Muggsy Spanier

Francis Joseph Spanier, ps. „Muggsy” (ur. 9 listopada 1901 w Chicago, zm. 12 lutego 1967 w Sausalito)^[1] – amerykański kornecista jazzowy, pionier stylu chicagowskiego.

Szybkie fakty Imię i nazwisko, Pseudonim ...

Już jako młody chłopiec grał na perkusji^[2]. Mając trzynaście lat, porzucił ją dla kornetu^[1]. Ponadto jako nastolatek uprawiał zawodniczo baseball^[3]^[4]. Na początku lat 20. przybrał przydomek „Muggsy”, który zapożyczył od Johna McGraw, trenera baseballowej drużyny New York Giants.

W 1920 zaczął grać zawodowo. Słuchał wówczas świetnych muzyków afroamerykańskich, którzy zjeżdżali do Chicago z Południa. Największe wrażenie zrobił na nim kornecista Joe „King” Oliver, który pewnego razu zaprosił go do zagrania ze swoim zespołem Creole Jazz Band w Lincoln Gardens^[2]. Było to przeżycie, którego nigdy nie zapomniał, natomiast gra Olivera pozostała jego inspiracją do końca życia^[2]. „King” podarował mu wtedy tłumik do kornetu, który potem używał podczas wszystkich występów i nagrań^[2].

W latach 20. współpracował z czołowymi zespołami: dixielandowym The Bucktown Five, oraz Raya Millera i Teda Lewisa, w którym grał siedem lat^[1]. Uczestniczył także w najwcześniejszych nagraniach jazzu w stylu chicagowskim. Były to interpretacje m.in. utworów I Found a New Baby i There’ll Be Some Changes Made, wykonywane przez The Chicago Rhythm Kings, studyjny zespół o zmiennym składzie^[2]. Oprócz niego grało w nim wielu muzyków takich jak Frank Teschemacher, Joe Sullivan, Eddie Condon i Gene Krupa. Od 1936 do 1938 był członkiem orkiestry perkusisty Bena Pollacka. Pracę przerwała mu na siedem miesięcy choroba wrzodowa^[1]. Podczas występów w Nowym Orleanie doznał perforacji przewodu pokarmowego, która wywołała poważne komplikacje, i na sygnale został przewieziony do szpitala Touro^[2]. Życie uratował mu dr Alton Ochsner, któremu poświęcił skomponowane przez siebie utwory Relaxin’ at the Touro i Oh, Doctor Ochsner. Pierwszy z nich stał się później motywem przewodnim jego zespołów. Po rekonwalescencji wrócił do pracy i w 1939 sformował oktet Muggsy Spanier’s Ragtime Band. Nagrał z nim szesnaście standardów dixielandowych dla wytwórni Bluebird, które stały się zaczynem i wzorcem dla późniejszego odrodzenia tego gatunku (Dixieland Revival). Niestety jego zespół wyprzedził o kilka lat Dixieland Revival i z braku pracy został rozwiązany. On sam dołączył na jakiś czas do orkiestry Boba Crosby’ego. Potem niedługo prowadził własny big-band. Następnie jako „wolny strzelec” grał z nowojorskimi zespołami dixielandowymi. W 1950 rozpoczął stopniowe przenosiny na Zachodnie Wybrzeże. W 1957 Spanierowie sprzedali swój dom w Chicago i zamieszkali w Kalifornii – najpierw w San Francisco, a później przeprowadzili się do Sausalito.

Od 1957 do 1959 współpracował w San Francisco z zespołem pianisty Earla Hinesa. Często grywał w tamtejszym klubie Hangover. W 1960 odbył tournée po Europie, ciesząc się wielką popularnością za sprawą m.in. odnowionej mody na muzykę dixielandową. Mimo kłopotów z sercem występował aż do 1964, w którym postanowił przejść na emeryturę. Ostatni koncert dał na festiwalu jazzowym w Newport^[3]. U szczytu swojej kariery muzycznej był ulubieńcem wielu celebrytów m.in. chicagowskiego gangstera Diona O’Baniona i brytyjskiego księcia Walii, który nazwał go „parem tłumika”^[3].

Zmarł w swoim kalifornijskim domu w wieku 65 lat. Został pochowany na cmentarzu katolickim Mount Carmel w Sausalito^[4].

Małżeństwa

Był dwukrotnie żonaty. O jego pierwszym małżeństwie brak informacji. W 1950 ożenił się po raz drugi. Poślubił Ruth Marie Gluck, aktorkę i copywriterkę ogłoszeniową, która opiekowała się nim i wspierała w trudnych okresach przez resztę życia^[2]^[5]. Był serdecznym ojczymem dla jej dwóch dorosłych synów: Toma Griesa (1922–1977) – reżysera i scenarzysty filmowego^[5], oraz Charlesa Josepha, ps. Buddy Charles – perkusisty oraz wokalisty jazzowego i popowego.

Życiorys

Małżeństwa

Dyskografia

Upamiętnienie

Przypisy

Bibliografia

Wikiwand - on