Marcus Miller

Marcus Miller, właśc. William Henry Marcus Miller Jr.^[1] (ur. 14 czerwca 1959 na Brooklynie^[1]) – amerykański muzyk, kompozytor, aranżer i multiinstrumentalista, grający przede wszystkim na gitarze basowej.

Marcus Miller

Marcus Miller, 2010
Imię i nazwisko	William Henry Marcus Miller Jr.
Data i miejsce urodzenia	14 czerwca 1959 Nowy Jork
Instrumenty	gitara basowa, gitara elektryczna, klarnet, saksofon, instrumenty klawiszowe
Gatunki	contemporary jazz[1], funk[1], fusion[1], jazz-funk[1], post-bop[1]
Zawód	muzyk, kompozytor, producent muzyczny
Aktywność	od 1975
Wydawnictwo	Warner Bros. Records, Dreyfus Jazz, Concord Jazz, Blue Note Records
Powiązania	Jack DeJohnette, Cassandra Wilson, Al Jarreau, Miles Davis, Jean-Michel Jarre
Strona internetowa

W fachowym środowisku jego styl gry uchodzi za melodyjny, zachwycający dodatkowo wirtuozyjną szybkością i precyzją. Uznanie zyskał sobie zarówno jako artysta solowy, jak również jako producent muzyczny. Szczególne popularny jest jako muzyk studyjny, zapraszany do nagrania konkretnych albumów. Można go usłyszeć na ponad 400 albumach, m.in. na płytach: Milesa Davisa, Arethy Franklin, Luthera Vandrossa, Davida Sanborna, Budki Suflera oraz Ala Jarreau.

Życiorys

Jako nastolatek grał w grupie soulowej Harlem River Drive. W 1977 podejmował próby współpracy z wieloma muzykami, m.in. z Bobbym Humphreyem. Koncertował z perkusistą Lennym White’em. W tym czasie stał się cenionym^{[przez kogo?]} muzykiem studyjnym, uczestnicząc w nagraniach innych artystów, m.in. Arethy Franklin. W 1980 zauważył go Miles Davis, który przez dwa lata z nim współpracował. Była to dla niego istna szkoła jazzu. Niedługo trzeba było czekać żeby w 1984 r. powstał jego pierwszy krążek solowy który otworzył mu drogę do bycia światowej sławy gitarzystą basowym.

Technika gry

Jego charakterystyczny styl gry na tym instrumencie przyczynił się do spopularyzowania tzw. slappingu, polegającego na uderzaniu za pomocą kciuka o struny gitary basowej i uzyskiwaniu, poprzez uderzanie o progi tych strun, charakterystycznego, perkusyjnego dźwięku. Ta technika często używana jest w kombinacji z tzw. poppingiem. Miller odkrył, że poprzez perkusyjny styl gry na gitarze basowej – slap zwany też klangiem lepiej przedziera się poprzez transmisję granego bądź odtwarzanego utworu.

Wybrana dyskografia

Albumy studyjne

Tytuł	Dane dot. albumu	Pozycja na liście
		USA [2]	USA Jazz [2]	USA Cont. Jazz [2]	GER [3]	NLD [4]	FRA [5]	POL [6]	JPN [7]
Suddenly	Data: 1983 Wydawca: Warner Bros.	–	–	–	–	–	–	–	–
The Sun Don’t Lie	Data: 18 listopada 1993 Wydawca: Dreyfus Jazz	–	–	7	–	–	–	–	–
Tales	Data: 23 maja 1995 Wydawca: Dreyfus Jazz	–	–	7	–	–	–	–	–
M²	Data: 8 maja 2001 Wydawca: Telarc	–	–	1	87	–	72	–	–
Silver Rain	Data: 21 lutego 2005[8] Wydawca: Dreyfus Jazz	–	–	2	–	–	67	–	–
Free	Data: 2 lipca 2007 Wydawca: 3 Deuces Records	–	–	–	–	50	91	–	33
Marcus	Data: 4 marca 2008[9] Wydawca: Concord Jazz	191	–	3	–	–	–	–	–
Renaissance	Data: 7 sierpnia 2012 Wydawca: Concord Jazz	170	1	–	80	26	87	43	30
Afrodeezia	Data: 17 marca 2015 Wydawca: Blue Note	–	3	–	84	26	36	50	35
„–” album nie był notowany.

Albumy koncertowe

Tytuł	Dane dot. albumu	Pozycja na liście						Certyfikat
		USA Jazz [2]	USA Cont. Jazz [2]	GER [3]	NLD [4]	FRA [5]	JPN [7]
Live and More	Data: 1997 Wydawca: Dreyfus Jazz	–	6	–	90	–	–
The Ozell Tapes – Official Bootleg (Live)	Data: 2002 Wydawca: Telarc	–	19	–	–	114	–
Dreyfus Night in Paris	Data: 2004 Wydawca: Dreyfus Jazz	–	–	82	–	125	–
A Night in Monte Carlo – Live 2009	Data: 29 marca 2010 Wydawca: Dreyfus Jazz	16	–	–	59	89	109
Tutu Revisited – Live 2010	Data: 20 maja 2011[10] Wydawca: Dreyfus Jazz	–	–	–	45	86	163	POL: złota płyta[11]
„–” album nie był notowany.

Kompilacje

Tytuł	Dane dot. albumu	Pozycja na liście
		JPN [7]
Another Side of Me	Data: 27 czerwca 2006 Wydawca: Victor Entertainment	153

Nagrody i wyróżnienia

Rok	Kategoria	Tytułem	Nagroda	Nota	Źródło
2001	Best Contemporary Jazz Album	M²	Nagroda Grammy	Laur	[12]

Filmografia

Tytuł	Rok	Rola	Uwagi	Źródło
„The Wayman Tisdale Story”	2011	jako on sam	film dokumentalny, reżyseria: Brian W. Schodorf	[13]
„Finding the Funk”	2013		film dokumentalny, reżyseria: Nelson George	[14]
„Wayne Shorter: Zero Gravity”	2015		film dokumentalny, reżyseria: Dorsay Alavi	[15]