Ludwik Wodzicki

Ludwik Wodzicki (ur. 19 sierpnia 1834 w Krakowie, zm. 11 sierpnia 1894) – hrabia, konserwatywny polityk galicyjski, poseł I, II, III, IV, VI kadencji (1865-1894) Sejmu Krajowego Galicji, publicysta, właściciel Tyczyna.

Ludwik Wodzicki

Data i miejsce urodzenia	19 sierpnia 1834 Kraków
Data śmierci	11 sierpnia 1894
Poseł na Sejm Krajowego Galicji
Okres	od 1865 do 1894
Marszałek Sejmu Krajowego Galicji
Okres	od 1877 do 1880
Poprzednik	Włodzimierz Dzieduszycki
Następca	Mikołaj Zyblikiewicz

Życiorys

Był synem hrabiego Aleksandra Wodzickiego(inne języki), uczestnika powstania listopadowego i Izabelli Jędrzejowicz. Uczył się w krakowskim gimnazjum św. Anny. Studiował w Krakowie, Paryżu i Wiedniu. Od 1860 r. popierał obóz Hotelu Lambert. Wziął udział w powstaniu styczniowym. Awansowany na porucznika, po klęsce jego oddziału schronił się na pół roku w Anglii. Wróciwszy do zaboru austriackiego, wybrany posłem. W latach 1867–1877 był posłem Rady Państwa w Wiedniu. W grudniu 1877 roku został powołany przez cesarza na dożywotniego członka Izby Panów. W 1877 r. został mianowany marszałkiem Sejmu Krajowego Galicji^[1]. Funkcję tę pełnił do grudnia 1880 roku, kiedy został mianowany przez cesarza gubernatorem nowo powstałego z inicjatywy Paula Eugène'a Bontoux(inne języki) katolicko-legitymistycznego Banku dla Krajów Koronnych(inne języki). Jako polityk był zwolennikiem współpracy z Austrią i przeciwnikiem dalszej walki zbrojnej o niepodległość. Był współautorem anonimowych artykułów publikowanych w 1869 w Przeglądzie Polskim pod nazwą Teka Stańczyka. Po bankructwie Kirchmayera w 1870 roku został jednym ze współwłaścicieli krakowskiego Czasu. Zmarł w pociągu podczas podróży do Paryża. Pochowany 21 sierpnia 1894 roku w Tyczynie^[2].

W 1868 roku ożenił się z Jadwigą Zamoyską córką Jana^[3].