1939 roku dowodził II dywizjonem 10 pułku artylerii lekkiej w Łodzi^[20][21]. Wiosną 1939 roku został przeniesiony do Oddziału IV Sztabu Głównego w Warszawie i przydzielony do Wydziału Zaopatrywania i Ewakuacji. Do wybuchu wojny zajmował się „sprawami odwodowych jednostek służb Naczelnego Wodza i przewidywaniami dotyczącymi tzw. „Odwodu Warszawa” tj. armii gen. Dąb-Biernackiego na wypadek „Z”^[22]. W czasie kampanii wrześniowej był delegatem naczelnego kwatermistrza w dowództwie Frontu Północnego^[23].

Jego żoną została Anna z domu Taraszkiewicz, a ich synem był Andrzej Horodecki (1925–2011, profesor inżynier)^[24].

W publikacjach dotyczących lat późniejszych pojawił się oficer w stopniu podpułkownika i pułkownika dyplomowanego o tożsamości Janusz Horodecki; m.in. podczas kampanii wrześniowej^[25], podczas okupacji niemieckiej^[26], w 1947 płk dypl. J. Horodecki opublikował artykuł „Artyleria 1 Armii WP w działaniach nad Turią i Bugiem – lipiec 1944”^[27]. Według jednego ze źródeł Leon Horodecki zmarł w 1967 w Oxfordshire^[28].

Zmarł 15 maja 1969 roku w Warszawie^[29].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6516 (10 sierpnia 1922)^{[30][31][32][17]}
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)^[32][17]
• Złoty Krzyż Zasługi (11 listopada 1936)^[33][34][35]
• Krzyż Oficerski Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia)^[36][37][17]
• Krzyż Kawalerski Orderu Korony Rumunii (Rumunia)^[37][17]
• Krzyż Kawalerski Orderu Świętego Grzegorza Wielkiego (Watykan)^[17]
• Krzyż Kawalerski Orderu Gwiazdy Czarnej (III Republika Francuska)^[17]
• Krzyż Kawalerski Orderu Oranje-Nassau (Watykan)^[17]
• Krzyż Kawalerski Orderu Korony Włoch (Włochy)^[17]
• Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)^[17]