Maksymilian Bartsch

Maksymilian Bartsch (ur. 21 lutego 1892 w Bartodziejach, zm. po 1945^[1]) – polski polityk, działacz społeczny, samorządowiec, rolnik, poseł V kadencji Sejmu w latach 1938–1939^[2][3], kawaler Orderu Virtuti Militari.

Maksymilian Bartsch

Maksymilian Bartsch (przed 1938)
Data i miejsce urodzenia	21 lutego 1892 Bartodzieje
Data śmierci	po 1945
Poseł V kadencji Sejmu (II RP)
Okres	od 6 listopada 1938 do 2 listopada 1939
Przynależność polityczna	Obóz Zjednoczenia Narodowego
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się w rodzinie właściciela ziemskiego Teodora i Julianny z Krügerów. Miał brata Leona (1888–1975), z zawodu rzeźnika. Po ukończeniu gimnazjum humanistycznego w Wągrowcu pracował w rolnictwie do 1914. Działał społecznie w kółkach rolniczych.

Po wybuchu I wojny światowej, w sierpniu 1914 został wcielony armii niemieckiej. Służył m.in. w 17 pułku artylerii lekkiej w Bydgoszczy^[3]. W 1916 awansował na starszego sierżanta i został skierowany do Hamburga na trzymiesięczny kurs oficerski, który ukończył z wynikiem bardzo dobrym. 30 listopada 1916 awansował na stopień podporucznika. W szeregach 149 Pułku Piechoty walczył podczas bitwy pod Verdun. 30 grudnia 1918 został zdemobilizowany i powrócił w rodzinne strony^[4][3].

Uczestniczył w powstaniu wielkopolskim. Podczas powstania dowodził 2 kompanią wągrowiecką, a później III batalionem 4 Pułku Strzelców Wielkopolskich. W ramach tego batalionu walczył również w wojnie polsko-bolszewickiej, podczas której został ranny^[3] w czasie odwrotu pod Prużanami^[4], później przez krótki okres dowodził rezerwowym 362 Pułkiem Piechoty^[4] i batalionem zapasowym 58 Pułku Piechoty.

Zdemobilizowany w 1921, w stopniu kapitana, powrócił do pracy w rolnictwie, w dzierżawionym majątku Ochodza pod Wągrowcem, był sędzią pokoju. W okresie międzywojennym Maksymilian Bartsch był aktywnym działaczem społecznym na terenie Wielkopolski. Udzielał się w działalności organizacji społecznych powstańców wielkopolskich jako członek Zarządu Głównego Towarzystwa Powstańców Wielkopolskich i członek Związku Powstańców Wielkopolskich, członek honorowy Towarzystwa byłych Czwartaków^[3] (prezes w latach 1922–1925 i w 1930)^[4] i członek zarządu Koła Oficerów Rezerwy. Przewodniczył także lokalnym kółkom rolniczym, radzie nadzorczej spółdzielni mleczarskiej, był prezesem spółki melioracyjnej Strażewo – Cieśla i Związku Plantatorów Buraka Cukrowego, zasiadał też w radzie nadzorczej Spółdzielni Rolniczo-Handlowej „Rolnik”. Działał również w organach samorządu terytorialnego jako członek Wydziału Powiatowego w Wągrowcu.

Do Sejmu V kadencji wszedł jako kandydat z okręgu wyborczego nr 98 (Gniezno) i zasiadał w klubie Obozu Zjednoczenia Narodowego, uczestniczył w pracach komisji zdrowia publicznego i opieki społecznej oraz komunikacyjnej. Poseł Bartsch walczył w wojnie obronnej Polski, dostał się do niewoli niemieckiej, z której został zwolniony, a następnie działał w podziemiu jako oficer Armii Krajowej. W 1940 miał miejsce jego fikcyjny pogrzeb w Warszawie. Maksymilian Bartsch zaginął w 1945^[1].

Rodzina

Maksymilian Bartsch był żonaty z Heleną Zwierzyńską^[4], z którą miał córkę Krystynę Helenę (ur. 1922) i syna Stanisława Teodora (ur. 1926)^[3].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 1572 (13 kwietnia 1921)^[5]
• Krzyż Niepodległości (20 lipca 1932)^[6][3]
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie^[3]: po raz drugi w 1921^[7])
• Złoty Krzyż Zasługi (22 grudnia 1928)^[8][3]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[9]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[9]
• Odznaka Pamiątkowa Frontu Litewsko-Białoruskiego^[9]
• Krzyż Żelazny II klasy (Cesarstwo Niemieckie)^[3]