Maciej Władysław Grabski

Maciej Władysław Grabski (ur. 20 czerwca 1934 w Grabkowie, zm. 12 lutego 2016^[1] w Warszawie) – polski metaloznawca, profesor nauk technicznych, profesor zwyczajny Politechniki Warszawskiej, w latach 1992–2005 prezes zarządu Fundacji na rzecz Nauki Polskiej.

Ten artykuł dotyczy metaloznawcy. Zobacz też: inne osoby o tym imieniu i nazwisku.

Maciej Władysław Grabski

Data i miejsce urodzenia	20 czerwca 1934 Grabkowo
Data i miejsce śmierci	12 lutego 2016 Warszawa
Profesor nauk technicznych
Specjalność: inżynieria materiałowa, metaloznawstwo
Alma Mater	Politechnika Warszawska
Doktorat	1967
Habilitacja	1973
Profesura	1979
Polska Akademia Nauk
Status	członek korespondent
Doktor honoris causa Akademia Górniczo-Hutnicza – 1999 Politechnika Warszawska – 2001
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Politechnika Warszawska
Wydział	Inżynierii Materiałowej PW
Okres zatrudn.	od 1959
Dyrektor
Instytut	Inżynierii Materiałowej PW
Okres spraw.	1981–1987
Prezes zarządu
Instytucja	Fundacja na rzecz Nauki Polskiej
Okres spraw.	1992–2005
Odznaczenia

Życiorys

Grób rodzinny Grabskich na cmentarzu Powązkowskim

Był wnukiem Władysława Grabskiego – premiera i ministra w II RP, a także Stanisława Wojciechowskiego – prezydenta RP w latach 1922–1926. Jego rodzicami byli pisarz Władysław Jan Grabski i malarka Zofia Wojciechowska-Grabska. Był żonaty z Heleną Grabską z domu Nowakowską (1933–2009), z którą miał dwójkę dzieci Małgorzatę Kidawę-Błońską i Jacka Macieja Grabskiego.

Studia ukończył na Wydziale Mechanicznym-Technologicznym Politechniki Warszawskiej. W 1959 został zatrudniony w Katedrze Metaloznawstwa PW. W 1967 obronił doktorat, w latach 1969–1970 odbył staż naukowy na University of Cambridge w Wielkiej Brytanii. Habilitował się w 1973, a w 1979 otrzymał tytuł profesora nauk technicznych. Od 1989 pracował na stanowisku profesora zwyczajnego. W 1991 został członkiem korespondentem Polskiej Akademii Nauk^[2]. Był dyrektorem Instytutu Inżynierii Materiałowej PW (1981–1987), członkiem senatu tej uczelni (1981–1987, 1991–1996), członkiem i przewodniczącym komisji senackich i rektorskich, m.in. Komisji Etyki Zawodowej PW (1981–1985, 1989–2005). W 2005 przeszedł na emeryturę.

Opublikował liczne prace z zakresu nauki o materiałach i inżynierii materiałowej. Zajmował się głównie defektami sieci krystalicznej i ich wpływem na właściwości metali oraz stabilnością mikrostruktury.

W latach 1991–1994 przewodniczył Zespołowi Nauk Technicznych w Komisji Badań Podstawowych Komitetu Badań Naukowych, a w latach 1994–1997 był wiceprzewodniczącym Komisji Badań Stosowanych. Należał do Zespołu ds. Etyki w Nauce przy ministrze nauki (2000–2008, od 2004 jako jego przewodniczący). W 2011 objął funkcję wiceprzewodniczącego Komisji ds. Etyki w Nauce PAN na okres trzyletniej kadencji, ponownie powołany w 2014. W latach 1992–2005 był prezesem Fundacji na rzecz Nauki Polskiej.

Wchodził w skład komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed wyborami prezydenckimi w 2010 i w 2015^[3][4].

Mieszkał w Gołąbkach. 18 lutego 2016 został pochowany w grobowcu rodzinnym na Starych Powązkach w Warszawie.

Odznaczenia i wyróżnienia

• 1989 – Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• 1997 – Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski^[5]
• 1999 – doktorat honoris causa Akademii Górniczo-Hutnicznej w Krakowie^[6]
• 2001 – doktorat honoris causa Politechniki Warszawskiej^[7]
• 2005 – Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski^[8]
• 2005 – Wieki Krzyż Zasługi Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec
• 2011 – Nagroda PAU im. Erazma i Anny Jerzmanowskich^[9]
• Medal Komisji Edukacji Narodowej^[10]