Maksymilian Thullie

Maksymilian Marceli Thullie herbu Prawdzic (ur. 16 stycznia 1853 we Lwowie^[1], zm. 1 września 1939 tamże) – polski inżynier, rektor Szkoły Politechnicznej we Lwowie, senator I, II i III kadencji w II RP.

Maksymilian Thullie

Data i miejsce urodzenia	16 stycznia 1853 Lwów
Data i miejsce śmierci	1 września 1939 Lwów
Senator III kadencji (II RP)
Okres	od 1930 do 1935
Przynależność polityczna	Klub Chrześcijańskiej Demokracji
Odznaczenia

Grób rodzinny Maksymiliana Thullie na Cmentarzu Łyczakowskim

Życiorys

Pochodził z francuskiej rodziny przybyłej do Polski w XVIII wieku. Odbył studia budowlane w Akademii Technicznej we Lwowie i politechnice w Wiedniu. Został urzędnikiem kolejowym na kolei lwowsko-czerniowieckiej. Od 1878 pracownik naukowy Szkoły Politechnicznej we Lwowie. W tym roku habilitował się na podstawie pracy pt. O krzywych influencjach. W latach 1890–1921 kierownik Katedry Budowy Mostów. Dziekan Wydziału Inżynierii i Wydziału Inżynierii Wodnej Politechniki Lwowskiej, dwukrotnie Rektor tej uczelni: w roku akademickim 1894/95, oraz w 1910/11. Od 1890 profesor nadzwyczajny, a od 1894 profesor zwyczajny. Zajmował się teorią budowy mostów. Opracował pierwsze polskie podręczniki budowy mostów wszystkich typów. Badał wytrzymałość, rozkład sił i naprężenie elementów mostu. Wprowadził tzw. kryterium Thulliego do wyznaczania najniekorzystniejszego położenia układu ciężarów skupionych w belce prostej. Brał udział jako rzeczoznawca przy budowie wiaduktu im. ks. Józefa Poniatowskiego w Warszawie. Autor ponad 260 prac naukowych. Otrzymał tytuł honorowego profesora Politechniki Lwowskiej^[2].

W kwietniu 1901 został wybrany prezesem zarządu Czytelni Katolickiej we Lwowie^[3].

Podczas I wojny światowej w lutym 1918 został jednym ze stu członków Tymczasowej Rady Miejskiej we Lwowie^[4]. W latach 1922–1935 senator RP (marszałek senior Senatu II i III kadencji), prezes parlamentarnego Klubu Chrześcijańskiej Demokracji. Senator II kadencji wybrany w 1928 roku z województwa lwowskiego^[5]. Doktor honoris causa Politechniki Warszawskiej (1929)^[6]. Był wieloletnim radnym Rady Miasta Lwowa w okresie II Rzeczypospolitej, wybrany w wyborach samorządowych 1934^[7][8][2].

Pochowany w rodzinnym grobowcu na Cmentarzu Łyczakowskim.

Miał trzech synów: Kazimierza, Czesława i Zdzisława (1872-1922, profesor szkolny, zginął od pioruna^[9]) oraz trzy córki: Ewę, Marię i Zofię^[10].

Wybrane publikacje naukowe

• O krzywych influencyjnych (1878)
• Teorya mostów (1885)
• Podręcznik statyki budowli (1886)
• Przyczółki i filary kamienne... (1891)
• Mosty blaszane (1893)
• Mosty drewniane (1895–1898)
• Mosty sklepione (1902)
• Mosty kratowe żelazne (1905–1906)
• Mosty kamienne (1908)
• Budownictwo żelazno-betonowe (1909)
• Mosty łukowe i wiszące (1909)
• Teorja żelbetu (1915)
• Mosty żelbetowe (1921)
• Naprężenia drugorzędne w belkach kratowych (1928)

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1936)^[11][2]
• Krzyż „Pro Ecclesia et Pontifice” (Stolica Apostolska)^[2]
• dwa odznaczenia zagraniczne (przed 1937)^[2]

Zobacz też

• Akademia Nauk Technicznych