Miff Mole

Irving Milfred Mole, ps. „Miff” (ur. 11 marca 1898 w Roosevelt, zm. 29 kwietnia 1961 w Nowym Jorku)^[1] – amerykański muzyk jazzowy, puzonista, bandlider i kompozytor. Pionier solowego stylu gry na puzonie w jazzie^[2].

Miff Mole

„Miff” Mole (1946)
Imię i nazwisko	Irving Milfred Mole
Pseudonim	„Miff”
Data i miejsce urodzenia	11 marca 1898 Roosevelt
Data i miejsce śmierci	29 kwietnia 1961 Nowy Jork
Instrumenty	puzon
Gatunki	jazz (dixieland)
Zawód	muzyk
Powiązania	Red Nichols
Zespoły
Miff Mole and His Little Molers Red Nichols and His Five Pennies

Od lewej: Miff Mole, Dudley Fosdick, Red Nichols i Leo McConville, ok. 1926

Życiorys

Jego rodzicami byli William Henry i Elizabeth A. z d. Smith^[3]. Miał dwoje rodzeństwa – George’a Elwooda i Madelon Estelle. Przygodę z muzyką zaczynał jako dziecko od nauki gry na skrzypcach i fortepianie. W wieku piętnastu lat sięgnął po puzon, który pozostał jego instrumentem głównym^[2].

Od 1919 do 1922 grał w The Acme Sextette saksofonisty Benniego Kruegera oraz zespole Gusa Sharpe’a. W 1922 dołączył do grupy The Original Memphis Five. Podczas dwuletniej pracy w zespole zyskał renomę, stając się znaczącą postacią na nowojorskiej scenie jazzowej^[1]. W tym czasie występował także w kinoteatrach, ilustrując muzyką nieme filmy, oraz od 1927 grał w zespołach rozgłośni radiowych. W latach 1929–1938 był stałym członkiem orkiestry NBC.

W 1926 razem z kornecistą Redem Nicholsem założył formację Miff Mole and His Little Molers, z którą obaj nagrywali do 1939. Jednocześnie sam grał w wielu zespołach Nicholsa, z których najsłynniejszy był The Five Pennies.

Jego styl gry solowej, który charakteryzowały skoki oktawowe, tryle i wykonywane w szybkich tempach kadencje, wywarł wpływ na wielu współczesnych mu puzonistów, m.in. Glenna Millera i Jimmy’ego Dorseya. Kiedy w 1928 pojawił się w Nowym Jorku Jack Teagarden ze swoim bluesowym podejściem do gry oraz stosowaniem artykulacji legato, to on stał się puzonowym wzorem. Mole z czasem zmodyfikował swoją grę, wykorzystując pomysły Teagardena^[1].

W latach 1938–1940 był członkiem orkiestry Paula Whitemana, a w 1943 – Benny’ego Goodmana. W połowie lat 40. powrócił do gry w małych grupach. Współpracował m.in. z gitarzystą Eddiem Condonem i prowadził zespół w nowojorskim klubie Nick’s. W 1947 wyjechał do Chicago gdzie pracował do 1954.

W ostatnim okresie życia występował sporadycznie ze względu na zły stan zdrowia. Planowano zorganizować koncert charytatywny, z którego dochód miał być przeznaczony na jego leczenie. Niestety nie doszło do tego, gdyż wcześniej zmarł na nowojorskim Manhattanie^[3]. Miał 63 lata. Został pochowany pośród grobów rodziny na cmentarzu Greenfield w Uniondale w stanie Nowy Jork^[3]. Pozostawił po sobie córkę – Muriel Jane (1922–2004).

Wybrana twórczość

Kompozycje

Hangover (wspólnie z Redem Nicholsem), Miff’s Blues, Slippin’ Around, There’ll Come a Time (Wait and See) (wspólnie z Wingym Manonem), Worryin' the Life Out of Me (wspólnie z Frankiem Signorellim i Keithem „Bobem” Russellem)

Dyskografia

• 1954 Red Nichols and Miff Mole – New York Jazz of the Twenties (Riverside)
• 1959 Miff Mole and His Dixieland Band – Aboard the Dixie Hi-Flyer (Stepheny Records)
• 1982 The Immortal Miff Mole (Jazzology)
• 1984 Miff Mole and His „World Jam Session” Band – 1944 (Jazzology)
• 1989 Red Nichols And Miff Mole – Great Original Performances – 1925 to 1930 (ABC)
• 2003 Miff Mole – 1928–1937 (Classics)

Zestawienie wg dat wydania płyt

Film

• Nagrany z The Little Molers w 1928 utwór Shim-Me-Sha-Wabble został wykorzystany w 2005 w ścieżce dźwiękowej do filmu fabularnego Rona Howarda Człowiek ringu^[4].
• W 2008 jego kompozycja There'll Come a Time (Wait and See) zabrzmiała w nominowanym do Oscara obrazie Ciekawy przypadek Benjamina Buttona, wyreżyserowanym przez Davida Finchera^[5].