Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Marek Gasztecki
polski śpiewak operowy Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Marek M. Gasztecki – polski śpiewak operowy, bas.
Kariera
Podsumowanie
Perspektywa
Swoją muzyczną edukację rozpoczął w Poznańskiej Szkole Chóralnej i Poznańskim Chórze Chłopięcym Jerzego Kurczewskiego[1]. Kończąc naukę na Wydziale Wokalnym Akademii Muzycznej w Poznaniu w klasie prof. Henryka Łukaszka, zadebiutował w poznańskim Teatrze Wielkim w premierze „Snu nocy letniej” Benjamina Brittena[2].
Po międzynarodowym konkursie wokalnym w Tuluzie, już jako laureat, nawiązał współpracę z teatrami operowymi Niemiec – Norymberga, Darmstadt, Bonn. W uznaniu za kreacje wokalne i sceniczne (Leporello w „Don Giovannim” W.A. Mozarta, Daland w „Latającym Holendrze” R. Wagnera, Kardynał Brogni w „Żydówce” Halevy’ego) wydawane w Zurychu czasopismo „Opernwelt” wyróżniło śpiewaka tytułem „Artysta Roku 1994”[3].
![Thumb](#/media/Plik:"Salome"_-_La_Scala_1995.jpg)
W roku następnym debiutował Gasztecki w mediolańskiej „La Scali” w dyrygowanym przez Riccardo Mutiego „Czarodziejskim Flecie” W.A. Mozarta, a debiut ten przyniósł kolejne propozycje występów w Teatro alla Scala („Salome” R. Straussa – Myung-Whun Chung, H. Berlioza „Les Troyens” – Sir Colin Davis) i umożliwił współpracę m.in. z takimi artystami, jak: Leonie Rysanek, Edita Gruberová, Grace Bumbry, Thomas Hampson, Robert Hale, Cheryl Studer, James Morris, Barbara Bonney, Anna Nietriebko, Jonas Kaufmann, Natalie Dessay, Marlis Petersen, Peter Schreier, Piotr Beczała; reżyserami: Peter Stein, Peter Mussbach, Willy Decker, Johannes Schaaf, Marco Arturo Marelli, Mariusz Treliński.
Obok La Scali Marek M. Gasztecki gościł na deskach scen operowych i koncertowych takich, jak sceny w Amsterdamie, Berlinie, Brukseli, Teatro Colón w Buenos Aires, Frankfurcie, Hamburgu, Jerozolimie, Madrycie, Nicei, Pekinie[4], Rzymie, Stuttgarcie, Sevilii, Tel Awiwie, Tokio i Wiedniu. W Paryżu śpiewał pod batutą Christopha von Dohnányiego, w Zurychu – Nikolausa Harnoncourta, w Salzburgu i Hamburgu – Kenta Nagano, w Brukseli – Antonio Pappano, we Florencji pod dyrekcją Ivora Boltona i Simone Young, w Edinburghu i Lyonie – Kirilla Petrenki, w Amsterdamie – Jaapa van Zwedena. Gaszteckiego łączyła również współpraca artystyczna z polskimi dyrygentami – Agnieszką Duczmal, Jerzym Maksymiukiem i Grzegorzem Nowakiem.
Repertuar muzyki XX i XXI wieku wykonywany przez Marka M.Gaszteckiego skupiał się wokół twórczości następujących kompozytorów: Schönberg, Berg, Bartók, Riehm, Szostakowicz, Prokofiew, Penderecki[5], Hosokawa, Glanert.
Japoński kompozytor Toshio Hosokawa w 1999 roku powierzył Gaszteckiemu tytułową rolę króla Leara swojej opery „Vision of Lear” (przedstawienia: Tokyo, Shizuoka – „2 Theater Olympics”; wznowienie: Hiroszima). W roku 2016 T. Hosokawa zaprosił M. M. Gaszteckiego do współpracy w realizacji swojego kolejnego dzieła, opery „The Silent Sea”[6][7]. Prapremiera odbyła się w Hamburskiej Staatsoper, przedstawienie prowadził Kent Nagano, inscenizował Oriza Hirata.
Artysta współpracował z orkiestrami takimi, jak: Wiener Philharmoniker, Philharmonia London, Orchestra Accademia Santa Cecilia, Berliner Symphoniker, Orquesta Nacional de España, Israel Philharmonic Orchestra, Orchestra del Maggio Musicale Fiorentino, China Philharmonic Orchestra[8], Osaka Philharmonic Orchestra, Real Orquesta Sinfónica de Sevilla, Orchestre Philharmonique de Nice, Koninklijk Concertgebouworkest, Gewandhausorchester Leipzig, Edmonton Symphony Orchestra, Detroit Symphony Orchestra.
Sparafucile w Verdiowskim „Rigoletto” w operze w Wiedniu, jak i partia Geronte de Ravoir w produkcji „Manon Lescaut” G. Pucciniego[9], i Dr Kolenatý w „Sprawie Makropulos” L. Janáčka w Operze Narodowej w Warszawie[10][11], Fisherman w „The Silent Sea”[7] w operze T. Hosokawy w Staatsoper w Hamburgu[12][13], Generał w „Graczu” S. Prokofiewa w Nationaltheater Mannheim i Operze w Bazylei, to ostatnie produkcje, w których wziął udział Marek M. Gasztecki.
Według stanu na początek 2020, dotychczasowy dorobek artystyczny solisty, to osiemdziesiąt partii operowych i czterdzieści pięć oratoryjno-kantatowych, około 2200 przedstawień.
Remove ads
Dyskografia
Listę nagrań DVD i CD rozpoczyna opera „Sosarme” G.F. Haendla, L. van Beethovena „Fidelio”, M. von Schillingsa „Mona Lisa”[14], W.A. Mozarta „Czarodziejski Flet”, i „Don Giovanni, G. Verdiego „Don Carlos”, F. von Suppé’ego „Missa pro defunctis d-moll”, A. Berga „Wozzeck”, D. Szostakowicza „XIV Symfonia”, T. Hosokawy „Vision of Lear” i „The Silent Sea”[6][7], „Mozart and Verdi Arias” (dyr. Grzegorz Nowak) podczas Festiwalu Music & Amitié, R. Schumanna „Dichterliebe” (Francois Killian – fortepian) oraz M. Karłowicza „Pieśni” (Ewa Kandulska – fortepian).
Remove ads
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads