Marin Čilić

Marin Čilić (ur. 28 września 1988 w Medziugoriu) – chorwacki tenisista, zwycięzca wielkoszlemowego US Open 2014, srebrny medalista igrzysk olimpijskich w Tokio (2020) w grze podwójnej, reprezentant w Pucharze Davisa, olimpijczyk.

Marin Čilić

Państwo	Chorwacja
Data i miejsce urodzenia	28 września 1988 Medziugorie
Wzrost	198 cm
Gra	praworęczny, oburęczny bekhend
Status profesjonalny	2005
Zakończenie kariery	aktywny
Trener	Bob Brett (2004–2013) Goran Ivanišević (2013–2016) Jonas Björkman (2016–2017) Ivan Cinkuš (2018–2020) Vedran Martic (2020–2021) Vilim Visak (2020–)
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	20
Najwyżej w rankingu	3 (29 stycznia 2018)
Australian Open	F (2018)
Roland Garros	SF (2022)
Wimbledon	F (2017)
US Open	W (2014)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	0
Najwyżej w rankingu	49 (15 kwietnia 2013)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Chorwacja Igrzyska olimpijskie srebro Tokio 2020 tenis ziemny (gra podwójna)
Odznaczenia
Strona internetowa

Najwyżej sklasyfikowany w rankingu singlistów był na 3. miejscu w styczniu 2018 roku.

Kariera tenisowa

W maju 2005 Čilić wygrał juniorski Roland Garros w singlu, zwyciężając w finale z Antalem van der Duimem. Tego samego roku rozpoczął karierę zawodową i do końca sezonu triumfował w rozgrywkach z serii ITF Men’s Circuit w Vinkovci. W 2006 roku awansował do półfinału rozgrywek ATP World Tour w Gstaad.

Sezon 2007

Sezon zakończył z dwoma wygranymi zawodami kategorii ATP Challenger Tour, w Casablance, pokonując w finale Simone Bolelliego i w Rijece, wygrywając z Lukášem Lacko. Doszedł również do ćwierćfinału turnieju ATP World Tour w Londynie (Queen’s), gdzie uległ Andy’emu Roddickowi. Rok ukończył w czołowej „setce” rankingu, na 71. miejscu.

Sezon 2008

W tym roku Chorwat wygrał swój pierwszy zawodowy turniej, na twardych kortach w New Haven, po zwycięstwie 6:4, 4:6, 6:2 w finale nad Mardym Fishem. Ponadto osiągnął ćwierćfinał rozgrywek ATP Masters Series w Toronto, eliminując po drodze m.in. Roddicka; przegrał z Gilles’em Simonem. Również podczas rozgrywek wielkoszlemowych Čilić uzyskiwał wysokie wyniki, dochodząc do 1/8 finału Australian Open (porażka z Jamesem Blakiem) oraz Wimbledonu (porażka z Arnaudem Clémentem). Na koniec roku zajmował 22. pozycję w rankingu ATP. Latem zagrał na igrzyskach olimpijskich w Pekinie, występując wyłącznie w konkurencji singlowej, z której odpadł w II rundzie.

Sezon 2009

Rok Čilić zainaugurował od triumfu w Ćennaju, pokonując w finale grającego z „dziką kartą” Somdeva Devvarmana. Później, w lutym, zwyciężył w Zagrzebiu, po wygranej w finale nad Mario Ančiciem. We wrześniu doszedł po raz pierwszy w karierze do ćwierćfinału rozgrywek wielkoszlemowych, na nowojorskich kortach US Open, eliminując we wcześniejszych rundach m.in. finalistę z 2008 roku, Andy’ego Murraya; przegrał z późniejszym triumfatorem turnieju Juanem Martínem del Potro. W październiku Čilić uzyskał finał zawodów w Pekinie. Po drodze Chorwat wyeliminował Nikołaja Dawydienkę, Rafaela Nadala, jednak w finale nie sprostał Novakowi Đokoviciowi. Na początku listopada Čilić po raz kolejny w sezonie osiągnął finał zawodów szczebla ATP World Tour, w Wiedniu, ale w finałowym pojedynku został pokonany przez Jürgena Melzera. Sezon zakończył na 14. miejscu w klasyfikacji ATP.

Sezon 2010

W kolejnym roku najpierw Chorwat zatriumfował w Ćennaju, po zwycięstwie w finale nad Stanem Wawrinką. Podczas Australian Open osiągnął półfinał po wygranych w IV rundzie nad Del Potro i ćwierćfinale nad Roddickiem. Pojedynek, którego stawką był finał imprezy przegrał z Murrayem. W lutym ponownie zdobył tytuł w Zagrzebiu, po wygranej w decydującym meczu nad Michaelem Berrerem. Na początku maja awansował do finału zawodów w Monachium, lecz spotkanie finałowe przegrał z Michaiłem Jużnym.

Sezon 2011

Pierwszy finał w sezonie Čilić rozegrał w Marsylii. Po drodze wyeliminował m.in. Tomáša Berdycha oraz Michaiła Jużnego. Spotkanie finałowe zakończyło się porażką Čilicia z Robinem Söderlingiem. Pod koniec lipca Chorwat, podczas turnieju w Umagu, osiągnął finał zarówno w grze pojedynczej, jak i podwójnej. W singlu spotkanie finałowe zakończyło się porażką Čilicia z Ołeksandrem Dołhopołowem, natomiast w deblu razem z Lovro Zovkiem przegrali finałowy pojedynek z parą Simone Bolelli-Fabio Fognini. W październiku Chorwat dotarł do finału w Pekinie, jednak nie sprostał w nim Tomášowi Berdychowi. Kolejnym zwycięstwem jakie Čilić osiągnął, był triumf w Petersburgu. Turniej odbywał się w ostatni tydzień października. W finale pokonał Janko Tipsarevicia.

Sezon 2012

W maju Čilić doszedł do finału turnieju w Monachium, w którym nie sprostał reprezentantowi gospodarzy, Philippowi Kohlschreiberowi, przegrywając 6:7(8), 3:6. W czerwcu zwyciężył w turnieju w Londynie. W finale pokonał Davida Nalbandiana po dyskwalifikacji rywala, która nastąpiła przy stanie 6:7(3), 4:3. Drugi w sezonie triumf Čilić wywalczył w lipcu w Umagu, na kortach ziemnych. Był to zarazem pierwszy tytuł Chorwata na tej nawierzchni. Finałowe spotkanie wygrał z Marcelem Granollersem 6:4, 6:2. Wystąpił również w sezonie na igrzyskach olimpijskich w Londynie, osiągając II rundę singla i ćwierćfinał w deblu. W turnieju gry podwójnej startował wspólnie z Ivanem Dodigiem.

Sezon 2013

Pierwszy tytuł w roku Čilić wywalczył w Zagrzebiu, w lutym. W finale pokonał 6:3, 6:1 Jürgena Melzera. W połowie czerwca tenisista chorwacki awansował do finału w Londynie, ponosząc porażkę w spotkaniu o tytuł z Andym Murrayem. We wrześniu został zawieszony w związku z wykryciem w jego organizmie zakazanej substancji psychoaktywnej o działaniu stymulującym – niketamidu^[1]. Kara dziewięciomiesięcznej dyskwalifikacji obejmować miała okres od momentu wykrycia niedozwolonego związku chemicznego do 31 stycznia 2014 roku^[2]. Po rozpatrzeniu apelacji przez Sportowy Sąd Arbitrażowy^[3] sankcja została zmniejszona do czterech miesięcy od momentu dobrowolnego przyznania się do winy, a zatem trwała do 26 października 2013 roku^[4].

Sezon 2014

W lutym Čilić po raz czwarty wygrał zawody w Zagrzebiu, a w finale pokonał Tommy’ego Haasa. Po turnieju w stolicy Chorwacji Čilić zagrał w Rotterdamie, gdzie doszedł do finału po wcześniejszym wyeliminowaniu m.in. Andy’ego Murraya. O tytuł zmierzył się z Tomášem Berdychem, z którym poniósł porażkę w dwóch setach. Drugim tytuł w sezonie Čilić wywalczył w Delray Beach, gdzie w finale stoczył trzysetowy pojedynek z Kevinem Andersonem. 8 września 2014 roku Čilić został mistrzem US Open. Tytuł ten Chorwat wywalczył po pokonaniu m.in. w półfinale Rogera Federera, a w finale 6:3, 6:3, 6:3 Keiego Nishikoriego. Čilić został również pierwszym Chorwatem, który wygrał wielkoszlemowe zawody od 2001 roku, gdy Goran Ivanišević triumfował na Wimbledonie. W październiku 2014 roku chorwacki tenisista wygrał zawody w Moskwie, po pokonaniu w finale Roberto Bautisty-Aguta.

Sezon 2015

W październiku Čilić ponownie zagrał w finale zawodów w Moskwie. Tak jak przed rokiem, zwyciężył w nim z Bautistą-Agutem, znowuż wynikiem 6:4, 6:4.

Sezon 2016

W sezonie 2016 tenisista chorwacki swój najlepszy wynik osiągnął w sierpniu zwyciężając w imprezie ATP World Tour Masters 1000 w Cincinnati w finale pokonując Andy’ego Murraya. Čilić został także mistrzem halowego turnieju w Bazylei i finalistą w Marsylii i Genewie.

Sezon 2017

W maju Chorwat zwyciężył w zawodach w Stambule, pokonując w finale Milosa Raonica wynikiem 7:6(3), 6:3. W turniejach rozgrywanych na londyńskiej trawie na kortach Queen’s Clubu i Wimbledonu awansował do finału, w pierwszym ulegając Lópezowi, a w drugim – Federerowi. Grę w kolejnych zawodach uniemożliwiła mu kontuzja przywodziciela^[5].

Puchar Davisa

Od roku 2006 Čilić reprezentuje Chorwację w Pucharze Davisa. W 2009 roku miał znaczący wkład w awans zespołu do półfinału imprezy, kiedy to Chorwaci wyeliminowali Chile i USA (w meczu z USA Čilić zdobył dwa punkty po wygranych nad Fishem i Blakiem). Do lutego 2016 roku bilans Chorwata w rozgrywkach wynosi w grze pojedynczej 17 wygranych i 7 przegranych, z kolei w deblu 5 zwycięstw i 6 porażek.

Finały w turniejach ATP Tour

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup / ATP Finals
ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold / ATP Tour 500
ATP International Series / ATP Tour 250

Gra pojedyncza (20–16)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Zwycięzca	1.	23 sierpnia 2008	New Haven	Twarda	Mardy Fish	6:4, 4:6, 6:2
Zwycięzca	2.	11 stycznia 2009	Ćennaj	Twarda	Somdev Devvarman	6:4, 7:6(3)
Zwycięzca	3.	8 lutego 2009	Zagrzeb	Twarda (hala)	Mario Ančić	6:3, 6:4
Finalista	1.	11 października 2009	Pekin	Twarda	Novak Đoković	2:6, 6:7(4)
Finalista	2.	1 listopada 2009	Wiedeń	Twarda (hala)	Jürgen Melzer	4:6, 3:6
Zwycięzca	4.	10 stycznia 2010	Ćennaj	Twarda	Stan Wawrinka	7:6(2), 7:6(3)
Zwycięzca	5.	7 lutego 2010	Zagrzeb	Twarda (hala)	Michael Berrer	6:4, 6:7(5), 6:3
Finalista	3.	9 maja 2010	Monachium	Ceglana	Michaił Jużny	3:6, 6:4, 4:6
Finalista	4.	20 lutego 2011	Marsylia	Twarda (hala)	Robin Söderling	7:6(8), 3:6, 3:6
Finalista	5.	31 lipca 2011	Umag	Ceglana	Ołeksandr Dołhopołow	4:6, 6:3, 3:6
Finalista	6.	9 października 2011	Pekin	Twarda	Tomáš Berdych	6:3, 4:6, 1:6
Zwycięzca	6.	30 października 2011	Petersburg	Twarda (hala)	Janko Tipsarević	6:3, 3:6, 6:2
Finalista	7.	6 maja 2012	Monachium	Ceglana	Philipp Kohlschreiber	6:7(8), 3:6
Zwycięzca	7.	17 czerwca 2012	Londyn	Trawiasta	David Nalbandian	6:7(3), 4:3 dyskwalifikacja
Zwycięzca	8.	15 lipca 2012	Umag	Ceglana	Marcel Granollers	6:4, 6:2
Zwycięzca	9.	10 lutego 2013	Zagrzeb	Twarda (hala)	Jürgen Melzer	6:3, 6:1
Finalista	8.	16 czerwca 2013	Londyn	Trawiasta	Andy Murray	7:5, 5:7, 3:6
Zwycięzca	10.	9 lutego 2014	Zagrzeb	Twarda (hala)	Tommy Haas	6:3, 6:4
Finalista	9.	16 lutego 2014	Rotterdam	Twarda (hala)	Tomáš Berdych	4:6, 2:6
Zwycięzca	11.	23 lutego 2014	Delray Beach	Twarda	Kevin Anderson	7:6(6), 6:7(7), 6:4
Zwycięzca	12.	8 września 2014	US Open, Nowy Jork	Twarda	Kei Nishikori	6:3, 6:3, 6:3
Zwycięzca	13.	19 października 2014	Moskwa	Twarda (hala)	Roberto Bautista-Agut	6:4, 6:4
Zwycięzca	14.	25 października 2015	Moskwa	Twarda (hala)	Roberto Bautista-Agut	6:4, 6:4
Finalista	10.	21 lutego 2016	Marsylia	Twarda (hala)	Nick Kyrgios	2:6, 6:7(3)
Finalista	11.	21 maja 2016	Genewa	Ceglana	Stan Wawrinka	4:6, 6:7(11)
Zwycięzca	15.	21 sierpnia 2016	Cincinnati	Twarda	Andy Murray	6:4, 7:5
Zwycięzca	16.	30 października 2016	Bazylea	Twarda (hala)	Kei Nishikori	6:1, 7:6(5)
Zwycięzca	17.	7 maja 2017	Stambuł	Ceglana	Milos Raonic	7:6(3), 6:3
Finalista	12.	25 czerwca 2017	Londyn	Trawiasta	Feliciano López	6:4, 6:7(2), 6:7(8)
Finalista	13.	16 lipca 2017	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Roger Federer	3:6, 1:6, 4:6
Finalista	14.	28 stycznia 2018	Australian Open, Melbourne	Twarda	Roger Federer	2:6, 7:6(5), 3:6, 6:3, 1:6
Zwycięzca	18.	24 czerwca 2018	Londyn	Trawiasta	Novak Đoković	5:7, 7:6(4), 6:3
Zwycięzca	19.	13 czerwca 2021	Stuttgart	Trawiasta	Félix Auger-Aliassime	7:6(2), 6:3
Finalista	15.	24 października 2021	Moskwa	Twarda (hala)	Asłan Karacew	2:6, 4:6
Zwycięzca	20.	31 października 2021	Petersburg	Twarda (hala)	Taylor Fritz	7:6(3), 4:6, 6:4
Finalista	16.	2 października 2022	Tel Awiw-Jafa	Twarda (hala)	Novak Đoković	3:6, 4:6

Gra podwójna (0–2)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Finalista	1.	31 lipca 2011	Umag	Ceglana	Lovro Zovko	Simone Bolelli Fabio Fognini	3:6, 7:5, 7–10
Finalista	2.	30 lipca 2021	Tokio	Twarda	Ivan Dodig	Nikola Mektić Mate Pavić	4:6, 6:3, 6–10

Osiągnięcia w turniejach Wielkiego Szlema i ATP Tour Masters 1000 (gra pojedyncza)

Turniej	2006	2007	2008	2009	2010	2011	2012	2013	2014	2015	2016	2017	2018	2019	2020	2021	2022	2023	2024	Wygrane turnieje	Bilans w turnieju
Wielki Szlem
Australian Open	–	1R	4R	4R	SF	4R	–	3R	2R	–	3R	2R	F	4R	4R	1R	4R	–	1R	0 / 15	35–15
French Open	–	1R	2R	4R	4R	1R	3R	3R	3R	4R	1R	QF	QF	2R	1R	2R	SF	–		0 / 16	31–16
Wimbledon	–	1R	4R	3R	1R	1R	4R	2R	QF	QF	QF	F	2R	2R	NH	3R	–	–		0 / 14	31–13
US Open	–	–	3R	QF	2R	3R	QF	–	W	SF	3R	3R	QF	4R	3R	1R	4R	–		1 / 14	41–13
Bilans spotkań	0–0	0–3	9–4	12–4	9–4	5–4	9–3	5–2	14–3	12–3	8–4	13–4	15–4	8–4	5–3	3–4	11–3	0–0	0–1	N/A	138–57
ATP Finals
ATP Finals	–	–	–	–	–	–	–	–	RR	–	RR	RR	RR	–	–	–	–	–		0 / 4	2–10
ATP Tour Masters 1000
Indian Wells	–	–	2R	3R	2R	3R	2R	3R	4R	2R	QF	2R	3R	3R	NH	–	2R	–		0 / 13	11–13
Miami	–	–	2R	3R	4R	2R	3R	QF	2R	–	3R	2R	4R	2R	NH	4R	3R	–		0 / 13	15–13
Monte Carlo	–	–	1R	2R	3R	3R	2R	3R	2R	QF	–	QF	QF	2R	NH	1R	2R	–		0 / 13	14–13
Madryt	–	–	3R	2R	3R	2R	3R	1R	3R	2R	–	2R	–	QF	NH	–	2R	–		0 / 11	14–10
Rzym	–	–	1R	3R	2R	QF	1R	2R	2R	1R	–	QF	SF	2R	3R	2R	3R	–		0 / 14	18–14
Montreal/Toronto	–	–	QF	1R	1R	3R	3R	–	3R	2R	2R	–	QF	3R	NH	2R	3R	–		0 / 12	15–12
Cincinnati	–	–	1R	2R	1R	1R	QF	–	3R	3R	W	–	SF	1R	1R	2R	3R	–		1 / 13	19–12
Szanghaj				1R	1R	1R	QF	–	1R	3R	2R	SF	2R	1R	NH			–		0 / 10	8–10
Paryż	–	–	3R	QF	3R	1R	2R	2R	–	2R	SF	QF	QF	2R	3R	2R	1R	–		0 / 14	16–14
Hamburg	–	–	1R	Nie ATP Tour Masters 1000																0 / 1	0–1
Bilans spotkań	0–0	0–0	9–9	9–9	5–9	9–9	11–9	8–6	10–8	6–8	13–5	9–7	14–8	8–8	3–3	7–6	9–8	0–0	0–0	N/A	130–112
Ranking na koniec sezonu
	170	71	23	14	14	21	15	37	9	13	6	6	7	39	42	30	17	672		N/A

Legenda

     W, wygrał turniej

     F, przegrał w finale

     SF, przegrał w półfinale

     QF, przegrał w ćwierćfinale

     4R, 3R, 2R, 1R przegrał w IV, III, II, I rundzie

     RR, odpadł w fazie grupowej

     –, nie startował w turnieju głównym

     NH, turniej nie odbył się

Odznaczenia

• Order Księcia Branimira (2018)^[6]