Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Mateusz Gamrot
polski zapaśnik i zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA) Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Mateusz Gamrot (ur. 11 grudnia 1990 w Bielsku-Białej[2]) – polski zapaśnik i zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA)[3]. Dwukrotny mistrz Europy w amatorskim MMA z 2012 oraz 2013. W latach 2016–2020 międzynarodowy mistrz KSW w wadze lekkiej oraz w latach 2018–2020 międzynarodowy mistrz KSW w wadze piórkowej. Aktualnie związany z UFC[4].
Remove ads
Życiorys
Gamrot urodził się w Bielsku-Białej, jednak dość szybko przeprowadził się z rodziną do Kudowy-Zdrój, gdzie mieszkał i dorastał. W gimnazjum przeniósł się z rodzinnej Kudowy do Milicza[5]. Jako 20-latek przeprowadził się na stałe do Poznania. W sierpniu 2021 poślubił żonę Agatę, z którą ma dwójkę dzieci[6].
Przeszłość sportowa
W wieku gimnazjalnym przeprowadził się do internatu w Miliczu, by tam trenować zapasy w stylu wolnym. Ucząc się w technikum, należał do kadry narodowej, zdobywał medale juniorskich i młodzieżowych mistrzostw Polski.
Od 2002 roku rozpoczął przygodę ze sportami walki, zaczynając od zapasów. W tym okresie odniósł wiele sukcesów w Polsce i na arenie międzynarodowej. Stoczył ponad 300 pojedynków na macie, walcząc między innymi na Mistrzostwach Europy i Świata. Od 2011 roku trenuje mieszane sztuki walki (grappling, muay thai, brazylijskie jiu jitsu, zapasy, boks). Swoje doświadczenie treningowe zdobywał pod okiem doskonałego trenera Andrzeja Kościelskiego – Mistrza Świata w zapasach[7].
Dwa razy z rzędu (2013,2014) zdobywał złoty medal na Mistrzostwach Polski w brazylijskim jiu-jitsu w kat. purpurowych pasów (Luboń). W 2014 roku wygrał Mistrzostwa Europy ADCC w kat. do 77 kg[8].
18 lutego 2017 podczas gali Poznań Fight Night zremisował grapplerski pojedynek z przyjacielem Borysem Mańkowskim[9]. W lipcu 2021 roku został nominowany do czarnego pasa brazylijskiego jiu jitsu[10].
Remove ads
Kariera MMA
Podsumowanie
Perspektywa
Wczesna kariera
W 2012 zdobył złoty medal na Mistrzostwach Europy w amatorskim MMA (Bruksela) a rok później obronił tytuł mistrzowski ponownie zdobywając złoto w kategorii 70 kg (Budapeszt)[11].
W zawodowym MMA zadebiutował 4 lutego 2012 na gali XFS – Night of Champions, wygrywając przed czasem z pochodzącym z Czeczenii – Arbim Szamajewem[12]. Do końca roku stoczył dla tej federacji jeszcze dwa zwycięskie pojedynki po czym związał się z KSW.
Początki w KSW i walka dla Cage Warriors
8 czerwca 2013 stoczył pierwszą walkę w KSW, pokonując Mateusza Zawadzkiego przez TKO[13].
28 września na KSW 24 zastąpił w karcie walk kontuzjowanego Macieja Jewtuszkę i zmierzył się z byłym zawodnikiem UFC – Andre Winnerem[14][15]. Po zaciętym boju zwyciężył jednogłośną decyzją sędziów[16].
Na gali KSW 27, które odbyło się 17 maja 2014 w Ergo Arenie zmierzył się z Jeffersonem George’em[17]. Zwyciężył przez jednogłośną decyzję sędziów (2 x 30-27, 30-26)[18].
13 września 2014 stoczył swój pierwszy zagraniczny pojedynek dla brytyjskiej organizacji Cage Warriors[19]. Podczas Cage Warriors 72 w Newport pokonał Walijczyka Tima Newmana przez poddanie w 1 rundzie[20].
Dalsze walki w KSW
Do polskiej organizacji powrócił 6 grudnia 2014 roku[21]. Na gali KSW 29 pokonał Łukasza Chlewickiego przez jednogłośną decyzję sędziów[22].
21 lutego 2015 na gali KSW 30 stoczył walkę z Brazylijczykiem, Rodrigo Cavalheiro Correia[23]. Zwyciężył przez TKO na 6 sekund przed końcowym gongiem[24]. Po walce został nagrodzony pierwszym bonusem, w kategorii nokaut wieczoru[25].
Na gali KSW 32: Road to Wembley pokonał Marifa Pirajewa przez TKO w drugiej rundzie, odnosząc dziesiąte zwycięstwo z rzędu na początku swojej kariery[26].
27 maja 2016 na gali KSW 35 stoczył pojedynek o pas mistrza KSW w wadze lekkiej z byłym mistrzem brytyjskiej BAMMA i rosyjskiej M-1 Global Francuzem Mansourem Barnaouim[27]. Walkę zwyciężył po trzyrundowym pojedynku[28]. Pojedynek nagrodzono bonusem za najlepszą walkę wieczoru[29].
Do pierwszej obrony tytułu przystąpił 1 października 2016 roku na gali KSW 36: Materla vs. Palhares, mierząc się z Renato Gomesem Gabrielem[30]. Gamrot udanie obronił tytuł, pokonując Brazylijczyka przez poddanie drugiej rundzie[31].
27 maja 2017 roku zmierzył się z byłym zawodnikiem UFC – Normanem Parke na gali KSW 39: Colosseum[32]. Wygrał walkę przez jednogłośną decyzję[33].
Do rewanżu obu zawodników doszło na KSW 40: Dublin, które odbyło się 2 października 2017[34]. W czwartej rundzie walka została przerwana z powodu przypadkowych faulów w oczy, które uniemożliwiły Parke’owi kontynuowanie walki. Po walce Parke popchnął Borysa Mańkowskiego, który był w narożniku Gamrota. W odpowiedzi asystujący Gamrotowi Marcin Bilman uderzył Parke’a. W rezultacie Gamrot został ukarany zabraniem mu 30% gaży, a Bilman otrzymał dwuletni zakaz wstępu na gale KSW[35].
3 marca 2018 roku na gali KSW 42: Khalidov vs. Narkun, Gamrot pokonał Grzegorza Szulakowskiego przez poddanie (americane) w czwartej rundzie, broniąc mistrzostwa KSW w wadze lekkiej[36][37].
1 grudnia 2018 na gali KSW 46 zawalczył o drugi pas, tym razem kategorii piórkowej, ze specjalistą od poddań Kleberem Koike Erbstem[38]. Po pięciorundowej dominacji zwyciężył pojedynek, zdobywając drugą koronę organizacji[39].
17 maja 2019 w filmie na kanale Borysa Mańkowskiego na serwisie YouTube ogłosił, że zwakował swoje dwa pasy i nie przedłużył kontraktu z federacją KSW[40].
6 marca 2020 federacja KSW poinformowała o powrocie Gamrota do organizacji[41]. Podwójny mistrz KSW miał powrócić podczas gali KSW 53 w Łodzi, w pojedynku z Brazylijczykiem Edimilsonem Souzą, ale w związku z pandemią koronawirusa gala została odwołana[42].
11 lipca 2020 w walce wieczoru podczas gali KSW 53 stoczył trzeci pojedynek z Normanem Parke[43]. Polak zwyciężył pojedynek w 3. rundzie przez TKO (przerwanie przez lekarza)[44].
29 sierpnia 2020 na gali KSW 54: Gamrot vs. Ziółkowski stoczył swój ostatni w kontrakcie z KSW pojedynek z Marianem Ziółkowskim, który zastąpił kontuzjowanego Szamila Musajewa[45]. Po 5-rundowym pojedynku Gamrot wygrał jednogłośną decyzją sędziów[46].
UFC
Od 17 września 2020 zawodnik Ultimate Fighting Championship (UFC)[47]. Podczas debiutu dla tej organizacji 17 października 2020 przegrał swój pierwszy pojedynek z Gruzinem – Guramem Kutateladze przez niejednogłośną decyzją sędziów[48]. Pojedynek nagrodzono bonusem za walkę wieczoru[49]. Pierwotnie podczas tej gali Gamrot miał się zmierzyć z Rosjaninem Magomiedem Mustafajewem, który wycofał się z walki z nieujawnionych powodów[50].
10 kwietnia 2021 na UFC on ABC: Vettori vs. Holland po raz drugi wszedł do klatki amerykańskiego giganta. Jego przeciwnikiem był Scott Holtzman[51]. Polak znokautował rywala w 2. rundzie ciosami w parterze, notując tym samym pierwsze zwycięstwo w UFC[52]. Zwycięstwo przyniosło mu bonus za występ wieczoru[53].
17 lipca 2021 w trzeciej walce dla UFC zwyciężył pojedynek poddając w 1. rundzie kimurą wieloletniego weterana organizacji Jeremy’ego Stephens’a[54]. Kimura którą Gamer poddał Amerykanina okazała się najszybszą w historii federacji UFC[55]. Efektowne poddanie nagrodzono bonusem za występ wieczoru[56].
Podczas gali UFC Fight Night: Lewis vs. Daukaus, która odbyła się 18 grudnia 2021 roku zmierzył się z Brazylijczykiem Carlosem Diego Ferreirą[57]. Pojedynek zwyciężył przez techniczny nokaut w 2 rundzie, gdzie będąc za plecami posłał potężne kolano na żebra rywala odbierając mu chęci do kontynuowania pojedynku[58].
26 czerwca 2022 (wydarzenie rozpoczęło się dzień wcześniej) podczas walki wieczoru gali UFC Fight Night: Tsarukyan vs. Gamrot stoczył walkę z Armanem Carukjanem[59]. Po wyrównanej walce na pełnym dystansie pięciu rund pokonał Ormanina jednogłośną decyzją sędziów[60]. Po walce obaj otrzymali bonus za najlepszą walkę wieczoru[61]. Po wygranej znalazł się na 8. miejscu wśród pretendentów w rankingu kategorii lekkiej, wyprzedzając innymi Conora McGregora[62].
Podczas gali UFC 280, która odbyła się 22 października 2022 roku stoczył walkę z urodzonym w Iranie Amerykaninem, Beneilem Dariushem[63]. Po trzech rundach musiał uznać wyższość rywala, przegrywając przez jednogłośną decyzję sędziów, którzy punktowali 2 x 30-27 oraz 29-28 w stosunku dla Dariusha[64]. Mimo przegranej, Gamrot przesunął się z dziewiątego na ósme miejsce w rankingu kategorii lekkiej[65].
4 marca 2023 roku na UFC 285 zmierzył się z Amerykaninem Jalinem Turnerem, zastępując kontuzjowanego Dana Hookera[66]. Zwyciężył niejednogłośną decyzją sędziowską (29-28, 28-29, 30-27)[67].
W walce wieczoru gali UFC Fight Night: Fiziev vs. Gamrot, która odbyła się 23 września 2023 w Las Vegas doszło do jego walki z Rafaelem Fizievem[68]. Wygrał przez techniczny nokaut w drugiej rundzie, po tym, jak jego rywal nabawił się kontuzji kolana[69].
21 października 2023 miał zostać rezerwowym zastępstwem w razie wypadnięcia jednego z bohaterów walki mistrzowskiej na gali UFC 294[70]. 11 października po wypadnięciu Charlesa Oliveiry nieoczekiwanie nowym zawodnikiem, który zawalczy z Isłamem Machaczewem został nie Gamrot a Alexander Volkanovski[71].
9 marca 2024 podczas UFC 299 w Miami zmierzył się z byłym mistrzem kategorii lekkiej UFC, Rafaelem dos Anjosem[72]. Zwyciężył przez jednogłośną decyzję sędziów[73]. Po tej wygranej Gamrot awansował do Top 5 oficjalnego rankingu UFC w wadze lekkiej[74].
W następnej walce, którą stoczył 17 sierpnia 2024 na UFC 305 w australijskim Perth zmierzył się z Danem Hookerem[75]. Mimo pozycji dużego faworyta pojedynku[76] przegrał z Nowozelandczykiem niejednogłośnie na kartach punktowych. Dwóch sędziów wypunktowało zwycięstwo dla Hookera, zaś jeden dla Gamrota[77]. 9 z 16 przedstawicieli mediów wskazało na zwycięstwo Gamrota[78]. Po walce obaj zawodnicy otrzymali od organizacji bonus za walkę wieczoru[79]. Gamrot po tej porażce zanotował spadek oficjalnym rankingu UFC, spadając aż o 3 pozycję[80].
Pod koniec kwietnia 2025 roku, podpisał kontrakt na 11 walkę w UFC[81]. 31 maja 2025 podczas walki wieczoru gali UFC on ESPN: Gamrot vs. Klein w Las Vegas, zawalczył ze Słowakiem, Ludovitem Kleinem[82]. Zwyciężył pojedynek jednogłośnie na kartach punktowych[83].
Remove ads
Osiągnięcia
Podsumowanie
Perspektywa
Mieszane sztuki walki
Zawodowe
Amatorskie
Zapasy[86][87][88]
- 2008: II Puchar Polski seniorów – 3. miejsce w kat. 66 kg, st. wolny (Brzeg Dolny)
- 2009: Międzynarodowe Mistrzostwa Polski juniorów – 2. miejsce w kat. 66 kg, st. wolny (Kraśnik)
- 2009: Mistrzostwa Polski juniorów – 3. miejsce w kat. 66 kg, st. wolny (Krotoszyn)
- 2010: Młodzieżowe Mistrzostwa Polski – 1. miejsce, st. wolny
- 2010: Mistrzostwa Polski juniorów – 2. miejsce w kat. 74 kg, st. wolny (Brzeźnica)
Grappling
- 2012: II Mistrzostwa Polski No-Gi – 1 miejsce w kat. 74 kg, niebieskie pasy (Luboń)
- 2013: Mistrzostwa Europy w grapplingu FILA – 1 miejsce no-gi
- 2013: Mistrzostwa Polski w grapplingu – 1 miejsce w kat. 77 kg (Poznań)
- 2013: III Mistrzostwa Polski No-Gi – 1 miejsce w kat. purpurowych pasów (Luboń)
- 2014: IV Mistrzostwa Polski No-Gi – 1 miejsce w kat. purpurowych pasów (Luboń)
- 2014: Mistrzostwa Europy ADCC – 1 miejsce w kat. 77 kg (Sofia)
- 2015: Mistrzostwa Wielkiej Brytanii NAGA – 1. miejsce w kat. 79,5 kg oraz 1. miejsce w kat. 79,5 kg no-gi (Londyn)[89]
- 2015: Mistrzostwa Europy ADCC – 3. miejsce w kat. 76,9 kg (Turku)[90]
- 2016: VI Mistrzostwa Polski No-Gi – 1. miejsce w kat 79,5 kg, purpurowe pasy (Luboń)[91]
- 2016: XII Mistrzostwa Polski ADCC – 1. miejsce w kat. 76,9 kg[92]
- 2018: Mistrzostwa Europy ADCC – 2. miejsce w kat. 77 kg[93]
- 2019: Mistrzostwa Europy ADCC – 1. miejsce w kat. 77 kg (Sofia)[94]
- 2021: Czarny pas w brazylijskim jiu-jitsu[95]
Remove ads
Lista zawodowych walk MMA
Podsumowanie
Perspektywa
Remove ads
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads