Naczelny Prokurator

Naczelny Prokurator – w II Rzeczypospolitej, Rządzie RP na uchodźstwie oraz w pierwszych latach istnienia Polski Ludowej (do 1950 r.)^[1] naczelny organ prokuratury i zwierzchnik prokuratorów.

Urząd utworzony w 1919 r. na mocy (stricte tymczasowego) Dekretu Naczelnika Państwa Józefa Piłsudskiego z dnia 8 lutego 1919 r. w przedmiocie ustroju Sądu Najwyższego (Dz.U. z 1919 r. nr 15, poz. 199), utrzymany następnie przez art. 232 Rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 6 lutego 1928 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. z 1928 r. nr 12, poz. 93). W obu tych regulacjach funkcję Naczelnego Prokuratora sprawował z urzędu minister sprawiedliwości. Organem pomocniczym Naczelnego Prokuratora był Nadzór Prokuratorski.

Na mocy ustawy z dnia 20 lipca 1950 r. o Prokuraturze Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 1950 r. nr 38, poz. 346) prokuraturę wyłączono ze struktur Ministerstwa Sprawiedliwości i podporządkowano Radzie Państwa, tworząc Generalną Prokuraturę kierowaną przez Generalnego Prokuratora RP. Jednocześnie zniesiono stanowisko Naczelnego Prokuratora.

Naczelni prokuratorzy II Rzeczypospolitej

Naczelny prokurator	Okres sprawowania urzędu
Leon Supiński	od 17 listopada 1918 r. do 2 września 1919 r.
Bronisław Sobolewski	od 2 września 1919 r. do 9 grudnia 1919 r.
Jan Hebdzyński	od 13 grudnia 1919 r. do 9 czerwca 1920 r.
Jan Morawski	od 23 czerwca 1920 r. do 24 lipca 1920 r.[2]
Stanisław Nowodworski	od 24 lipca 1920 r. do 19 czerwca 1921 r.
Bronisław Sobolewski	od 19 czerwca 1921 r. do 6 czerwca 1922 r.
Wacław Makowski	od 28 czerwca 1922 r. do 26 maja 1923 r.
Stanisław Nowodworski	od 28 maja 1923 r. do 15 grudnia 1923 r.
Włodzimierz Wyganowski	od 19 grudnia 1923 r. do 17 listopada 1924 r.
Antoni Żychliński	od 17 listopada 1924 r. do 13 listopada 1925 r.
Stefan Piechocki	od 20 listopada 1925 r. do 15 maja 1926 r.
Wacław Makowski	od 15 maja 1926 r. do 30 września 1926 r.
Aleksander Meysztowicz	od 2 maja 1926 r. do 22 grudnia 1928 r.
Stanisław Car	od 22 grudnia 1928 r. do 29 grudnia 1929 r.
Feliks Dutkiewicz	od 29 grudnia 1929 r. do 17 marca 1930 r.
Stanisław Car	od 29 marca 1930 r. do 4 grudnia 1930 r.
Czesław Michałowski	od 4 grudnia 1930 r. do 15 maja 1936 r.
Witold Grabowski	od 16 maja 1936 r. do 30 września 1939 r.

Naczelni prokuratorzy Rządu Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie

Naczelny prokurator	Okres sprawowania urzędu
gen. Władysław Sikorski	od 16 października 1939 r. do 18 kwietnia 1940 r.
Marian Seyda	20 lipca 1940 r. do 22 sierpnia 1941 r.
Herman Lieberman	od 3 września 1941 r. do 20 października 1941 r.
Karol Popiel (p.o.)	od 20 października 1941 r. do 20 stycznia 1942 r.
Wacław Komarnicki	od 21 stycznia 1942 r. do 24 listopada 1944 r.
Bronisław Kuśnierz	od 24 listopada 1944 r. do 10 lutego 1949 r.
vacat	od lutego 1949 r. do 25 września 1950 r.
p.o. Prezes Rady Ministrów Roman Odzierzyński	od 25 września 1950 r. do 18 stycznia 1954 r.
Kazimierz Okulicz	od 18 stycznia 1954 r. do 8 sierpnia 1955 r.
Tadeusz Bugayski	od 8 sierpnia 1955 r. do 15 kwietnia 1957 r.
Stanisław Lubodziecki	od 15 kwietnia 1957 r. do 20 lipca 1970 r.
Sylwester Karalus	od 20 lipca 1970 r. do 18 lipca 1972 r.
Stanisław Wiszniewski	od 18 lipca 1972 r. do 5 sierpnia 1976 r.
Kazimierz Sabbat	od 5 sierpnia 1976 r. do 12 lipca 1978 r.
Zbigniew Scholtz	od 12 lipca 1978 r. do 20 czerwca 1979 r.
Bolesław Dziedzic	od 20 czerwca 1979 r. do 17 stycznia 1984 r.
p.o. Bohdan Wendorff	od 17 stycznia 1984 r. do 1986 r.
Stanisław Wiszniewski	od 1986 r. do 20 grudnia 1990 r.

Naczelni prokuratorzy Polski Ludowej

Naczelny prokurator	Okres sprawowania urzędu
Jan Czechowski	od 21 lipca 1944 r. do 31 grudnia 1944 r.[3]
Edmund Zalewski	od 31 grudnia 1944 r. do 2 maja 1945 r.
Henryk Świątkowski	od 2 maja 1945 r. do 9 września 1950 r.

Zobacz też

• lista zwierzchników prokuratury w Polsce
• Ministerstwo Sprawiedliwości
• Naczelny Prokurator Wojskowy
• Nadzór Prokuratorski
• Pierwszy Prokurator Sądu Najwyższego
• Prokurator Generalny
• Prokurator Krajowy