Matylda Chorzelska

Matylda Chorzelska (ur. 23 marca 1892^[1] w Częstochowie, zm. w październiku 1943 w Wilnie) – polska działaczka niepodległościowa, żołnierz Ochotniczej Legii Kobiet w czasie wojny polsko-bolszewickiej, farmaceutka, wykładowca Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, w latach 1938–1939 zastępca senatora z województwa wileńskiego.

Życiorys

Była córką Ludwika i Teodozji z Borzęckich. Po maturze była pomocnikiem w aptece Franciszka Nowaka w Częstochowie. W latach przedwojennych, a także w czasie wojny uczestniczyła w działalności organizacji niepodległościowych, m.in. podczas pobytu w Kijowie. W Częstochowie działała w organizacjach kobiecych na rzecz pomocy legionistom^[2]. Należała do Polskiej Organizacji Wojskowej, a w czasie wojny polsko-bolszewickiej jako plutonowa służyła w Ochotniczej Legii Kobiet.

Studia rozpoczęła w latach wojennych na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim, a po wojnie kontynuowała je w Wilnie. W 1923 uzyskała dyplom magistra farmacji, znajdując się w gronie pierwszych absolwentów tego kierunku na wileńskim uniwersytecie. 30 lipca 1924 uzyskała stopień doktora na Wydziale Farmaceutycznym Uniwersytetu w Nancy na podstawie rozprawy Nouvelles methodes de dosage du potassium et le de l’acide tertiriqua^[3]. Była pierwszą kobietą na Wydziale Lekarskim USB, która uzyskała stopień naukowy doktora. Od 15 września 1923 r. do 31 sierpnia 1937 r. pracowała jako starszy asystent w Zakładzie Chemii Farmakologicznej, następnie ze względu na zły stan zdrowia przeszła na emeryturę. Ogłosiła kilkanaście prac naukowych, była m.in. współautorką podręcznika Analiza i preparatyka farmaceutyczna (Warszawa 1934, z Adamem Filemonowiczem). Za pracę Własności chłonne niektórych gatunków ziemi względem gazów trujących otrzymała w marcu 1935 nagrodę Senatu Uniwersytetu Stefana Batorego z Funduszu im. Józefa Piłsudskiego^[4].

W okresie międzywojennym angażowała się również w działalność społeczną, w 1929 została wybrana na stanowisko wiceprezesa Związku Legionistek Polskich. W listopadzie 1938 roku wybrano ją zastępcą senatora z województwa wileńskiego (w czasie krótkiej, przerwanej wybuchem wojny kadencji Senatu w parlamencie nie zasiadła).

Zmarła w Wilnie w październiku 1943 roku z przyczyn naturalnych.

Ordery i odznaczenia

• Złoty Krzyż Zasługi (10 marca 1939)^[5]
• Medal Niepodległości 9 listopada 1931)^[6]
• Srebrny Krzyż Zasługi (11 listopada 1936)^[7]